Alle inzendingen over maatschappij

De mayonaise lekker smeuig geur verleidt, mijn buik geniet daar op het Damrak, Amsterdam voor echte Vlaamse friet Een vieze vent, lang niet gegeten ziet mij smullen, kijkt en wacht; ik stop met eten, lik het zout ik kijk eens terug en lach. Snuif het aroma van zijn jas zijn handen smerig, vet met Vlaamse groet reik ik hem dan mijn vers…

Het middaguur verstijft, stilte hangt als een groene huif boven gewonde bomen en vliegen zitten roerloos op hun stroperige melk. In schamele hutten wachten rubbertappers met schrijnende ogen op de koelte van het donker. Misschien zal de man uit de stad morgen wel iets meer betalen en misschien kan er dan een nieuwe mangel komen.…

hij wikkelde de krant van zijn verwarmde lijf en las dat zijn bank in het honden-mogen-loslopen-park voor sommigen nog te duur was…

de heide, waar mensen komen zwemmen, wandelen, dromen, staat vandaag niet in brand, maar in verband met moord een lichaam werd gevonden overdekt met wonden maar het behoefde slechts een lok haar te identificeren na een jaar verdwijning in de kanalen van een lakse maatschappij de dader werd ook gevonden zoals in de volksmond was voorspeld…

De hongerige nacht ontbloot zijn neon tanden; zure ademwolken vergiftigen de stad. Achter flinterdun glas is het uitpuilende blauw van dijen in netkousen zichtbaar, verstrikte mannen happen naar lucht en staren blindelings op hun eigen reflecties.…

Ze gaan langs de straat als geranselde honden Ze kijken de mensen zo nederig aan Ze lopen te koop met hun dierbare zonden Ze spreken van zielen die blijven bestaan Ze plagen ons allen met geldidealen Modelmaatschappij waarin elk produceert Ze wijzen ons overal wonden en kwalen Ze zijn zo menslievend, naief en geleerd Ze spelen de Christus…

onwelkom is hij banneling in een ander land dan het zijne, hij moest gaan zoals hij nog nooit eerder had gedaan weken lang nog hield hij zijn resterende trotse poot stijf hij is niet echt een buiger tot de veer hem eindelijk brak naar het noorden of het zuiden het oosten zelfs het westen zijn centrum is hij verloren uitgespuwd door…

vastgeschroefd in kerkbanken verspijkerd in bomriemen verhuld in boerka's gestoken in foute jasjes gevierendeelde mening politiek correct wie dan leeft...... gaat voorbij aan u en mij…

verkleind in deze maatschappij en helemaal even op je zelf zijn dat is wat vele mensen doen verlangen naar een knuffel of zoen of simpel weg een arm om je heen beste mensen met nog zoveel wensen mijn vraag kijk niet eerst naar je zelf maar kijk om je heen of je ergens kunt helpen iemand anders de pijn kan verlichten geen treurig maar…

Omkoopschandalen, wie kent ze niet of samen onder één hoedje spelen zolang ik er niet in betrokken word kan het me eerlijk gezegd niks schelen. Maar kom je aan mijn lieve vrienden dan kom je automatisch ook aan mij kom dus niet aan iets wat me lief is want zij en ik zijn samen wij. Onrecht, nee daar kunnen wij niet tegen maar het komt…

het park oogt nog leeg en stil enkel wat kraaien zoeken en graaien naar eetbare resten tussen de bomen ligt een roerloze zwerver in het gras onder een jas van rafelend ochtendlicht…

vriend en vijand zie hier het oor gekromd aan een pot vol koffie vloeibare verzoening om samen mens te zijn met vogels gekooid om te zingen over tapijten vol geschiedenis twee voor de prijs van één ware wereld, erg ver weg, met het raam altijd open de geur wil je tegemoet hier ligt het welkom altijd op de loer voor offers te slachten…

Waar hij was was het donker. Nachtelijke wervelwinden en hun verteerde herbes de Provence flitsen grauw verzwakt over de gesmolten muren. Hij vertrouwde op verwrongen theelichtjes, ginds ver. En zijn verbonden vlieger klonk hem als Vivaldi in de oren. Spinsels en draden een melancholisch festijn voor zijn lede brilglazen. De vissen donderden…

de stad brandt en bloedt haar mensen zij aan zij staan naar elkaar te kijken op het gerij van talloze sirenes het meest gehoorde woord is moord en schok en rechts, waar de klappen vallen, blijft het extreem stil ze zouden het niet geweten hebben het land staat verbijsterd paf geen woorden daar, verstarring en een hoop ongeloof te koop…

