Hart
Een jaar moest ik wachten,
en wachten duurt zo lang.
Soms huilend op mijn knieen,
help me Heer, ik ben zo bang.
's Nachts badend in het angstzweet,
in gebed, Heer sta me bij.
Dit kruis kan ik niet dragen,
het is echt te zwaar voor mij.
4 mei, toch was die dag gekomen,
mijn bange hart werd stilgezet,
Even weg van deze wereld,
onwetend, liggend in een ziekenhuisbed.
Mijn lichaam was gebroken,
mijn geest was zo verward.
Maar het eerste wat ik hoorde,
was kloppen, het kloppen van mijn hart.
Veel pijn moest ik verdragen,
ook daar kwam ik doorheen.
Wat mijn ziel toen moest verwerken,
dat weet niemand, dat weet ik alleen.
Nu, een aantal maanden later,
't heeft mij zo diep geraakt.
Maar nu kan ik dankbaar bidden,
Dank U Heer, dat U mij leven mogelijk maakt!
Geplaatst in de categorie: ziekte