Alle inzendingen over emoties

Woorden zijn hier niet nodig Eigenlijk compleet ongepast De wereld lijkt hier overbodig Van mijn schouders valt een last Buiten trekt de mist voorbij De gevoelens in mijn hart nabij Licht ontroerd door de muziek Neem ik waar de kleuren Alsook de milde akoestiek Vele opgeschreven woorden In een gedenkboek vastgelegd Niet om ooit te beantwoorden…

Soms wanneer ik mijn gevoelens toon om al het geroezemoes te ontlasten verder in de stilte, eenzamer in het tumult weg van de mensen bedenk ik me bijtijds dat we samen zo alleen zijn omdat we niemand anders kennen in dit niemandsland vol wensen eenzaam is het goede woord niet want we kennen elkaar door en door maar het is dat ene woord…

Wat kan nu weg wat moet blijven wat mist het hoofd raakt het hart of is pas over een aantal jaren afgesloten om dan te verdwijnen Fragmenten van ver en dichtbij verleden gaan door handen stuk voor stuk blijven korter of langer hangen in een moeizaam proces dat opruimen heet…

vliegers vliegen waar de wind waait - de zon schijnt en de wanhoop zwijgt kijk hoe zij lachend over het zand van het strand zich voortbewegen - de vaders - de kinderen tot in de wolken en hoger en hoger... en zie - in de verte de oude vrouw haar kinderogen nemen waar een houten kruis - gekleurd papier behanglijm en een klos met touw…

Ergens klinkt het lied Het lied van liefde en hoop Hoop op gerechtigheid Wat nog steeds niet is Ergens klinkt de roep Een roep om hulp uit nood Nood die de mensen tergt Door honger en gemis Ergens nijpt de armoe Armoe bij gebrek aan begrip Begrip voor honger en sterven Geen kennis van geschiedenis Ergens klinkt er hoogmoed Hoogmoed…

Ik hoor vanavond verre schepen fluiten En, even hopend, schoon ik niets verwacht, Druk ik mijn hoofd tegen de kille ruiten En zie de haven in de blauwe nacht. Vertrouwd geluid, ik hoorde u reeds als kind, Soms midden in de nacht, maar meestal tegen De avond bij het opgaan van de wind, Als moeder zei: 'wij krijgen zeker regen'. Toen dacht…

haar moeder’s hand daaraan haar ringen de wijsvinger een beetje krom een lach op haar gezicht.. vredig maar onwezenlijk hoe ze daar lag en tegelijkertijd toch niet hoe zij later in 't ouderlijk huis een extra trui aantrok haar moeders trui en hoe zij zich toen nestelde als een poes in de witte rieten stoel haar moeders stoel…

Onlangs vond ik op een wandeling een mooie witte steen ruw nog met aardgelaagde strepen hem thuis gewassen en geslepen eindeloos gepolijst tot hij schitterde in de zon een naam er in gekerfd, een edele naam die in eeuwigheid niet sterft wel duizend keer gezegd over het aangeharkte pad ontdaan van afgevallen blad naar de rustplaats gebracht…

als ik zo schrijf spreek ik dan over de leegte vul ik die dan op met gedachten op papier en deel ik het met jou die op vervulling zit te wachten in de opgelegde stilte, van de namiddag, net als gister het voelt zonder meer arm in de aangegroeide kilte komt het binnen wanneer je mijn woorden tot je neemt ja, je hoort ze in het geluid…

Te mooi Te gevoelig Te romantisch Te levend Te depressief Te talentvol Alles Wat in de mens Is te Gaat over Een onzichtbare grens Waarin Een hand Je duwt naar je plek Te is Een grens Het wil zeggen niet te gek Je bent enkel een onderdeel Van een groot instrument beton cement Uiteindelijk nietig Als mens verdrietig vechtend om opgewassen…

O gij reuzen van het witte papier en letter Gij schrijft uw gram in cijfers met plezier En bezorgt uw lezers dagelijks veel plezier En kleineert met uw waardering menig kleine etter Maar u schiet dikwijls uw peilen veel te hoog Straks komen die dwergen treffender van hun boog…

Wij kunnen niet anders dan wachten Wachten tot de tijd daar is En inmiddels gaan we in onze gedachten Voorwaarts in licht en duisternis Dwars door muren van ’t verleden Brekend in toekomstige tijd Over onzekere paden treden Waar het heden ons toe leidt En geruisloos gaan de tijden voort Van het leven slecht of goed Tot men op het einde…

Haar kennende opent zij als het niveau zakt een extra blik van Slomer en Lomer. Hem kennende glijdt hij als het niveau zakt met zijn klikken en klakken erin. Hem kennende zegt ze: ‘Zie je de vogel van verf en zie je hoe verlegen de afgrond wel zwijgt?’ Terwijl het geluid wordt geregeld, blijven…

mijn kop zit vol gedachten maar ik krijg geen woord op papier er overvalt mij een kalibratie van afgestorven denkbeelden een herhaalde verlating, op niet aangetroffen zee, noodweer indachtig kennismaking met onvoltooide, toekomende, ontbrekende geliefden dit okeromlijnde van diepblauw, van schemerwater in het volle licht ondiepe…

Wanneer je gedachten donkerder zijn dan de nacht Als je een leegte voelt Herinner dan je fluwelen kracht Hoe jouw liefde nimmer bekoelt Jouw kunst vermorzelt alle donkere gedachten Jouw fenomenale talent geeft doet louter naar liefde en vrede smachten Door jou is mijn ziel herleefd Je bent geboren om de wereld mooi te maken Wanneer ze jou aanschouwen…

