Alle inzendingen over stad

herfst in Amsterdam als een muzikale bondgenoot de nevels en de ochtend regen het verse brood bij het kanaal een woordenzwerver op het taaleiland voltooid in eigen zinnen ben je onbevangen in mijn dromen een nieuwe minnaar, een ongetemd dier jij wilt geen geheimen meer verbergen voor de nevel in Amsterdam want het is dorstig in de stad…

maar je hebt weer geen bewijzen er zwemt onschuld in jouw dromen bij de psychiater ben je gekomen die jou nu uit moet leggen dat er veel over jouw gekte is te zeggen ga je weer weg, heb je pech want ze willen je vol spuiten maatschappij kost flink wat duiten laat je het zitten lig je straks te pitten naast een standbeeld in de stad…

De stad Rome, onder wreed, verward bevel van keizer Nero, is vol soldaten, loerend op pleinen, in smalle straten, verdrukt door harde, benauwende knel. Dag en nacht waken tart vermoeid gestel. Maar de krijgsman houdt strak in de gaten wie zich verschuilt of vlucht. Dat mag niet baten voor de Christusvolgeling; vat hem snel!…

te dwingend neergezet de lange holle weg met zwoele warme wind beschutting van de volle heg de speelse kreten van een kind het kabbelend geluid geruis van water in gebed de bedding van de beek oevers in de kant voor altijd vastgezet dwalend langs de bomen gaan het dal omhoog als de heuvel wijken voel ik de andere stemming aan het stadse…

uit Havana Hij belde me en gaf het adres van het mortuarium waar je lag Ik heb je gekust, jouw voorhoofd dat ijskoud gloeide op mijn lippen ik kuste de hand op jouw buik en ook je witte schoenen, nee ik kon geen afscheid nemen Ach María, je liep de rivier in waar je van liefde bent gestorven omdat je mij hebt gezien terug in jouw stad…

De vlucht uit de stad. Waar ligt de zin? Het verlangen om in de zomer de teugels eens te laten vieren. Waar ligt het hart, dat dan in zijn verlangen de vrijheid tart? Iets van zijn emotie met de massa deelt.…

Verre werelden, voor later, vouwden waaiers open als in stadse dranklokalen. Maar nee: er zijn geen verre werelden, geen waaiers meer. ----------------------------------------------- Uit: 'Bepaling van Plaats', 2010.…

om over het koude zeil op de slaapkamervloer maar te zwijgen neen, zo'n jeugdervaring wil ik niet meer overdoen de buurman en ik passeren met hond het geasfalteerde veld van Antonius uit Padua, een school in onze stad, daar vult een tuinslang onder lage druk het oppervlak; een ijsbaan is in de maak, dat moet toch wel voor vrijdag lukken…

De bomenkring om het meer is een bond van wachters; ze waken streng, vergroten de opwekkende geest bij de stad Sloten en diens vertier op schepen, elke stond. De Friese wind geeft blije siddering aan 't onvaste, waaiende oeverleven, brengt de sterke grond steeds verademing.…

verwelken nu alle bomen zuurstof geven en verschijnen in onze dromen zie hoe de natuur tot leven komt de volle maan die straalt bij nacht er zit geen bijgeloof in kracht luister naar de zachte fluistering een diepe adem bevracht de nacht nu ik al zolang op jou wacht er dwaalt een bijzondere gedachte door de voorjaarsparken van de stad…

De stad slaapt, slapen wij wanneer iedereen leeft? Kunnen we elkaar aanraken en laten blozen, of zijn we schimmen op het lege toneel van onze vervreemding? Wat doen we hier, in dit decor van gestorven vrede? Dromen we van laatste meesterzetten?…

Opwinding bedekt de stad beperkt het verstand van de opgewonden meute met het oog gericht op de vriendelijk verlichte etalages dat gebied om te kijken Kijk daar; op rood fluweel ligt een schitterend juweel voor de helft van de prijs wordt het jouw deel de zorgen verdwijnen als men het sieraad in gedachten onder de vrolijk versierde boom…

ik zag je dwalen in een stad vol met glas niemand wist echt wie je was je kende geen mensen las wel hun wensen lachte een spiegelend wat hoorde hun stemmen in een sfeer van vaag kennen maar de zon nam je mee jouw hart gaat naar zee niet naar dat tijdloos gekeuvel ik duid verder niemand dat euvel jij bestijgt de kansel heiligt…

toen stenen en glas door de straten vlogen toen monden schreeuwden door de koude muren heen toen tollende lijven met groot lawaai de stad in stormden en alles tot puin was gewalst toen het licht begon te worden en een vreemde stilte binnensloop en jij je in gesnik verloor en duiven onverstoord koerden en je rondkeek naar wat over was en…

ligt in jouw handen afscheidslied klinkt in de nacht gevoelig breekbaar zoals liefde sombere gedachten overmeesteren ons rivieren vervoeren verlangen wij zijn onze stemmingen niet kwijtgeraakt volgen steeds lichtgevende sterrenstelsels onderweg naar de grens jij brengt ons naar jouw diepe dromen jouw befaamde song klinkt in de stad…

