Alle inzendingen over ziekte

een moeder in haar eentje zorgt voor elf kind'ren om haar heen en al die elf kinderen kunnen niet zorgen voor haar alleen ze raken in paniek, echt waar en moeder voelt dat ook ze wil haar kinderen ontlasten want deze raken van de kook wat is nou een dag in de week om op haar te gaan passen want moedertje is erg ziek we moeten tijd inlassen…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden wacht de scherpe beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de zachte lijn van je gezicht schaduwt in het licht je haar is zwart van chaos in zijn pieken er in kroelen is genieten nog sluier je je angst wacht gelaten op de uren…

waar nooit aflatende pijn reeds al jouw dromen beheerst weet jij mij steeds te raken door jouw glimlach heen maar nooit geheel verdwenen die licht verborgen angst tastbaar in jouw wezen verhul jij dat gevoel maar ik merk in die ogen door die ene lach heen jouw verholen wens dat die pijn verdween…

Je haren zijn niet meer dan vlas huid als glas broos als perkament doorschijnend als een schim ben jij terwijl je lacht om een grap van mij Laat ons lachen en vergeten want we weten allebei nog even en het leven is voorbij…

je keek me nooit echt aan in je woorden zag ik andere mensen gaan in je bewegen kwam ik ook hun houding tegen in je ogen zag ik strijd de één wilde de ander kwijt elkaar gedogen zou te mooi voor woorden zijn ze hebben je gemogen maar een paar deden je pijn soms is er rust door medicijnen die voor iedereen de werkelijkheden doet…

De koker ingeschoven ontdaan van alle trots ontkleed tot op het vel. Mijn hersenen in kaart gebracht het lillend hart mijn weke buik de knoken van 't skelet. De onrust vlug gesust: het gave staal een veilig graf de gladde wand een koele schoot. Al snel stoot hij mij uit. Daar lig ik uitgestrekt op 't stalen bed dodelijk ziek…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

Het is niet eerlijk dat jij dit hebt We hopen allemaal dat je het redt Je hebt ons al zoveel liefde gegeven Jij verdient het gewoon om door te blijven leven Je bent nog maar een lief, klein kind Die om alles lacht en alles leuk vindt Dus waarom heb je de ziekte nou het overkomt ook alleen maar jou Tegen jou pijn zeggen we liever…

Ik zou het allerliefste een arm om je heen slaan, en deze ellende samen tegemoet gaan. Ik zou je het zonnetje in je hart willen drukken, maar dat gaat me nooit lukken. Er is een grote leegte die niemand opvullen kan, het verlies van een bewonderenswaardige man. Een man die echtgenoot en vader was, met een ziekte die zorgde voor tegengas.…

Ik wil niet klagen Maar dankbaar genieten van de dagen Dat we samen hand in hand Wandelen over het strand We durven niet te hopen, Hebben te veel gezien Maar toch......mischien? Zoekend naar schelpen in het zand, Voel ik boven ons Gods hand Als dan ieder van ons zich blij en gelukkig voelt, Dan denk ik, ja zo heeft God het bedoeld.…

zoveel gedacht de laatste tijd nu ben ik mijn gedachten kwijt 't was te zwaar, die lange strijd die woedde in onzekerheid... veel piekeren had niet veel zin en bracht ook zeker geen gewin maar 'k zat er zo geweven in mijn moeder vocht, als een leeuwin de strijd is nog niet echt beslecht nog niet verloren het gevecht en wat ik denk, nog…

geen plek om te schuilen, te vluchten voor meer geen plek om te huilen en 't harte zo teer... hoop bijna verloren, gejaagd als een hond nu bijna herboren, maar nog niet gezond...…

uit de ruïnes rijzen zenuwen ze razen door de buizen van het huis kneuzen de ruimte waar mijn gemoed geduldig veinst slechts mijn gemoed te zijn en niet de bruisende bron van mijn gebundeld wezen ik sla op de vlucht voor de kraaien in mijn haar mijn woorden glijden uit vergeten mijn inborst te kneden ik sta op de rand bereid over lijken…

hij kwam in de nacht op kousevoeten naar binnen zijn boodschap verpakt in de kleur van een lach gebaarde naar mij wilde anderen niet storen dempte zijn stem maar was toch duidelijk te horen een glimlach in wit tegen zwart van het weten hij gaat mij leren het leven voorgoed te vergeten nu komen de bloemen nog steeds in de knop…

De lente kwam met storm De dood kroop – zonder vorm - Uit zijn ei Genadeloos besloop hij mij De zomer bracht het licht Onzichtbaar, hard Stil stralend en gericht De kanker plots verstard In de herfst een gouden blad Blij met wat ik had Ontlook ik weer Opnieuw, een tweede keer De winter, niet somber of koud Maar helder, transparant…

Het aanzien van een anders lijden maakt ziek en vreeslijk machteloos en als je helemaal niets kan doen omdat je moeder lijdt, dan wordt je boos... Niet boos alleen, maar ook opstandig omdat je moeder geen kracht meer heeft jij slechts alleen maar toe moet kijken hoe haar lichaam het langzaam begeeft... Oh, lieve God, kom met Uw almacht…

ik wist dat je er was voelde je als koude vleug in ondertoon van warme wind op een mooie zomerdag een steels bewegen op het randje van mijn blik maar als ik keek kwam ik je echt niet tegen je klopte op mijn deur waar anderen belden ik had geen haast omdat ik jou veronderstelde ik weet dat jij mijn laatste uren slaat ik doe niet…

