Alle inzendingen over jaargetijden

nu kou de adem nam van zachte bloesems twijfelt leven of ze verder kan, de kille dood neemt kleur uit welig groen de lente wacht alsof ze stilletjes vertellen wil dat uit één nacht geen gram valt te behalen over zeven weken bloeit april in witte jacobsladders tree voor tree beklimt mijn spijt langs bloemen die er niet toe doen…

De zomer kan me gestolen worden. De ramen open op het gekkenhuis Der wereld. Het knarsend etsgeluid Van het geschreven woord. Een nagel krast Het marmer tot wit stof. Het gouden kalf Verdrinkt in schuimend biest van de profeet. 'Gij zult geen andere goden!' kalm nou maar, De sleet zit in de baard van kemelhaar. Een korte broek geeft brandnetels…

Tijdens de grillige maand vallen druppels ruisend neer hebben een vage lenteglans vol welbekende beloftes ofschoon steeds geheimzinnig maar als ze tikkend uiteenspatten op hoofden takken en stenen klinkt nog striemende strijd van de vergane winter het wolkenwater in de grond wil slechts gemoedelijk zijn schept verfijnde milde kracht die…

’t wordt lente, ’t wordt lente, juichte tante bij het ramenlappen uit het raam sta op me kop, het lapt me op de zon is gratis: kost geen centen ben zo gek, zo idioot, zo lekker bloot een echte scheve trekkebek zelfs de boze buurman vloog ik van de week zomaar om zijn nek retteketet vlieg zomers uit me bed schreeuw me luid, met me hele…

Ik lig weer vreedzaam in het gras, En rond mij geurt de goede aarde, Mijn lieve dwaalt met lichte pas En leest de bloemen in de gaarde. De nieuwe lente is aangebroken, Met zonnewarmte’ en vogelzang, Met bloemen en met zoete roken, En immer rijker welt mijn dank. O heerlijkheid der heerlijkheden, Onpeilbaar is mijn dankbaarheid, Nog immer…

Oh, die nieuwe lente, die weer komen gaat, met dartel blad te spelen in een ontloken wind onder het uitdagend groen, gedronken van de dauw van het ruisend blad als murmelende beek, elixer van het morgengeel uit de lissen te stelen, ook als Helios en de maan in hun baan zullen vertragen, meegevoerd op de diepste tonen van Pan’s…

Een streepje zon en ver van hier een vogel die probeert te zingen. Hoe wil het leven ons omringen met wat geen woorden ooit omvatten? Het heimwee naar een warme tijd waar plots weer zoveel bloemen bloeien, hoe is dit toch niet uit te roeien maar komt elk voorjaar ook tot hier. Een streepje zon en blije woorden die hoop doen groeien en vol…

Nog staat zij daar haast ongedeerd loodrecht haast ongestoord haar kolf een nobel bruin de grote lisdodde in de sloot de lente komt de winter gaat vergaan staande sterven schadeloos en schoon onschuldig en rechtop eenvoud is haar kroon de grote lisdodde stijlvol in de sloot…

je zou van elke dag iets moeten overhouden, vandaag misschien het beeld van beukenstammen, zoals ze langs de weg gestapeld lagen en je hun binnenste kon zien dat leek op het vruchtvlees van pompoenen of de plek waar ze onder een dunne sneeuwlaag stonden, wat iemand zei, bijvoorbeeld, dat het naar prinsessen rook en iemand anders dat het…

Ze is er weer de winterfee uit haar hemeltroon strooide ze met witte vlokken zonder geluid een winterdeken op de aarde neer en oogt ze als een maagdelijke bruid met haar blauwe luchten en zonnestralen in glinsterend goud voelt haar aanwezigheid toch heel vertrouwd Maar haar sneeuwwitte winterkus is bitterkoud…

Toen het witte hemelbedgordijn werd neergeslagen mij alreeds naar buiten had gedragen mocht ik de allereerste zijn die jou betrad vergat de tijd door alle maagdelijkheid wat was het lang geleden dat ik al dit schoons met een voetkus mocht ontkleden…

het valt maar met de tederheid van zacht vallend blad langzaam bleekt het land tot het wit ziet…

ik ben de sneeuwvlok en de kou ontwricht verkeer op wielen mijn adem verstart wat beweegt ik ben de ijzige adem die ledematen bevriest water een glad vel geeft ik houd het land in mijn greep bij min twintig en meer huiver, vlucht in je hol…

De wereld schijnt wat lichter van geluid Een echo golft langs de besneeuwde bomen Gelach, gegil, twee kinderen onderuit De winter is dit jaar al vroeg gekomen Breed glimlachend maak ik de beelden buit En voel hoe snel mijn bloed begint te stromen In plaats van hier te staan, achter de ruit Had ik graag aan de ijspret deelgenomen Voor even…

klapperende blote tanden rillender dan rillend kippenvel knarsende schollen op mijn hoofd ijsgepriemde kierige ogen bevroren sneeuwstijve knoken aanvriezende polaire adem maar ja, de hond moet uit…

