Alle inzendingen over individu

soms wandel ik langs de waterkant waar wij ons tussen ’t riet verstopten nog steeds staat het afscheid op palen en is het water gevuld met droef al zou ik jou willen gedenken de koude woorden uit het steen slijten opdat onze dromen tot leven komen wat rest is spijt en spijt alleen soms kom je voor in gedichten dan leen ik de ruimte even…

de een hangt zich op aan zelfgevlochten koord een ander stopt zich vol met dodelijk gif de gaskraan of plastic zak zijn ook mogelijkheden de zee inlopen tot je verdrinkt of toch maar voor die sneltrein springen een ziel kan te naakt zijn kapot gaan aan het rauwe aardse is onze maatschappij dan ziek? vragen, steeds meer vragen…

Ik ben zo anders Losgeslagen Dat is zeker Dat is waar Is anders zijn dan soms een ziekte Iets heel engs, niet zonder gevaar Siert het mij Om om te lopen Weg van anderen Uit de rij Gewoon je eigen weg bepalen Schijt aan alles Vogelvrij Is het anders Om te kiezen Voor jezelf, voor je gevoel Eens niet te doen wat men verwacht Te leven…

Dezelfde leegte steeds als ik anders kijk rijzen en ondergaan als vader zon dezelfde deur zacht achter je dicht gedaan in afsluitbare ruimte heb de vriend in me zelf gevonden ben te laat als metgezel.…

Schuchter bewoon ik de verlaten vlakten, er is niet meer te verlangen, ook niets meer te verwachten, dit niemandsland kan ik niet ruilen, voetstappen hangen als gedempte geluiden in de mist, onbekende stemmen van vroeger vrienden dringen tot mij door, waarom zou ik antwoorden om met hen weer te huilen of te vrezen boven houten kisten…

een kakker lakt de wolken zwart waardig zeker neem haar hart draag het weg zo ver mogelijk hier vandaan neem de eer de zon is geen maan maar neem van mij aan dat de weg niet recht zal zijn ga,maar doe het oprecht voel de strijd vol van pijn wie beter is is beter af ga en leef dat is je straf…

Moet ik je bij me houden in het dorp waar de rivier onze liefde in smart verdronk of in verloren zakdoeken vrouwen die liefde zoeken tussen droge beweringen en al wat beklijft voor de nacht zal ik tussen de lakens vinden een nieuw jaar, vol liefde waardig.…

op zoek naar brandstof stoppen even de persen wit kopieert wit…

gekscherend vloog hij over de top maar vergat op tijd te dalen…

In de nacht, duizenden slapen, maar duizenden liggen ook wakker, staren naar het plafond, draaien zich om, maken aanstalten, draaien zich nog eens om, maken nieuwe aanstalten, staan op, gluren tussen gordijnen door - het is donker, geen ster die valt of zelfs maar flonkert - gaan weer naar bed. gaan woelen, vallen tegen de ochtend in…

hier en daar de avond in achtentachtig raampjes ik wilde zwaaien naar ze en naar jou de velden voorbij je muziek als nieuw, als leven in het gebogen ‘Lake’ landschap en zij die blootsvoets mee stapten in de chaos en de verwarring, het zoeken naar waarheid van de ziel glanzend en dan weer uitgeput het was telkens een blijde dag…

Toen al het gepieker was gesust daalde over haar een ware rust en kon zij met een ordelijk hoofd, niet meer van zekerheid beroofd, genieten van al die kleine dingen die haar met zoveel affectie omringen.…

soms word je dood verklaard ongezien en woordeloos nog eer men is opgebaard of niets dan goeds ontbreekt bij de lege inhoud van een symbolische kist het leven blijkt dan ijzig broos en de naastenliefde ja, die getuigt van een dikke mist…

In het vissersdorp aan de zeekust beeld met toekomst alleen intens verlangen naar gezonde dromen ‘t uitzicht van jouw ogen alleen, ontroostbaar alleen in eenzame gloriepijn ’t heldere spoor gevonden oude voetstappen uitgewist als jij een winterdag schildert zonder pijnlijke herinneringen.…

vederlicht kan zijn het afwerpen van het loden juk de slingers en de staarten in de achterban van het woord het ongeboren kalf cynisme het geschiedde niet uit noodzaak en ook niet van de weeromstuit het lag te stuiptrekken om een reden van bestaan met het mes op de keel mijn mond spaarde ik uit aan mijn vijf paar handen het schaduwspel…