Donkere vlek Voor mijn ogen Ik was het niet Echt niet ik wilde niet Zij was het Pijn alles doet pijn Je maakt mijn leven kapot Verdwijn toch een keer Je hebt het beloofd Donkere vlek Voor mijn ogen Als ik even niet oplet Ben je er weer Waar moet ik heen Zonder jou tegen te komen Altijd ben je daar Je beheerst mijn leven Meer kwaad…

ik zie zijn ogen gaan ze schrapen dromen van de muren jagen de fantomen na die spelen in de hoofden van de buren hij stookt hen op brandt ze in hun vuren en rookt ze langzaam uit het zal niet lang meer duren of angsten schreeuwen weer hysterisch hun geluid nu bonken hersens tegen wanden onbegrip de handen zijn gebonden er zijn geen…

In een kamer vól met mensen, zit ze daar zo heel alleen, in gedachten diep verzonken, oogt ze eenzaam, verlaten, in zichzelf gekeerd. Allen zijn ze daar voor haar, ze heeft het alleen niet door, en wie hier voor wie komt, is niet duidelijk. Het gevoel te willen roepen luister nou, wíj zijn het toch, geeft je alleen het gevoel maar van…

kopje onder, kopje boven het is moeilijk te geloven waar ik leven probeer te zaaien zij gaat naar de haaien in een wereld waar ik niet spreek van hel en hemel en ook niet preek heeft zij zelf keuzes gemaakt die mij diep hebben geraakt ze staat niet langer op kant nog wal want wat is nou eigenlijk het geval ze accepteert niet hoe ze zelf…

Daar klop je aan, zonder aankondiging je hebt jezelf grijnzend binnen gelaten jou bij me voelen, is de stilte verlaten die je breekt met `n dreigende fluistering Verduistering kerft als ik je omtrek zie gaten vallen in -de gedachten die me haten omdat jij ze wild naar buiten mept- vergaan kermend als ik naar binnen staar Ik bedaar in de…

Als ware de zin door regen minder zichtbaar dan strepen maakt bloed slechts herkenbaar daar waar was gevaar Geen litteken achterlatend toch pijn en hatend kippenvel op de huid en pijn, zonder geluid…

Het regent en het bliksemt Met veel onweer erbij Natte blije kinderen Maar dat geldt niet voor mij. Ik ben ziek, ik heb kanker Mijn lijf voelt als lood Maar lang voel ik dat niet Want morgen ga ik dood. Het kan niet anders, het is goed En sterven doet geen pijn Ik drink een drankje en ga slapen Dat is zo wel fijn. Sta niet stil bij…

Ik ben pas zeven, bijna acht en ben haast nooit meer thuis... `k moet steeds weer worden weggebracht naar een groot ziekenhuis.. Operaties, chemokuren, ik kan heel vaak niet eten, soms kan ik door de "Cliniclowns" m`n pijn even vergeten... De dokters kunnen nog niet zeggen of ik weer beter word maar `t is denk ik niet zo heel erg als…

Ik heb er niet om gevraagd om altijd ziek te zijn niet gevraagd om steeds te moeten leven met pijn. Ik heb er niet om gevraagd om vaak in het ziekenhuis te moeten verblijven maar ik heb wel zelf gekozen om er over te schrijven. 'k Ben vaak wel opstandig geweest maar er is geen ontkomen aan daarom heb ik er maar in berust om er mee…

Kijk, speciaal voor mij gemaakt zeg je en ‘n lachje huilt onzeker in je gezicht dat een tintje bleker mijn hart vol medelijden raakt Ik vind ‘m mooi, hij lijkt net echt vervolg je …op onvaste toon die druipend van gefaalde hoon zorgt dat ik tegen m’n tranen vecht Terwijl je hand zich radeloos strekt om te voelen aan het donkere haar prevel…

Mijn klotsend gemoed Lukt het niet Te klimmen over de horizon En vat te krijgen Op het woordenboek van Deze geërfde ziekte. De zoutige substanties Botsen met de zuiverheid van Gewoontes en tradities, Laten mij geen keus. Heil meen ik te zoeken In je onbewogen blik, Spreek ik moedwillig aan De fiere achterkant van je keel Hoop op een…

waar is mijn geloof gebleven nu'k het nodig heb ben ik het kwijt hoog heb ik er van opgegeven nu viert hoogtij droefgeestigheid lieve Heer, ik wil niet twijf'len gelijk een golf op woeste zee wees mijn rots in sterke branding en, neem ook mijn twijfel mee…

nog een keer vrolijk zijn kan dit nu nog bestaan nog een keer lachen en wat lol is dit nog toegestaan het lachen is de laan nu uit en is nu van de baan van dag tot dag nu leven geen lach nu, maar een traan een dag niet gelachen is een dag niet geleefd maar niemand kan lachen als de ander het bijna begeeft…