Alle inzendingen over literatuur

we doken door de mist de kille huiver in schaduwen verbrokkelden woorden sprokkelden hun klinkers tot vocaal huilden in ruïnes van gedichten metaforen waren krom getrokken tot een zielloos perspectief ritme danste een waanzinnig spel metrum joeg de lezers met explosies door de hel strofen scherpten zich aan glas, gebroken rond een…

door het grijs van lood brandschildert zon de kleuren in het marmer de vloer is wit dooraderd gepolijst met vele handen uit een lang verleden tijd zuilen dragen in etages stukjes hemel naar de toren in een luchtgeschilderd paradijs heiligen staan nu vooraan hebben voor de Heer geleden prevelen bevroren zijn gebeden hun litanieën…

ik heb op wolken gelopen mijn lichaam in de zon sterren voor het grijpen geluk dat niet op kon je gaf me lente met de smaak van eeuwigheid er bloeiden bloemen groeiend uit vergetelheid we zomerden in warmte met lange dagen zon donker koelde onze huid verliefde krekels zongen luid we deelden in de oogst van bontgekleurde herfstdagen…

als ik niet weet hoe of het heet dan voert mijn ziel naar zinnen waarin ik bèn en dàt herken wat mij ontroert van binnen…

je fonkelde als vuur in glazen vol met dromen de druiven rijpten zuur maar uit het bocht dat zijn herinneringen gistten fermenteerde liefde puur troebelheid vermistte de verspilde jaren zon op dronk nasmaak van de eikenhouten fusten herkenbaar aan de fles werd je geschonken aan de tong je was nog jong door onbedaren het etiket gaf…

‘Mag het licht uit ? ‘, vraagt ze zacht ‘ga slapen, het is al over middernacht’. ‘De winter sneeuwt gebroken wit in jouw beslagen ogen. Blikken vervagen. Het matglazen beeld neemt nu bezit van het scherpe zicht. Vlokken vragen’. ‘Dichten is dromen’, laat ik haar nog even weten. Ze knikt en schikt haar kussen, ze schokt en ondertussen…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien of de zon jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf ik wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en zoogt…

de wereld wordt weer zacht met witte vlokjes ingepakt het zwart dat onbedekt zijn kaalheid toonde het land was afgeroomd door zomerslange dagen die in de herfst hun vruchten mochten dragen in sneeuw verdwijnt het onderscheid de stappen op het nieuw tapijt verdragen kort hun werkelijkheid de sporen zijn gewist, nee witvernist in lagen…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

je wilt het zonlicht breken ik heb naar je gekeken ben ervan overtuigd geraakt dat jij de wereld anders maakt splits wit maar in de tinten die je wilt, van ultra-violet tot infra-rood, er is genoeg de zon schijnt nog geen dood voel je God, vergeef het licht in dagen van genade nee, geen sluiers willekeur het uur moet zijn te raden…

ik bleef hangen aan het prikkeldraad je eerste zin in schaduwen die huilen ik kan me niet verschuilen in de woorden die ik las muren met gebroken glas vrijheid die in scherven brak je hebt de boom betast haar bast weet van verjongen de kern is nu spijkerhard herinneringen zijn verdrongen ramen ogen donker in het bos fluisteren de…

je knipt vreemde bloemen uit het groen laat bladeren bloeien in de kleur van toen het licht is al geweest je speelt met schaduwen handen puzzelen de dag maar maken haar nooit af je verglijdt in tijd die haast vermijdt verslaapt het onderscheid in korte dromen het is weer kinderlente en je winter lijkt voorbij in foto's zoek…

U klinkt mijn cither, Hollands bard! Wiens werk de tand der tijden tart, O Bron van zoveel schats! Wie Neêrlands volk zo mint en roemt En met de naam van Vader noemt, Terecht, o Jacob Cats! Gij Vondel, Bredero en Hooft Waart niet van dichtgenie beroofd, Dat ziet men aan 't debiet! En gij ook, Bellamy en Poot Waart lang niet van talent…

waarom leef je tussen woorden vlieg in sprookjes op papier kom eens hier, dan zal ik je verhalen je gezicht is van de mooiste mensen man of vrouw is niet bekend omdat je nooit die wensen hebt gekend je geduld is legendarisch en je haar golft witte pracht, hilarisch wordt er over vleugels nagedacht ook zijn er donkere exemplaren die…

ik ben naar zee gerend alles achter me gelaten de sporen in het zand zijn niet voor mij bestemd we waren bang om op het strand te lopen als de vloed zich teruggetrokken had en iedere voetstap zichtbaar was in de kaalheid van nieuw land geen hand om ze te wissen de hemel duikt de verte al voorbij, een pier met meeuwen op een rij…