Ik verlang naar de kleine beentjes, de friemelende teentjes, de kwijlende lipjes, de oogjes net dicht. Ik verlang naar de slapeloze nachten om vervolgens te liggen wachten op het eerste kreuntje, dat je wilde drinken met je oogjes dicht. Ik verlang naar vergane glorie want het komt nooit weerom maar ik verlang naar dat roze wezentje wat…

Dolend op het spoor Verborgen achter glas Zie ik kilometers groen Voornamelijk Hollands gras De tijd neemt mij mee op reis De aankomst is bekend Vertrekken is niet echt mijn ding Hoewel ook dat snel went De mensen in de trein Zijn rustig en gedwee Wat is de wereld mooi In zo'n stilte treincoupé…

ik doorkruis telkens mijn zee wissel woorden met eb en vloed ik heb windeieren gelegd en een strand geoogst schepen vallen achter de einder verdwijnen zonder troost de mast verdwijnt als laatste Moeder Aarde, klamp mij aan welk schip daagt de branding uit? noch 't zout ontzilt deze luchtenzee regen ademt water tot waanzin telkens…

Soms is er een moment van kalmte, rust Soms is er een moment van spanning, druk Verstand slaat op tilt en gevoel overheerst Of gevoel wordt beheerst en verstand regeert Overhoop met de een en rust met de ander Harmonie is verdwenen en beheersing is een rariteit Cirkels tollen en golven deinen Dieper in de confusie duiken Tot overhoop…

De belediging is een vorm van aandacht. Je beledigt een medemens enkel wanneer hij of zij je raakt, waardoor je je boos voelt, jaloers of wraakzuchtig. Onverschillig ben je niet. Zoals liefde, als ze omslaat in haat, altijd een beetje liefde blijft.…

Een werkelijke levensbehoefte trekt mijn pen uit de laden van onze kasten om te verhalen. We blikken samen soms even terug , zien in gedachten de tuin , de appelboom die vrucht droeg en diverse bloemen. We zien leven , geluk naast soms de complexe problemen. Door de tijd heen, die snel gaat,stromen de beelden de mussen en eksters in de tuin…

Toen ik u lestmaal, by de leliën en rozen Zo helder pronken zag, en met zo purpren bloos, Zo dacht mij, dat uit spijt de roos verbleekte in 't blozen, En dat meteen uit schaamt' de lelie wierd een roos. Zo doet uw schone verf de roos en lelie duiken, En maakt dat in uw hof, uit hartzeer en verdriet, De bloemen altemaal verdorren op…

Scheurtjes daar binnen, waar niemand ooit kijkt Delen verroest en gebroken, wat je zelf ontwijkt Demonen, duistere wezens zo zwart als de nacht Daaruit put je met vlagen een diepere kracht Van buiten en ver weg, een gemiddeld figuur Van binnen en dichtbij, onbekend, daar zit een muur Vloedgolven komen en gaan uit die beangstigende…

Als je hart vreugdevol is ben je gewapend tegen stormen; als je hart vreugdevol is kan je danken en zingen. Als je hart vreugdevol is kan je vergeven en beminnen ondanks onbegrip, zwakte en misverstand, ondanks nare dingen. Als je hart vreugdevol is kan je sterk zijn ondanks falen, als je hart vreugdevol is kan je anderen met liefde omringen…

Er was geen schoner zicht over landerijen Dan onder blauwe koepel tot de horizon Bedekt met nevel beschenen door de zon Aan d’ einder staan de molens in lange rijen En op de rimpelloos spiegelende meren, Bekleed aan de oevers met ruisend wuivend riet, Waarin men weerspiegeling van vele bootjes ziet Daar was ’t voor ieder eindeloos recreëren…

Er is een pikzwarte schaduw over mijn hart gevallen en mijn longen snakken naar adem, terwijl de schaduw zich alsmaar uitbreidt over mijn nahijgende hart. Woeste gevaarten bedreigen mijn lyrische bestaan. Rotsen dreigen mijn fysieke bestaan te verpletteren. Om tot rust te komen kruip ik in de hooibergen bij nukkige boeren, die mij met rieken…

Hoe schoon is glans van je eigen weerschijn In immer zwijgend water of spiegelglas Daar waar geen spoor van rimpeling kan zijn ’t Anonieme, waar nooit zelfreflectie was Nergens spiegelt men beter dan in oppervlak Glanzend beschenen door stralende zon Pas dan voelt men zich werkelijk op ‘t gemak Gestreeld door zelfzucht als een warmtebron…

gras groen gewas staalblauwe lucht ijzeren lijnen kreunende kracht dreigende wielen stuurloos hart onbemand figuur furieuze fantasie landbouw leeft vader is dood driftige doener vloekte vaak op z’n Farmall-M twee wagens vol met bieten in kleverige klei leerde hij mij te vechten in het spoor door te gaan steigerend toegeven…

Ik en de ander in mij en buiten mij doe ik een appél op mijzelf of op de ander je weet van je zelf wat je uitstraalt zou de echo nu een dimensie extra geven je bent maar een stip op de horizon ga op zoektocht naar de eenheid in het AL hoor ik er wel bij, ben ik een beter mens geworden ik voel het samensmelten met de weg naar het LICHT zelden…

De dag breekt aan Geen doel, geen zinvolle gedachten Met geen stok uit mijn hoofd te slaan deze donkere negatieve machten Opstaan, naar buiten kijken, ontbijten scheren, douchen, aankleden Aan mijn bestaan valt geen woord te wijten Weer tijd om de leegte te betreden Ik loop wat wezenloos in de kamer Ik voel geen grond Liever had ik een hamer…