Alle inzendingen over eenzaamheid

Horizontaal leven op het strand de vis sterft…

De oude binnenstad is winterig en nat Mannen op weg naar huis of een kroeg, weggekropen in hun opgeslagen kragen. De oude hoer achter haar beregende raam, geen gretige klant te zien, het is te vroeg Dit is een van die winternatte dagen met de natte geur van bejaarde scheve stenen. De vermoeide haringman sluit zijn kraam een dronken vent, wankelend…

En ze valt alsmaar dieper en dieper zonder begin en zonder eind Gestoken steeds weer gestoken met scherpe messen zonder bloedvergieten lijkt het als of ze in luchtledige verdwijnt Gezicht vertrokken van diepe pijn geeft zich gedwongen over aan het lot dat haar beschoren is Zij kan alleen nog bidden om een wonder echter niemand heeft…

prachtig, het mooiste pakje onder de boom het moet open de opwinding verleiding zo groot, zo mooi ik kleed haar uit betast haar proef haar zoek de strik die haar opening blokkeerd mijn hand rijkt naar de strik glijdt in de opening opzoek naar inhoud naar liefde naar leven een lege doos…

Alleen ben ik niet een libelle vliegt naast mij musjes vragen mijn aandacht mijn oude hond wil spelen ik ben blij en glimlach zink zo niet weg de zon straalt wanneer komt de omslag wil ik het wel of kan ik niet anders verweven in mijmeringen dwaal ik verder niets verandert om mij heen en toch wil ik meer weten het hoe of wat is…

De storm komt langzaam tot bedaren, de storm die tijden woedde in mijn altijd zware trieste hoofd. Nu zie ik jullie behoedzaam naderen, steeds verder vanuit de mist die mij omgaf... Ik had er bíjna niet meer in geloofd. Ik hou van jullie, maar nu ook van mezélf! Mamma…

trekt de muts nog meer over zijn bevroren oren er hangt 'n ijspegel aan zijn neus zo koud was het nog nooit te voren baant hij zich 'n weg door het vergeten oude bos waar niets meer groeien kan op het bevroren groene mos vervreemd van donkere bomen koud de rilling over z'n rug uren lopend in foute cirkels vergeten hoe de weg terug…

De eenzame man loopt langs de kille kade op de kade waait het en meeuwen schreeuwen langs de straat staan de gesloten restaurants en hij voelt de eenzaamheid in zijn jas en om hem heen en hij loopt op het water af en springt. Niemand die hem ziet. De stroom neemt hem mee en dan...hij wordt nooit meer gevonden. Dat is gek maar nog gekker…

De nachten zijn vaak zo eenzaam zodat ik mijn eigen adem hoor net of ik alleen op de wereld ben met soms het treingeluid op het spoor En dan opnieuw is het weer donker lijkt het of de dag niet komen wil dan kijk ik even naar alle foto's en nog steeds is het stiller dan stil De eenzaamheid, soms niet te harden het maakt me moe en vaak…

angstig elk buiten negerend rol ik me bottenkrommend tot egel…

En elke dag opnieuw, bij het ontwaken, Keert hij zich droevig in zijn bedde om, Terwijl zijn handen, in nerveus gefrom, Spelen over ’t weggewoelde linnen laken. Hij fronselt tegen ’t licht dat door de blinden, Ten kier gelaten, bleek zijn bed beschijnt, Zijn tengere gestalte teer omlijnt, En zoekt zijn mond ten koele kus te vinden. Hij…

Fel trek je terug, Zoals een leger Na een veldslag haar wonden likt Haar tanden knarst Om te consolideren, te foerageren Voor een nieuwe confrontatie Voorwaarts mars! Bot frontaal of, Anders slinks, Omtrekkende bewegingen proberen Agerend tegen ‘n vijand veraf Schot op het hart gemikt Bars en onbewogen Bevelen geblaft Digitaal, zonder…

de brievenbus blijft leeg maar als wanneer ik nader de zwermen zwenken de honden aanslaan en de dravende paarden verschrikt stilstaan alleen dan voel ik me echt alleen…

Schaduw Gevangen door schim en schaduw, omfloerst met nachtelijk licht. Ze lopen en praten samen ineen geregen verstoren ze de nacht. Voel me als een spin gevangen in zijn web het heeft me in zijn macht. Als het ochtendlicht gloort zullen schim en schaduw verdwijnen in de dageraad.…

Wolken kondigen jouw terugkeer aan zuidenwind in de zeilen van de boten tegen de stroom in naar mij Herfst kwam, winter ging voorbij Jouw gewaden hangen te luchten vangen de lentegeuren uit de tuin waarin alleen jij mijn gedachten nog steeds gevangen houdt…

