Alle inzendingen over maatschappij

Zompigverwelkt behangpapier van bits en elektronische rillingen pelt droogjes de muren af, valt zonder echo He’s in Zijn eerste keer. Een hond trekt uitgelaten aan zijn leiband zoals de zon aan het vijverijs. Hij wil handschoenen. Gaat niet. Zie je, dit is complexloos groter dan onszelf. Druppels rinkelen zonder jouw toestemming. De natuur…

We kopen broden. Van de bank Krijgt men verzachtend geld Dat tegen het bloeden helpt Maar ons ook doden verlangt We kopen nieuwe formules En laten ons leiden door creatie Van gevoelens. Wat ik zie Is geld een waarde als een kus? Wat blijft is wat ik zie En wat in mij opkomt en vervormt Tot iets van poëzie De taal die in ons allen stormt…

hij is een echte presentator belust op hoge kijkcijfers lapt hij iedere welvoeglijkheid aan de laars van de moraal het is het scoren voor hem en liefst ook nog door dat hem verder drijft de façade waar hij achter schuilt is gemaakt van uiterst filmbaar bordkarton en loze leuzen waar hij toch niet achter staat hij is de regisseur, de connaisseur…

Niet hoe hij erin klimt, niet hoe de ander staat te kijken en niet hoe de zaag erin gaat als in oud brood. Maar hoe een wijk verandert als een den uit een achtertuin steeds kleiner wordt, en alle illusie van groei uit de kern verdwijnt…

Op blote voeten kwam zij met een bundeltje niets keek haar ogen uit naar de overvloed van dit westers land zij warmde haar handen aan een fata morgana slikte lang vergeten tranen de oorlog leek voorbij maar was nooit zo dichtbij huis schrijnende beelden van haar moederland waar dood geduldig wacht…

zijn dag wordt steevast gekleurd door hem op drie te zetten in beeldjesland immers bepaalt de tijd de programmering zowel digitaal als analoog na een tijd voor zout en de onontbeerlijke patatten komt een poosje in de kuip vol water en geurig schuim en dan het relaxen de kousen voeten recht vooruit de opwinding van een uurtje ingeblikt…

Terg niet langer mijn hoop zelfs de wind verdraagt mij niet de hemel staat in mijn ogen als een rimpelig oud geschrift hoe schromelijk gekleed mijn gedachten lijken meer feitelijk zuigt macht hard Maar er is de zee zonder conformisme maar schuimend zij spoelt zout op mijn huid in een land waar mijn thuis betwist blijft ben niet ik degene…

Springen Vloeien Woorden Begaan Verzwijgen Moorden Ontstaan Vergaan Studenten Zingen Dreigen Ambivalenten…

als ik over de galerijen loop en bij de mensen binnenkijk lijkt het even op de uitverkoop in deze grote nieuwbouwwijk bloempotten in alle kleuren souvenirs uit verre landen bloemen die de boel opfleuren echt alles is hier voorhanden ik zie plastic rode rozen in een aardewerken vaas gordijnen van viscose een hondje zonder baas enorme…

Roodkapje werd vermist van haar sokkel getrokken een klompje beton restte slechts. Studenten wilden gratis het pretpark binnen, men sloot geen deal en zo werd zij, afgeleverd waar ze menselijkerwijs allang niet meer zou wonen, bij het bejaardentehuis. Ze is nu terug weer op haar plek bij oma in het bos alwaar de wolf op haar wacht dus…

ik droom als een dichter dicht als een dromer over de stad waarin ik leven wil een oord vol huiskamers met stoepen onder de stoelen en een lach voor iedereen die net de hoek komt omgewaaid een stad vol van A en plaats voor het hele alfabet waar zwart niet de toon bezet maar onderstreept hoe kleurrijk anderen elkander kunnen maken met een…

rond rond je in de stad de stad van het de stad van het leven de ghetto der verdoemenis alle fouten der leven in een hoek gestampt een gevaar, een ieder die zich erin vergeeft het park alle geneugdigheden des levens opgehoopt in een afgesloten centrum in het centrum het leven speelt zich af tussen beide rond je in de stad grijs…

de dag was zondag zonder zon af en toe was er regen en hagel en voor de oprechte schooier een nagel voor zijn krabbig werk bovenal zag ik mensen in alle formaten, geuren en kleuren ze zweetten muziek, net als ik en deinden dezelfde zee onder meer dan één teevee het was de eerste keer dat oktober weer revolteerde en op weg naar huis toe…

Mijn buurvrouw is pas gevonden liggend op de koude grond, haar lichaam al totaal ontbonden een kennis die haar zo vond. Weken had ze daar gelegen, niemand die er wat van wist, vast een hartinfarct gekregen we hadden haar nog niet gemist. Druk met onze hebbelijkheden geen tijd voor die ander daar op straat we houden ons zelf graag tevreden…

hoor en wederhoor het geweten credo en nog gaat het woord niet vrijuit, er zijn regels en ook hele coupletten een vers staat nooit helemaal alleen de gedachte uitgedrukt zwart op wit is soms mistig, ook wel te rauw om te verteren maar altijd onuitwisbaar in het geheugen gegrift wis en waarachtig onuitwisbaar dus niet altijd vergeetbaar…