Ik wortel in mijn eenzaamheid dan is het zeker niet uit verveling geef gratis zuurstof schone lucht, statig sta niemand in de weg zorg voor wat schaduw Ik vertaal natuurlijke historie in een wereld van verwarde menselijke dromen Ik ben mezelf gebleven, ik groei boven de daken van de oude stad de dagen gaan sneller dan mijn gedachten…

De Alpenhut, binnen rotswanden gevat, en het Noorse huis der schone bezinning schenken eendracht aan de lusthof van de stad.…

Ik ga straks naar de dijk en het zal er waaien Er staat een ruisend takkenwoud van half verrotte zomer Dat de vaart uit de vlagende winden haalt Ik ga erheen omdat ik mijn dorp mis En ik de zeilen niet heb Om naar dat ooit terug te varen Wat rust achter mijn ogen Deze stad houdt me vast in zijn steenharde schaduw Ik zal een rijnaak zien…

wat zocht je in de stad jij die alles was en had het zachte groene land een hand boven je oog de boog in de rivier en al die trotse vergezichten hier wat zoek je in de kathedralen beelden die de tijd verschalen uitgehakt in steen, waar moeten al die mensen heen die bidden met hun hoofd tegen de muur de offers zijn hier veel te duur…

het fornuis Trok ik haar mee naar zomers feestgedruis En neuriede voor haar Cette Melodie Zij was het aan wie ik mijn liefde schonk Een meisje moest wel heel erg op haar lijken Zou ik mij omdraaien en naar haar kijken Marie was het bij wie ik zuiver klonk We stonden samen voor een Bruidsboetiek Het leven was bedoeld om te beminnen De stad…

duin, de zon een zwarte bui verdronken in de geur van hennahaar onder het hemeldak een bank met uitzicht op de rand van regen, de zee blauwt branding aan de koele kant we liepen onze jaren terug terwijl konijnen speelden de duinen zich verveelden en vluchtten voor de wind de zee kwam verder met een vloed die reikte naar de stad…

Onwetend wilde zij zijn, als de dieren Gevleugeld in de tijd zonder een plek Waar liefde sterkt, des ochtends en namiddags Ontstond nog tijdens deze monstertocht Een romance uit hun laaiend gesprek Bij wijze van een wijsgerige troost Was Rose als dichteres èn erudiet - Gepromoveerd in gender en de dood Die op de loer ligt in de grote stad…

Eigen stad Breda stuwt zegenrijk en port om te onthullen wat samengaan kan: hoe toonkunst de tolk van wijze schrijftaal wordt.…

De gracht is groen vandaag grauw in de avondschemering de voorkleur van de winter Draaiende motoren, winterjassen en warmtelampen, kleine rode vlekken op de huid van de stad We willen blijven bruisen niet bij de voorraden rusten We halen licht en groen in huis in de binnenkanten van ons bestaan een gretig gevoel geen verveling, geen…

en sjofel gekleed Echt in alle steden kom je ze tegen 't Uitschot en de minderwaardigen, door vele zo gedacht Vaak mensen met verleden Zonder twijfel wekt dit geen jaloezie Zonder uitzondering wil Iedereen gelukkig zijn In/Op de beurs met Voldoende pecunia 't Absolute geluk De Swiebertjes vertegen- woordigd In beslist vrijwel elk' stad…

Een doorgewinterde nomademan Zit met z'n hoofd gebogen in zijn stoel Kijkt op de kaart en ziet het staan: Kabul Stad in de Hindu Kush van Pakistan Z'n blik glijdt all along the uitkijktoren Van 't Gangesdal naar Nepal en Bhutan Het Tarimbekken en de Kunlun Shan Het duizelt, hoger stond hij nooit tevoren Dan op de Himalaya en Tibet…

ik heb een leven lang de lucht beschreven met het mij toegemeten licht dat seizoen gebonden was maar altijd nog iets eigens had omdat feesten toen nog de kwaliteit van het maatschappelijk gangbare hadden familie buurt en stad gebonden in regionale folklore van intens samen vieren in deze door gekleurd papier bekeken dagen pasten…

barstensvol wetenschap over tal van communicatie mogelijkheden en het aanverwante sociale gebeuren een afscheid met een zwaai gaf eerder een eigen draai aan alles wat er besproken was zo dat niemand meer iets vervelends op de lever had of nog ergens mee zat de geëigende aandacht cirkels hadden zo hun speciale structuur voor stad…

ruggen die leunen de struiken struikelen over de kinderen de Amsterdammers zijn aan het (na)rekenen Zijn ze nu arm of zijn ze nu rijk of zijn ze ‘break even' sommigen zien er geen gat meer in zijn de bomen gaan tellen het zijn er 200.000, dat is geen kengetal dat is het feitelijke getal Schaam je Amsterdamse bestuurders van de rijkste stad…

zijn bedstee voelde als thuiskomen veilig, vertrouwd en hij weet dat hij nooit meer zal verlangen naar de stad… ja, misschien eens op vakantie hij heeft er goed aan gedaan door te gaan want nu weet hij waar zijn geluk ligt… in het Groningse land, dorp achter de dijk…