Netgedichten

netgedicht (nr. 12.097):

Transatlanticism

Waar hij was
was het donker.
Nachtelijke wervelwinden en hun
verteerde herbes de Provence flitsen
grauw verzwakt over de gesmolten
muren. Hij vertrouwde
op verwrongen theelichtjes, ginds ver.

En zijn verbonden vlieger
klonk hem als Vivaldi in de oren.

Spinsels en draden een
melancholisch festijn voor zijn lede
brilglazen. De vissen donderden
met bakken uit de lucht.

Hij kwam goed aan
in het verdoofde land.

Zijn been leek op een
afgestorven zwaan en
het was donker
waar hij lag.