Netgedichten

netgedicht (nr. 12.297):

Plantage

Het middaguur verstijft,
stilte hangt als een groene huif
boven gewonde bomen
en vliegen zitten roerloos
op hun stroperige melk.

In schamele hutten
wachten rubbertappers
met schrijnende ogen
op de koelte
van het donker.

Misschien zal de man
uit de stad
morgen wel iets meer betalen
en misschien kan er dan
een nieuwe mangel komen.