Des werelds vuil is uitgestort op alle schepselen; het wordt gespild, gesprenkeld rijkelijk op hoog en laag gelijkelijk en de geringste is besmeurd; de onverzorgde weduwvrouw, die van haar pover weefgetouw amper een karig dagloon beurt, zij word gehekeld en verscheurd en des bemorsens waard gekeurd. Wie is gerecht en kan bestaan? Van alle…

nog even te mogen springen in het veld, aan moeders hand weten hoe gewenst je bent en kleine bloemen in je haar naar waar de wind komt zoeken om dan de man te ontmoeten die je leven komt te stelen je jonge hart doet verstommen tot een gebarsten klok zonder klepel niet zeker meer van de toekomst je wordt herinnerd en herdacht te jong om…

het lijkt het beste in dit land voor inwoners en ook de vreemden een jas rond de schouders te hebben wat zware stof tegen wind te veel bespoten met andere stof of nevel om de regen van het lijf te weren en met knoopjes of iets anders teneinde zichzelf te onttrekken aan te nieuwsgierig geblik laat dan enkel het gelaat met het rood van schaamte…

het bestoven raam op de toekomst op een kier voor wie bang zijn voeten niet te snel beweegt het kan gesloten worden met een simpele zucht voor de onstuitbare zoeker naar goud in dit leven wenkt enkel het grote gat waar gordijnen hangen waaien op de ademtochten van passanten te vlug dus onderweg nooit herkend dit steedse raam hier is…

De gordel van smaragd met schitterende natuur Doet de realiteit vergeten maar verborgen in bamboe sterven zielen ieder uur De groene kleurschakering verbijstert eenieders oog De welriekend gedekte rijsttafel behoedt de gast voor negatief betoog Miljoenen trachten te overleven ontzegd van miniem sociaal beleid Ontkennende in gebed…

Moeders kinderen verdwalen niet. Zij kennen de weg precies. Het zijn de wezen die verdwalen, In het woud van stenen eiken. Waar de zielen, niet gespaard, dolen rond karkassen en dromen achterna gaan tot de eiken essen zijn.…

Als de bloedige aftocht van cijfers het zwijgen oplegt aan letters telt een generaal zijn medailles een stad zijn doden als de bloedige aftocht van cijfers het zwijgen oplegt aan letters blijven de straten zonder beeld en kleurenblind achter daar, op die plek waar één gelijk is aan negen en tien of aan oneindig en niets telt men medailles…

een echte vent vol verhalen van orgasme tot fantasme en altijd bij de pinken als het over echte venten gaat zo met een fluisterstem traag vertellen over toen die keer dat hij den bak in vloog omdat hij had gelogen over iets waarover niet gezeverd wordt of toen die andere dag hij zijn ouwe vriend weer zag met geld dat niet meer kon verspild…

Oude paarden schudden met de bekken Boven ’t schuim: ze slepen ’t net ter ree*. Vissers rijden op de ruggen mee, Doen hun best het paard tot moed te wekken. Zie, men keert… en de oude dieren trekken, Nu de vissersjongen roept: hoi hé! ’t Wriemelend net ten leste uit de zee, Zó, dat borst en dijen zichtbaar rekken. Blonde jeugd staat bij…

het onzinnige was er net zoals hij op stijve benen om nee te zeggen tegen geweld het afbreken, aftuigen en vernielen van wat mensenwereld zou kunnen zijn wordt hij nu vermeld en binnenkort waarschijnlijk ook geteld als slachtoffer van zichzelf verkeerde plaats, verkeerd verbonden en onomwonden ook als vergissing een mens onder de soorten…

de zon zoekt haar zenit verkeerd vandaag, dit is Vlaanderen waar een hoogtepunt niet per se pal boven hoeft te zijn een beetje meer volstaat hier de mensen aan het feesten te zetten het hemelsblauw ziet het aan laat het monkelend blauw blauw en giet haar heldere tinten uit over de menigte die roest op wel twintig pleintjes krioelen de kleuren…

Geen eten op tafel geen schoenen aan zijn voeten. Een arme man, hij ondertekent verdragen zonder ze te lezen. Hij ondertekent een contract zonder het te lezen, hij ondertekent brieven zonder ze te lezen. Hij ondertekent het uitroepen van het einde van slavernij en armoede. Zonder te lezen wat de briefschrijver, een arme man, geschreven…

Mijn succesfactoren zijn niet in balans ik ben niet met mijn wezen in gesprek in mijn ogen hangt de verveelde blik van John Malkovich na een moord mr. Bantoe heeft beloofd dat hij gaat zorgen voor onmiddellijke terugkeer van geluk ziekte en gevaren en geliefden onttovering met veren van de maraboe ooit schoot ik vogels uit de lucht ik ging…

zal ik ooit nog in deze wereld passen mompelt de man als hij met kleding aan een haakje zoekend door de winkel loopt zolang er rust is in het hoofd dan gaat het wel terwijl alles nu bezet lijkt, hoe zei die arts dat ook weer (?)…

De individualist Die in zijn eentje zwicht Voor weer een nieuw gedicht Heeft slechts gegist En alleen beslist De samenwerker wist Dat wie in zijn eentje vist Verbinding mist Gedicht gewist Individualist Verdwaalt in mist Maar wie beslist In eeuwige twist? Juist zo is’t En ik wist Dat deze twist Onbeslist Ist…

moeder dronk dagen jenever keek naar de kinderen niet om spuwde haar gal en haar lever dronk dan het gif uit een kom Leentje verzorgde de kleintjes maar zij was zelf nog een kind van de kurken maakte ze treintjes van ouwe kranten een lint en op een avond heeft zij het gedaan voor de kleintjes in hongersnood is zij met een man mee gegaan…