Andreas Schelfhout schilderde in de achttiende eeuw een bijzonder wintertafereel, waarop twee mannen hun armzalige bezittingen op het ijs verschepen naar meer barmhartige oorden terwijl een moeder met haar kind ploetert om de weg naar huis te vinden, nadat ze met hem enkele worsten in het dorp heeft gekocht, waar de kerk als een baken torent…

De winter bereikt haar doel in wat wij ervaren als het februari-gevoel want dan pas krijgt de lente zin eerst lekker schaatsend de winter in!…

vriesrot verhard mijn woorden knoken pijnigende kou neemt bezit over mijn bevroren vijver sluit hermetisch in kout het gevrorene breekbaar gure ijzige kille haast frigide gedachten monden wakkerig uit in rillende zinnen die warmte zoeken…

bewinterde aarde je versteent alle wereldse geluiden slechts hier en daar vallen scherven gekraai her en der en woorden vervriezen in de mond je hardheid mildert plots het bestaan er rest nu geen lawaai als is het leven van overtolligheid ontdaan stil als steen zacht het kristallen gras en bewegingloos alles op zijn plaats gevroren de ochtenden…

De woorden worden plots gedragen door tederheid van wenkend licht, terwijl de koude winterdagen de lente houden uit het zicht, maar onweerstaanbaar zal toch komen, het voorjaar met het nieuw bericht dat blaadjes aan de zwarte bomen gaan groeien als de winter zwicht. Die winter houdt ons nu gevangen maar ’t duurt niet lang meer tot de…

De bloedrode zon komt op boven de bomen van het Amelterbos. Zij lijkt verankerd in de zilveren mist maar toch zo oneindig los en vrij zweeft zij in de de schaduw van haar eigen vloeibaar goud en de warmte die zij geeft is nog oneindig ver en koud. Hoger en hoger zal zij gaan, slechts langzaam haar warmte delen en met haar traag tastende zonnestralen…

De zomer is een fijne tijd met veel warmte voor je bevroren hart en ziel. In de zomer kom je heel eenvoudig aan het doel. Daarom, geloof me, een zomer zonder liefde is als een leven zonder licht. Maar nu is het winter en niemand hier,die mij verwarmt, niemand hier die mij omvat met warme handen, alleen maar koude winterlucht, van binnen…

Winter, winter, Geef mij mijn Adem terug. Lente, lente, Zet ze op een rij, Kontjes omhoog. Zomer, zomer Alleen jouw warmte Vertelt kleuren. Herfst, herfst, Jouw aanvang van Verrotting adem ik.…

En weer regent het grote druppels ratelen ruw de luiken langs Natte modderglanzend slijk spoelt zwart glijdend elke doorgang weg. Heel de dag ligt stil in halfduister tobben hoe het morgen verder moet. Beelden van gemiste glorie dansen dreinend door de kamer nu de zon niet schijnen wil. Zelfs het doosje met momenten brengt vandaag…

Op ons pleintje buiten, schijnt vandaag de volle zon. Spiegelt zich vrolijk in de ruiten, of hij de winter overwon. Maar op de heggen ligt nog rijp, de lucht is koud en kil. Geen takje dat zich roert, de wind houdt zich angstvllig stil. Toch lijkt het of de lente komt… die stralend blauwe lucht jaagt met haar gouden zonneschijn de winter…

nu nog in het vage later kabbelt water zachtjes naar de kant het boerenland belooft weer groen met rijpe boterbloemen als bijen vrij de lucht bevolken krijgt mijn zomerdag weer kleur mijn neus bevat de geur van roze zomerwolken en de open deur tot alles wat we warmer noemen ik voel me thans de emailleur die al het goud slechts mag…

de dooi zet langzaam in ik glij van wak naar wak ik volg mijn ijle adem die als een etherische gids mij voorgaat op mijn pad de natte sneeuw trekt zoutkringen op mijn laarzen de witberijmde daken geven mondjesmaat hun laatste pannen vrij straks dartel ik kalverblij in een klavergroene weide trap wild gaten in de voorjaarslucht ‘k…

De dood spreekt een overheersend, leeg woord in het winterbos van sneeuwloze grauwheid. Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord. Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord, strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd, zakt puffend neer, tot heengaan bereid. Dansen op zijn stem toonkunstvlammen…

Het zou moeten sneeuwen als een muur ijzig ruw over zwijnenvachten de beek kronkelend bevroren als een knisperende boskrakeling scheve schotsen verankerd in nachtzwarte oevers glazen vennen in bontkragen rietpluimen van bergkristal het meer vol poolijs de heide naakt en troosteloos bijna onzichtbaar verstoven onder verpulverd onbehagen…

De vijver van het verlaten landgoed ligt eenzaam en donker, streng omgeven door oude, kale bomen, die triest leven onder een grijze, gerafelde hoed. Hun geboetseerde stammen zijn bebloed met verleden, dat zich nòg wil geven aan des adels gestorven bevelen, slechts droevig verzinkt, maar steeds schimmig woedt... De hoge takken, dicht op elkaar…