Een wereld vol dromen een wereld vol gedachten Het zit allemaal in mijn hoofd altijd anders dan de avond heeft beloofd komt een wereld vol dromen en gedachten die dan in de ochtend komen. Hij is een beetje verward die wereld in mij, maar mooi of cru, verstard hij hoort helemaal bij mij.…

Zodat ik uitzie door het oog van mijn naald en sneeuwblind herken de zwerfsteen, sterfsteen onder mijn tong: splinter voor splinter slaagt hij erin niets te wegen, niets voor te stellen. ---------------------------------- uit: 'Gedichten 1962-1990', 2010.…

Je sprak over leegte, mishandeling en kou en toch heb je volgehouden niet wetend of je op een dag nog iets als zin gewaar zou kunnen worden…

Hij wilde ook postuum niet geliefd zijn daar verzette hij zich met hand en tand tegen als kind begon het al. altijd in de contramine nooit eens lief en aardig, een grote klier hij groeide tot overmaat van ramp werd ouder richting volwassen zijn niets deugde, leren wilde hij niet teerde op de zak van zijn ouders aan vrouwen had hij een bloed…

groot waren zij, bonkig, oprecht en puur hun verweerde gezichten vertelden van de natuur ze waren niet van praten ze grommelden maar wat lopend, licht gebogen langs veld en wallenkant wisten ze van vogels, vissen en van de gewassen op het land met hun knuisten grof en groot zetten zij het verdwaalde eendenjong terug in de sloot in eenvoud…

In vers gras vrijen om later veel later in de dood nog even na te geuren als hooi --------------------------------- uit: 'Kiskassend gedicht', 1996.…

mijn hoofd is niet ovaal, haast vierkant van nature daarin die grote bolle ogen blauw geheten in de volksmond vervlakt grijs als ik het zeggen mag een neus met geringe Joodse inslag zorgt voor een verweesd gebaar de glazen hangen immers onder het vlak mijner blikken terwijl mijn lippen dun de bovenste de onderste dan wat meer…

zij weet van toeten en blazen zij rookt omdat longen moeten zij drinkt maar niet uit glazen zij staat op, net als u en ik uit de droom die slapen heet zij leeft in constante angst omdat zij van dat vlekje weet stadium…

Het roestbruin bloeiend bedolven onder het witte laken van de continue geboorte De stem van de stilte zweefde over het open veld zelfs de kraaien vluchtten Zout was de dauw de tranen van het ontwaken deden de ramen beslaan Zacht glooiend plooide het landschap zich ondertussen naar het afscheid van de winter Haar groene vacht werd…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen waar linten van zwijgzaamheid achter huizenhoge heuvels van misplaatste trots als leestekens de grens bepalen juist daar in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…

al neigen voeten anders de weg te gaan is kaarsrecht bomen begeleiden en sluiten de rij…

Ik sla een hoek om. Zo bijt een beitel. Ik tref een hand aan. Zo verschrompelt een roos. Ik leer jagen op liefde. Zo hijgt een zaag en ik zie de zee. Zo word ik oud. Houd ik mijn hart vast? Denk ik aan wierook? Zo huivert een hamer, kantelt een…

De rivierendans ontwaakt in een poel van ijs Kleine kolkjes rimpelen het wateroppervlak De tralies smelten voor de ramen druppels tikken op de sneeuw Tekenen van vuur aan de bevroren kust Het krakend ijs verdwijnt in de zoute golven De zee komt langzaam weer op gang Rivieren herwinnen hun kracht Wintertaferelen verdwijnen Dankzij…

Behoedzaam gierde er een storm door zijn bovenkamer En verwaaide soms het stof van jaren her Zijn kindercommunie bijbel de driehonderd paginas smetteloos wit Uitgezonderd enkele chocoladevingers als de laatste sporen van zijn jeugdige gospel…

Of is het ochtenddauw weg is mijn spiegelbeeld ik zie het niet niks, waar ben ik nou? Ik wacht....ik zal 't zo wel zien weet zeker, komt wel goed als de dampen zijn vervlogen gewoon zoals dat ging voordien Ik wacht, maar wat er ook gebeurt geen enkel zicht doemt op ik poets, ik wrijf, nee niets, geen kop zie niks, geen blik die…