Alle inzendingen over literatuur

Volk, ik ga zinken als mijn lied niet klinkt; ik moet verdrogen als gij mij niet drinkt; verzwelg mij, smeek ik - maar zij drinken niet; wees mijn klankbodem, maar zij klinken niet. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - kwatrijn uit Porta Nigra (1934)…

Van dood in dood gegaan, totdat hij stierf. De namen afgelegd, die hij verwierf. Behoudens deze steen, waarop geschreven: de dichter van het vers, dat niet bedierf. -------------------------------------------- uit 'Osmose'…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van dit blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht dichter contra gedicht pupil, blinde vlek.…

Het gedicht is eenzaam de mens is eenzaam de gemeenschap het ordentlijk alfabet de marcherende wereld de kreupele waarheid die jankend neerligt en dagelijks door de leugen wordt ingehaald en getrakteerd op dorst ik val langzaam uit mijn gedichten zoals mijn lichaam zijn woorden afscheidt er komt geen goud bij te pas in zulke termen ben…

In een gedicht is geen woord te veel Neem er iets af en het is niet meer heel…

Schrijven stille kreet Je verstaat het keer op keer Mijn koele bloedend woedend hart Schrijven stille kreet Letters vallend uit mijn gedachten Verleden heden of een toekomstrede Schrijven stille kreet Je roept steeds harder Ik mis je, meer en meer…

een zee vol rivieren en kanalen je dampt weer leeg vol levendige verhalen je transpireert je knalt weer neer zo doe je het steeds weer De haaien die je bevaren zullen niet betalen De uil die schuil gaat voor je hemelvloed maar je kunt het niet laten om steeds weer poëzie te praten…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar hebben geen sleutel, en waarheid woont waar wij net waren.…

Een dichtbundel lezen Is als leven Met steeds een nieuw begin Is als geboren worden Bij elke eerste prille zin Is als sterven Bij elk slot van een gedicht: Een indruk achtergelaten Zoals de expressie bij het verlaten Van een oud verweerd gezicht…

Lees mij en schrijf onbevreesd wat ge vindt van wat ge leest. Geef uw oordeel met venijn. Grijp uw hakmes, maak me fijn. Vindt ge mij een rampgedicht: zeg het recht in mijn gezicht. Laat mij voor mijn fouten boeten en bespot mij. Gips mijn voeten laak mijn metrum en mijn rijm. Merk dat hier de chute ontbreekt keur dat af met al uw kracht…

Ik las het levenswerk van een dichter in een week en gaf me over aan een vloed van woorden, letters en een zee vol hersenkronkels - Hij bezweek voorgoed die ook mij wilden verslinden zoals een zeemonster doet Langzaam trok het water zich terug in het boek Mijn geest vatte slaap en stak de draak ermee…

Dwalend tussen muren kniehoog door oeroude straten overal geurende kruiden: aan mijn voeten afhellend naar het strand de stad. Boven mij éven de wind door de pijnbomen een hagedis ritselt het is stil en heet. Kijkend over de zee - onbeschrijflijk is het licht - weet ik van hier voeren drie Schepen naar Ilios.…

Een lied altijd in bomen bewogen zal je gedenken. Leef ongebroken: in de wind weet ik je adem. Regen zal in trage tranen om je schreien. Vaarwel.…

Kom zoete dood kom - schenk mij de genade die ik nooit in dit leven kan vergaren: terug te keren in de schoot van de miljoenen jaren.…

Negen steden groeiden hier boven elkaar. Negen steden: de zesde was Troje. Nu - een heuvel boven de vlakte. Ooit - binnen muren gaaf als huid de Stad. De machtige wachter. Fort langs de Bosporus: de weg naar de Zwarte Zee. Als bittere distels stonden hier de speren. Het landschap zegt men is niet veel veranderd. De Skamander doorsnijdt…

Xantippe - Alkibìades dat mooi brutaal stuk vreten heeft mogelijk in de wijnkelder gezeten tel de amforen - kijk de zegels na als er iets aan mankeert zal hij het weten p.s. - ik ben nog even naar de Agora terug rond zes - dag - Sokrates…

Zandloper Stemmen zijn in de schemering verstomd, de handen die hem keerden zijn vergeten: woestijnen tijd in zandkorrels gemeten. Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond. Scheepsrol Athene - Menestheus met vijftig Galeien…

