Alle inzendingen over verdriet

In de diepte gekeken, In de diepte gevallen, Er weer uitgekropen, Erdoor heen geslopen, Gevochten, gehuild, Gevlucht, geschuild, Geslagen, vernederd, Ineengekrompen, Nooit vertederd. Alleen...... Met helemaal niemand om me heen.…

wij nemen de bekende weg belanden in een fris seizoen met verse akkers tot de kim en klare taal tussen de velden intussen heeft de landman voren nagelaten door dieper ploegen komen oude resten weer omhoog als weggezonken tegenslagen is het de straffe wind of toch het lage licht dat mijn verdriet na al die tijd nu zienderogen stromen…

universeel om acht uur het journaal een vader weent stil telkens weer dat verhaal kinderen hinken op één been de oorlog nooit vergeten ze kunnen nergens heen honger, ziekte en geweld moordend vuur en watersnood dakloos schuilen in het veld vertaling overbodig verdriet heeft dezelfde klank in elke taal…

Innig omwikkeld houdt hij verwoed vast aan wat ooit was daar de leegte te donker is en onmens diep koestert hij vergane glorie alsof hij niets meer waard zou zijn…

Kon ik jouw leven vatten in een gedicht om de tranen te doven van jouw gezicht dan pas zou ik goed dichter zijn. Als ik bij jou kon wezen en jouw gedachten verlichten jou tot vreugde deed lezen zou ik graag dichter zijn. Maar de woorden ontbreken jou het mooie te tonen dat ook leven heet dus ik bied slechts twee handen leeg…

Lippen openen Vlijmscherpe woorden spuwen eruit Een fatale minuut Het hooggevoelig antwoord blijft zitten Scherven scheuren zijn ziel Slapeloze nachten Het licht van de dag verkort De hobby verliest zijn plezier Verlangen naar oren die horen Met een pennentrek werd de hoop afgeschreven.…

Je moet jezelf horen praten, anders besta je niet, je eigen stem laten horen, zo voel je de leegte niet, niemand raakt je, niemand kraakt je, zelfs niet op je oude dag, je zet de leugens, het bedrog voort, zet een masker op voor iedereen, alles voor dat greintje aandacht, waar je op teert en van leeft, en je weet niet, dat diegene die…

zoals een vreemdeling in eigen land met zwarte ogen en geil van binnen zonder verschil tussen hoop en begeerte één nacht in de schoot van het verlangen klaar terwijl je wacht om de stemmen in mijn hoofd te plezieren ik kijk door het verleden naar de gezichten die niet meer bewegen en zie herinneringen bloeden om de verkeerde redenen…

Ons lot ligt gevloerd op straat, lantarens werpen hun lichtend teken, en schaduwen de monden snoert, van wie het gezicht niet plooit, blijft in gebreke in de spotlight van het bestaan, lazen de half gevulde glazen in beider ogen, om die te laten staan, van onszelf vervuld, waarin we de liefde hebben voorgelogen, met…

vertrouwen krijgen, vanzelfsprekend.. eigenlijk je beseft niet met vertrouwen ben je rijk vertrouwen geven de enige manier.. blind is een illusie wanneer je de waarheid vind vertrouwen beschaamd een twijfel.. altijd constant door je hoofd 'ik ben het kwijt' vertrouwen gegeven onterecht.. achteraf alles gebroken het vertrouwen…

Op verzoek geschreven voor de ouders. Een hartekreet van de ouders van een verstandelijk gehandicapte dochter. Misbruikt..... Uitschreeuwen, dat is wat we zouden willen, Gillen, huilen, steeds maar weer. Onmacht brengt ons steeds aan het rillen. Oh mijn God, wat doet dit zeer! Waarom konden we haar niet beschermen tegen dat onmenselijk…

in je pupil rechtsboven zag ik de maan vannacht een bol van licht zacht in het zwart ik zocht naar kraters vond ze niet maar wel een traan verdriet geluk staan soms dicht bij elkaar twee centimeter of minder nog misschien van zo nabij had ik nog nooit gezien dat zelfs de maan om jou kon wenen…

Tranen De zoute zee van dromen, onuitgekomen Gevonden en gemaakt Als luchtbellen spattend Tranen De top van de boom, dat ene blad De jeugd en de ouderdom Onuitwisbaar Als de tijd…

Als ik zou moeten kiezen tussen het niets en het verdriet, dan koos ik het verdriet.…

Daar hadden we het laatst over herkendende ons in het gesprek hoe verschillend we erover dachten en dat anderen op ons leken Daarna hebben we gezwegen je leunde tegen mij aan Een traan gleed uit één van jouw ogen ik heb hem laten gaan…

Hoe gaat het met je? Een vraag die me elke dag wordt gesteld Steeds diezelfde lege vraag En steeds heb ik ze hetzelfde verteld Want niemand zit te wachten Op wat ik echt voel van binnen Op de tranen die ik heb opgespaard Dus laat ik er niet aan beginnen Ik zeg goed hoor, prima En dat nemen ze zonder probleem aan Dan zet ik een valse glimlach…