Langzaam schuift ze de gordijnen dicht haalt eenzaamheid zuchtend naar binnen schikt afwezig hoge stoelen rondom een houten tafel waarop haar agenda speelt met het onbeschrevene en de schaduw van een pen in de keuken wacht haar de senseo met het schuifje afgestemd op één kopje…

trieste berichten omvouwen deze morgen zo vrolijk als de zon schijnt doen de grijze wolken toch anders vermoeden zo naar buiten kijkend rollen tranen langzaam in een koud kopje thee…

Haar kus verliet de rode lippen hoopvol meegevoerd in de wind zoekend naar een innige liefde om in tederheid te worden bemind Maar die dwalende kus bleef zoekende verdroogde lippen vielen verhard uiteen zij ontving nooit de liefdevolle rode rozen slechts een roos gebeiteld in haar steen Zij had en gaf veel liefde…

Een masker dat lacht maar achter het masker een droevige lach. gevoel van eenzaamheid bij niemand te horen ze voelt zich zo verloren In de nacht zijn er tranen. maar komt er dan weer een nieuwe morgen zal ze haar tranen drogen het masker zet ze op je ziet weer haar lach.…

Heel alleen diepe eenzaamheid intense stilte gevuld met lieflijke geluiden tsjilpen, zoemen, kwetteren geestverruimend lichaam vergetend uitzweven over het veld ontmoetingen uitgekristalliseerd door eeuwen geduldig wachten in het licht dat stralen van energie uitdraagt om bewust, het onderbewuste te verheffen tot een krachtveld…

Alleen op de wereld gesteund in alles intense rust diepe gedachten ontspanning kloven krijgen bruggen watervallen ladders hemelen komen dichterbij afstanden vervagen sterren worden tastbaar dromen worden werkelijkheid aanraking wordt liefde woorden blijken strelende gedachten leven wordt voortbestaan eeuwigheid wordt overbrugd…

De blauwe lucht komt op me af vogelgeluiden knallen in mijn oren mijn hartritme versnelt kon ik maar anders denken Ben ik nog van deze tijd? Kan het licht weer gaan branden? penseelt het leven zich in zwart rouwt mijn innerlijk wordt het zwarte gat als maar groter Ben ik nog van deze tijd? Wegzakken in de as van het heden is mijn vinger…

een vogel fluit in de heg een man staat bij het raam en kijkt het tafereeltje aan. Hij wil dood of ook vliegen heerlijk de hemel in, hij klappert met z'n handen. Draait zich dan om.…

Dag na dag, jaar na jaar blijf ik in afwachting van wat ooit toch komen zou. In eeuwig wachten en verdraaide gedachten, hersenspinsels over wat zou kunnen en wat is. Morgen doet pijn zoals gisteren smaakte naar oude wijn. Vandaag is nog een dag zo leeg als de leegte maar kan zijn. Wanneer komt dat turning point, wanneer verschijnt aan het…

eens / blies ik de harmonica eens / streek ik de viool vandaag in opgewonden verbijstering mompel ik Madromadé magische aanwezigheid jij bestaat… nevel / mist kneedbaar verlangen betovering tot diep in mijn ziel toch hoe onmachtig jou werkelijk te betrekken in dit sprookjesspel…

Het kost haar moeite, maar zij staat, door ’t open raam hoort zij kinderen zingen, de dag ging zoals zo veel dagen gingen, kinderen fietsen lachend door de straat. Geen mens kwam even langs of praat, de dagen slijten met herinneringen, kinderen die hun eigen pad opgingen, de klok tikt door, het wordt al laat. Een schaduw trekt over haar…

het nestkastje is leeg, de winter legt zijn ei denk vooral om de vogels, hoor ik je zeggen zul je vetbolletjes aan de bomen hangen verdomme, waarom toch het verlangen om jouw woorden in mijn mond te leggen als de vogels nooit meer zingen in mei…

Op het hoogste punt een bank hier rust men uit en laat de blik over de bomen gaan, vangt het blauw van een rivier, spiegel van de lucht De bladeren orakelen voort hun vorige voorspelling kwam slechts ten dele uit want de dames van het noodlot kwamen tussenbeide, naar hen luistert zelfs een god Men fluistert brokkelzinnen in…

Jas aangetrokken, sjaal omgehangen. De wind waait door de deuren heen. Ik heb mijn raam met touw gebonden, en mijn stoelen op het vuur gesmeten. Bij een lucifer droomde ik van onze allereerste ontmoeting. Het was koud en jij vroeg of ik een flyer wilde. Mijn handen trilden. Toen moest ik al beter weten. Jij ging mij en ik ging jou…

Soms zie ik sneeuw in je ogen vallen tranen vermengen in de diepte van jouw zwijgend hart herinner ik mij gesmolten liefde een warme moeder bij de witte dood.…