En durft gij mij van dichten spreken, die nimmer zijt in staat twee reken* te rijmen dat het gaat! Het dichten is van God gegeven, maar niet aan elk ende een in ‘t leven; de kunste is niet gemeen*. Laat bloeien al die roos mag wezen, spruit helder, zijt gij bron*; maar dezen die* ton zijn blijven ton! De miere en zal geen peerd heur…

kom met me mee of zal ik je dragen het land is zo leeg zonder leven en vragen overal steen de wind zingt zijn lied langs ravijnen en neuriet refreinen alleen, alleen ik heb muren gebroken voegen gewrikt liet eenzaamheid komen uit leegte in dromen nog zijn we gebonden de wereld vergruist het licht in het glas ontbindt zich tot zwart…

Sonnetvorm, sonnetvorm, alweer een sonnetvorm kwam ik daar maar vaker een goeie van tegen helaas is dat een genoegen zeer zelden aangelegen ‘t zijn zandtaartjes, windhaantjes, glazen zonder storm Sonnetvorm, oh net vorm, ik kan er niet meer tegen te vaak blijk je bagger, da`s modder zonder kluit het slijk van de aarde pust hormonen in je uit…

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt verdrietje, en het helpt niet; zoals je een hand op haar hete voorhoofdje legt, zo dun als sneeuw gaat liggen, en het helpt niet: zo helpt poëzie.…

ik heb vandaag de hemel aangeklaagd de zee gesproken en het land gevraagd me te begraven het blauw wees me terecht koude straalde wolkeloos haar leegte naar me toe ze maakte me weer klein alleen en hulpeloos ik gebaarde stilte in het schreeuwen tegen golven Ze deinden kilte in het eindeloze thuis mijn woorden zijn verzwolgen ik…

gooi wat letters in een zin verbrief de boodschap plak de waarheid dicht met tegenzin was het de nacht die te licht was om bezorgd te worden de ochtendpost maakt open wat de nacht gesloten heeft zwart heeft niet eens afgegeven…

De dood is niets Ik ben maar aan de andere kant ik ben mijzelf Jij bent jijzelf Wat we waren voor mekaar zijn we nog altijd Noem me zoals je me steeds genoemd hebt spreek tegen mij,zoals weleer op dezelfde toon niet plechtig,niet triest Lach om wat ons samen heeft doen lachen Bid, glimlach denk aan mij bid met mij Spreek mijn naam uit…

we vonden het verleden rond zijn zerk een grijze gids sprak wonderschone woorden die bij de ons ontvallen schrijver hoorden ontstegen aan zijn nagelaten werk in trance zag ik de zware steen bewegen en trage klanken rolden uit het graf: ‘het was te kort, m’n taak was nog niet af dus luister nu, ik heb te lang gezwegen’ ‘vertel ze wat ik nooit…

Als je voorgoed naar een ánder land vertrekt, heet dat immigratie, wanneer je belt of schrijft met iemand, noem je dat communicatie. Als je het niet meer ziet zitten, noem je het een depressie, wanneer je 'gezichten' kunt trekken, heet het expressie. Als men belust is op ándermans ellende, heet dat gewoon sensatie, wanneer je een hekel…

de wereld is het goud waarvan je houdt als je ooit liefde hebt gekend door warmte bent verwend maar kleuren klateren met blikken klanken kou kruipt op uit vloeren met verrotte planken ze jatten letters uit de blauwe lucht en zwarten ze om schaduw mee te maken ze haten licht schrijven jaloezie dwars door je heen, sarcasme snijdt…

Freaks houden het meest van onbegrijpelijke poëzie gaat hun niet om de inhoud maar om 't cryptisch woordenspel wat een normaal mens niet leest. Geneuzel...volgens de freaks, overbrengen van een boodschap is niet, wat wij belangrijk vinden ónze poëzie heeft iets mystieks. Zulke critici moest je verbannen naar een iglo op de Noordpool…

wat vroeger was, zal altijd zijn. ik leef nog steeds toen, toen ik niet leefde. ik adem in, uit. ik ben slechts lucht die het voortbestaan vervuilt. morgen is gisteren en vandaag onbestaand. ik leef herinneringen. wat voorbij is, is nooit voorbij. ------------------------------------------------------------…

(Neo-Sturm und Drang) Da bin ich denn: der Meisters Sohn, ich konnte endlich mich befreien. Ich singe immer ein andrer Ton, und werde niemand mehr verzeihen. Es gibt ja so viele Aussichten jetzt ins Leben für mich, das Alte gehe ich vernichten ich seihe groß in einem Strich. Aber Gründe werd’ ich nie finden, da gibt ja edoch keiner…

wat onze toekomst was in ons verleden, is, ondanks ons voornemen, niet ons heden. onze geplande dromen werden nijdig wakker, hebben nijdig het nu vermeden. wat onze toekomst was, is overleden, betreuren we slechts in onze smeekbeden. onze morgenmijmeringen zijn vlijtig gedood, zijn vlijtig door het nu bestreden. wat is…

hoor hem nu toch, de huichelaar. hij waant zich dichter, maar heeft nog nooit in een gedicht over de zee gerept. hoe kan hij dan oprecht de taal in het hart dragen? in poëzie moet zo nu en dan dat waanzinnig watertapijt tegen een golfbreker te pletter slaan, dat hoort zo. alleen zee staat symbool voor de oneindigheid…