Donderdagmorgen Een stralend kind Mama vangt het geluk op Warme ochtendknuffel De tijd kent nog geen pijn Een schoolwandeling zonder retour De verwachte stem blijft in de toekomst Draaikolken vegen de rust weg Het opgejaagde hert vermenigvuldigt zich De onbezette plaats stelt steeds dezelfde vraag…

Ergens moest je zijn en overal ben je, raakte je achter de schermen van de dood? In alles te willen sterven, dicht bij me als vluchtige gedachte, in een zucht ontvloot, te willen schrijven, wat klonk wat al geschreven was, verval in dat laatste woord wat in me overschoot, die toon bleef zwerven in een vreemde tongval van de wind en wat…

Vergelijkbaar met een kleine hoop klei Is zij door het leven geboetseerd En bestaat er niks anders meer dan brij Van wat de tijd haar heeft geleerd Alles ontnomen, geheel ongevraagd Nu dolend op zoek naar de scherven Bestolen van haar ware karakter en aard Valt er van haar niet veel moois meer te erven En ze begon zo prachtig als onbeschreven…

je schouders dragen een winterdeken daaronder drijft een gekruisigd lijf onweerstaanbare tranen uit om pijnen los te weken mijn handen schieten te kort zo ook zijn mijn ogen dichtgeslagen immers, ik ben het zelf die het hellevuur heeft aangedragen + soms ben ik hongerig en blind als mijn leegte een reeds…

Oh! mijn lang verwachte geliefde wat wilt U in al uw pracht? Jij kwam naar beneden met een kaartje in uw hand en bekoorde mij. Ik werd aangegrepen en tot tranen bewogen Toen kwam het lied dat ik zocht in mijn hart in mijn werk Laat mij alsjeblieft, Elena als de avond valt nooit vergeten U te danken Laat mij alsjeblieft, Elena…

De dag vibreert staren in schemer waar avondmist deint op het timbre van pijn woorden die hij reciteert keer op keer en zijn vuist knijpt golven in tijd…

Ik heb je toegelaten in mijn leven Ik was blij dat jij er was Ik had je een plek gegeven En je hielp mij keer op keer. Ik heb gelachen en me gelukkig gevoeld Ik kon de hele wereld aan Samen met jou ging alles goed Nooit gedacht dat het verkeerd zou gaan. Ik heb van je gehouden Door jou kreeg ik zekerheid En zelfs wanneer er niemand was…

Op deze plek mis ik jou Op de andere plek ben jij nu Ook al is het hier nu donker en grauw Ik mis jou niet continu Meer op de momenten dat ik niet verder kan Of dat ik zonder iemand ben die ik goed ken Dan weet ik er de zin niet van Dat jij hier nu niet bent Deze plek wordt dan heel kaal en bedroefd Zodat het van mij niet persee meer verder…

Hoe kan ik nu nog in wonderen geloven, als niemand ziet dat ze nog bestaan. Hoe kan ik nog van iemand houden, als iedereen mij verlaat. Hoe moet ik van mijzelf houden, als niemand een plekje in het hart openlaat om mij de liefde te laten tonen, die ik voor ze heb bewaard. Alles is mij afgenomen: ik dank de dag, dat ik deze wereld verlaat…

gezin dat niet op een gezin lijkt, familie die niet op een familie lijkt, liefde die niet op liefde lijkt, maar verdriet, dat is de werkelijkheid…

Tante Sjaan woont geheel alleen in een tamelijk stille straat waar practisch geen verkeer doorgaat, erg stil dus om haar heen. 's Morgens eet tante Sjaan beschuit drinkt daarbij een kopje thee staat dan op, neemt het kleedje mee en slaat buiten de kruimels uit. Vogels komen overal vandaan storten zich dan op de buit vechten om de rest…

Ik wil verdwijnen Verdwijnen naar een plek waar het rustig is Vol met geluk bovendien Naar een plek waar geen verschil is Waar iedereen er hetzelfde uit zal zien Ik wil verdwijnen Zonder dat iemand het merkt Zonder dat iemand me mist Zonder dat iemand me zich herinnert Alsof ik nooit heb bestaan Ik wil verdwijnen En alles hier vergeten…

Met een gebroken hart staar ik uit het raam. Er zijn vele mensen om me heen, toch voel ik me zo eenzaam. Vanwaar dit eenzame gevoel, dat weet ik niet. Lachende mensen om me heen maar waarom heb ik verdriet? Waarom ben je weggegaan? Waarom heb je me verlaten? Wat moet ik nu doen..., moet ik je haten? Honderden vragen in mijn hoofd zoeken naar…

Verlamd is mijn lichaam, bij het nemen van de eerste teug. Mijn angst maakt een sprong, bij het weerzien van mijn vreugde. Deinend op het genot, van extase drijft mijn hart. Op de woeste zee van gedachten, dans ik alleen een duet.…