Tot op hun fundament diep in de grond kraken mijn binten van de krachten: ik maal de uren tot gedachten, de tijdstorm jaagt mijn wieken rond. En als het waaien luwt sta ik te wachten of ik het knappen van de houtworm hoor, die eenmaal - naar ik zeker weet - de hardste balken tot de kern doorvreet. Liever gebroken door de storm dan in een…

ik struikel over dichters op het strand ze zijn in drommen naar de zee gekomen hun adoratie doet het water stomen de blik naar boven, pen reeds in de hand ze schrijven over sporen in het zand die weer verdwijnen bij het overstromen ik hoor ze over wolkenluchten bomen hun Lourdes is de zilte waterkant dan wordt het Nereus eindelijk te veel…

Heel argeloos begin je een gedicht. Een aantal letters, aangenaam van vorm. Het gaat vanzelf. Er slibben regels dicht. Ze zwijgen nog. Ze wachten op de storm. Uit dode krullen, schreven, lijnen, halen Ontstaan - geen mens die weet waaraan het ligt - Schermutselingen tussen de vocalen. De consonanten brommen mee, ontsticht. Pas dan ontpopt…

Is mij een vodderij gevallen uit de pen, (Weet, lezer, dat ik al mijn vodden daar voor ken) Ik sluit ze van mij af en laat ze liggen rotten: Lang, lang na haar geboort onthaal ik ze de motten, En val der met de keur van een vers oog op aan. Gevalt mij 't kind dan nog zo 't eertijds heeft gedaan, zo houd ik 't voor zo schoon als ik er een…

Numquid nosti semitas nubium?* Weet gij waar de wind geboren, waar de dauw geboren is? Weet gij kunstig op te sporen wat hierbij, hierboven is? Weet gij wat de sterren zijn, en wat de zon, de mane? Wat in de bergen, in de mijnen ligt, en in de zee bevat? Weet gij iets klaar uit te leggen van al ‘t geen men u vragen kan? Antwoordt dan en…

Het is de weg die tot mij spreekt, in monotonie van witgestreepte morse trekt hij banen in mijn hoofd als eigen stem door velden galmt. Van dat alles herhaling is zonder einde. Reizen zonder bestemming. Bewegen zonder doel. We draaien de klok op maar missen de sleutel…

Poëzie is altijd onvolledig, taal die nooit de waarheid vangt. De ziel geminimaliseerd tot woorden. De dunne koorden waaraan de dichter hangt.…

vijf tijgers en een hellebaard zijn keizerlijk gekroond literaire schuinsmarcheerders zagen zich verschoond van alle talen taken regelgeving en ook regels enzo meer was lappen aan de laarzen die marcheerden door wat zinnen punten komma's tot kabouter provocaties liever lieverdjes gaan pesten en de tijger hellebaarden likten…

ach mensen help hem uit de brand laat hem niet suffen achter het papier maar hou de dichter wakker waardeer zijn werk met uwe hand ’t is maar een arme stakker hij slooft en sloebert door de taal soms hoogverheven dan weer heel banaal reikt hij u eerst nog hoge idealen aan de keer daarop verkeert hij weer in diepe dalen hij kon niet dieper…

‘k Heb menig uur bij u gesleten en genoten, en nooit en heeft een uur met u me een enkle stond verdroten. ‘k Heb menig menig blom voor u gelezen en geschonken, en, lijk een bie, met u, met u, er honing uit gedronken; maar nooit een uur zo lief met u, zo lang zij duren koste, maar nooit een uur zo droef om u, wanneer ik scheiden moste, als…

Ten Kate! Ten Kate! O koning der cantate! Die hupp'lend in het priesterkleed, Den lusthof onzer taal betreedt, De schoonste bloemen plukkend, menglend, Met bonten zwier ze strikkend, strenglend, Verenglend 's levens duistre sfeer, Ons minzaam dichtend naar de Heer! O, J.J.L. ten Kate, Wie zou u kunnen haten? Ten Kate! Ten Kate…

Ik leg mijzelf in vaste vormen mijn handen en mijn kloppend hart verstilt mijn benen en mijn armen mijn handen en mijn kloppend hart het ritme doet mij slechts verwarmen met tussenpozen soms verward leg ik mijzelf in vaste vormen mijn handen en mijn kloppend hart…

Sonnetten! nu der mensen oog zal staren Op u, en elk zal vonnis wijzen mogen, Die denkt, nu bigglen tranen uit mijn oogen, Die, in de toekomst, lof en schimp ontwaren. Daar zijn er, die als schoonheid niet gedogen, Wat zich als groots hun niet wil openbaren, - En wijken zie ik reeds, in brede scharen, Wie 't schone in 't kleine alleen houdt…