Netgedichten

netgedicht (nr. 12.018):

elf mei meisje

nog even te mogen springen
in het veld, aan moeders hand
weten hoe gewenst je bent
en kleine bloemen in je haar
naar waar de wind komt zoeken

om dan de man te ontmoeten
die je leven komt te stelen
je jonge hart doet verstommen
tot een gebarsten klok zonder klepel
niet zeker meer van de toekomst

je wordt herinnerd en herdacht
te jong om schuldig te zijn
heeft niet iedereen de kans
je nog te leren kennen na vandaag
slechts dat één momentje
en het is nu alweer voorbij