“O” wat is het fijn, inwoner van de Korenbloemstraat te zijn. Gelegen in de stad Roeselare, wonen we zoals we in ’t westvlaams zeggen: oal te goare. Die inwoners heten we voortaan, “Korenbloemers” daarom is het “O” zo fijn “Korenbloemer" te zijn. Zoals een korenbloem, groeiend tussen korenhalmen, de halmen gaven haar steun, zonder die…

Wie weet mij eindelijk, welke dodentolk, Te doen bedaren in gezworen haat. Ik volg de vaderen om vroeg en laat Mijn land te zien. Ik leef tegen een volk dat zebrapaden aanlegt over wonden, Dat boven onze botten steen op steen Bewoont, dat leven wil voor zich alleen. Leeft dan in angst. Ons bloed wordt niet geronnen. Op hoeveel scherven vlees…

de mode is duidelijk dit jaar zijn het stippen klein of groot, bollen alom op stof in kleuren en geuren die je om oog en neus slaan vergeet de schoenen dat is een stap te ver de draagtas, laten hangen dat is een hap te versmaden als je een hoge ontwerper bent de finale toets, zo je wil, kan je leggen in je haar met een knoop naar keuze…

Armoede is niet zozeer de leegte van magen of handen, maar veeleer de afgewende blik van kinderen die niet langer de wereld in kunnen kijken zonder pijn of schaamte. Armoede is de wanhoop van de moeder die zichzelf niet langer in staat ziet om haar kroost te beschermen tegen het lijden dat gepaard gaat met verachting.…

blaadjes op het terras liggen daar gevallen de bovenbuur weet het zegt de glimlach die daar altijd op-staat hij veegt onderaan de stenen rondom en laat wat kleur brengt zijn leven sieren tot later de herfst alles heeft verdord hij geniet ook en lacht zijn zorgen weg de wereld op straat ziet er vaak anders uit maar hier is hij thuis…

illegaal in het Poolse land - zijn verstand afwezig toen hij afreisde naar dat vreemde land zonder paspoort, niet elke identiteitskaart kan zomaar afgestempeld worden - zoekt hij de nacht op een auto vol autochtonen voert hem onwetend en welvoeglijk welwillend naar de open meren van een stad - waar bedelaars enkel nemen en altijd vergeten…

Waarom sterven er nog kinderen door honger en gebrek aan drinkbaar water. Terwijl er genoeg voedsel is ter verzadiging van heel dees aarde. Waarom lijden er nog mensen, aan de last van een leven zonder glans. Terwijl wij met zo velen zijn grijpt eenzaamheid nog steeds z'n kans. Waarom noemt men een missile…

Mijn buurman fysiofit lanceert zijn Betere Moraal Wagen gierend op de stoep vol ongenoegen kijkt hij naar de oude auto-troep zijn Betere Moraal Waagt het niet te betwijfelen dat het een kwestie van stand is Nou ja, het kán een kwestie van geld zijn.…

Jaren geleden toen ik nog in de wijnhandel werkte, sprak de winkeljuffrouw, als er een ongunstig uitziend persoon in de winkel was geweest: "Hij lijkt wel aangehouden te Bourtange". Een tijdje geleden toen ik de foto's voor het reisdocument aan de lokettist overhandigde en hij deze met ongewoon grote belangstelling bekeek, mompelde ik…

Uit de Hortus Mijnheer die enten wij daar kleine stokjes met druipend vocht we kerven ze keer op keer een harslaagje is niet meer genoeg we vermengen het met kindertranen vers en vochtig van jonge wangen Weet u Mijnheer zo´n mes zo scherp als snijden kan dwars door een ziel zal´k maar zeggen zo vind je ze nog hier dat de onderstam…

Waarschijnlijk kent u het wel dat u zegt nóóóóóit "zoiets" te doen Het heeft niet altijd te maken met normen, waarden of fatsoen Soms geloof je gewoonweg niet tot "zoiets" in staat te zijn En is je denkvermogen op dat vlak door de omstandigheden klein Maar als je dan zélf "zoiets" meemaakt en jouw omstandigheden veranderen Pas dán…

de regen valt met sloten koffie aan de tafel vierkant geknoeste tijd met elleboog gesleten geulen waar gasten zich een plek weten om het hoofd te laten hangen voor even nergens thuis het getrippel van duizend druppels verdrijft het eeuwige geneuzel in wat het verleden heet te zijn nu en gisteren ook al toen de zon zo scheen en toch is…

De mayonaise lekker smeuig geur verleidt, mijn buik geniet daar op het Damrak, Amsterdam voor echte Vlaamse friet Een vieze vent, lang niet gegeten ziet mij smullen, kijkt en wacht; ik stop met eten, lik het zout ik kijk eens terug en lach. Snuif het aroma van zijn jas zijn handen smerig, vet met Vlaamse groet reik ik hem dan mijn vers…

Het middaguur verstijft, stilte hangt als een groene huif boven gewonde bomen en vliegen zitten roerloos op hun stroperige melk. In schamele hutten wachten rubbertappers met schrijnende ogen op de koelte van het donker. Misschien zal de man uit de stad morgen wel iets meer betalen en misschien kan er dan een nieuwe mangel komen.…

hij wikkelde de krant van zijn verwarmde lijf en las dat zijn bank in het honden-mogen-loslopen-park voor sommigen nog te duur was…