Alle inzendingen over eenzaamheid

hoge heren dwaze dames hoge hoeden lage gemoeden vage lachjes lage drachtjes moordende monden gecamoufleerde wonden strelende stemmen verborgen klemmen uitgestoken klauw teruggetrokken hand slapende geestelijkheid feestende eenzaamheid.…

Eenzaam cliché Treurig cliché Houd ik nog van mezelf? Met bittere zelfspot en grimmige lach verslijt ik walgend dag na dag Manisch cliché Krankzinnig cliché Probeer me niet te stoppen Als ik de verrader in mij vind dood ik zijn vrienden, vrouw en kind Aarzelend cliché Hoopvol cliché Ik ben nog niet verloren Maar de vloed, sinds jij…

ik sta op een veld van schimmen overwinnaar over de leegte. terugdenkend aan de tijd van strijd terugdenkend aan het leven ik zit op een veld van schimmen vriend en vijand liggen hier te rusten ver van de plek waar ik zit beven ver van de eenzaamheid van het bestaan ik lig hier op een veld van schimmen huilend over hen die vielen hopend…

verward tik ik op vingers poeslief ligt toch wel op mij gedurende de nacht de alcohol vervliegt goedemorgen, poezenkind ik ben wakker, koffie met suiker en melk vandaag vraagt om een dronken (3)…

Geen hand die ik bereiken kon geen stem om op terug te vallen, geen oor, geen hart dat luisteren kon of wilde stappen meer terug dan vorderingen makend en alles enkel maar in zwart niemand zag het, geen lachen, die druk, die pijn van het alleen zijn, dat verwoestend alleen zijn mijn geest, vele malen gestorven in de koude zwarte…

zoals ze daar zat te verherfsten het zonneke gele blaadjes aanviel om kleur te bekennen gans het park in lichterlaaie volk op de bankskes liet komeren zei ze niks tegen zichzelf, friemelde aan het koordje van haar sacoche werd stillekes ouder, uur na uur ge kunt vele knopen in u vingers leggen zenne, handen rimpelen toch anders dan een stilstaand…

nee, ga niet weg nu mijn vel nog tintelt van ons afscheid je weet hoe de regen hier zal binnenstromen het dak begeeft muizen, spinnen en wespen mij belagen het wordt al donker de honden huilen de melken maan vol hallowenen geraamten voor het raam blijf nog even verdrijf met mij de duivels uit mijn huid…

Ik hoor je maar ik luister niet Ik kijk wel maar ik zie het niet Ik heb het zelf niet in de gaten Ik denk wel maar ik snap het niet Ik voel wel maar beleef het niet En kan er ook niet over praten Soms wil ik maar dan kan het niet Soms mag ik maar dan lukt het niet Om mijn eiland te verlaten Misschien ben ik wat onbeschoft En voor de buitenwereld…

Soms dan voel ik me alleen en eigenlijk ook weer niet. Ik heb veel broertjes om me heen, en iemand die het ziet, die zegt: dat is toch niet alleen!? Maar diegene die begrijpt mij niet. Want diep van binnen in mij, wat geen mens van buiten ziet, zit een hunkering naar liefde, maar die liefde krijg ik niet...…

In droeve stilte spreek ik jouw naam onzichtbaar in herfstmist trek ik een deftig pak aan zie ik een heftige zak staan met hete kolen voor de spoken ik twijfel en ik spreek jouw naam achterstevoren uit maar er daalt weer een stilte neer.…

je gezicht je gezicht dansen in een ring van vuur je gezicht dansen dit uur je gezicht bij het licht je jou wat is duur te laat maar loop kijk nooit om te laat zo dom.…

Chrysanten dan maar roestbruin of sappige vruchten wil ik met jouw zachte liefde op mijn wangen staat geschreven door dit leven boze woorden verre oorden door het noodlot niet vergeten Chrysanten dan maar okergeel zoveel geweten of zoete dromen wil ik met jouw zachte liefde op mijn tenen staat geschreven door dit leven vergeten…

Ween ik om liefde die niet is weggedoken in de schaduw van mijn smart zal ik de hemel niet najagen want die is in mij nergens anders zoek ik hem daarom loop ik hem nooit mis maar jou wel Het schilderij is een eigen…

De ruwheid van de zee Nam de letters mee In het zand geschreven, Vergeef me De dagen versleten Woorden zijn vergeten En de golven begraven Ons verleden We hebben gepraat En we hebben gehuild Maar de zee heeft onze Liefde vervuild…

Soms denk ik over mensen na die ik maar even heb ontmoet, een kort gesprek, een warme groet met hooguit nog een wuif erna. Als stille schepen in de nacht gingen ze aan mijn kust voorbij als schimmen langs de horizon zo onbereikbaar als 't maar kon, maar ogenschijnlijk zo nabij. Komt er een schip alsnog in zicht, dan vind ik uit een…

Haar schouders dragen eenzaamheid stap voor stap naar buiten handen zoeken in gestikte zakken ooit gevuld met haar hand in de mijne vinden gekromde vingers een tamme kastanje geraapt tijdens die laatste boswandeling goed tegen reuma zei je nog terwijl kleine deukjes in de schil haar glans juist versterkten een schuchtere lach…

daglicht doet pijn, zij wil het niet meer zien en schuift de gordijnen toe schuilend in de slaapkamer krijg ze kopjes van poezenkind en ze voelt zich veilig, want dit is wat ze verwacht de gordijnen blijven dicht slechts een peertje dat de hal verlicht strohalm naar de straat waar ooit iemand langs moet komen…

draaiend, tabak in vloei een laatste nog en een borrel dat moet wil ik slapen gaan…

Soms is de zielepijn bijna niet te dragen. Diep valt de stilte in die open wond van mijn verlatenheid. Dan sluipt 's nachts dit kwaad langs de kieren van mijn ziel. En kromt het lichaam zich andermaal van 't uitgesteld verdriet.…

Ze lag er wat vuilig Tussen schemer en dageraad Beland op de koude straat Verloren op de grond Toen de hand, rimpelig van oud In de koele ochtendlucht Steunend, met een zucht Het lappenpopje vond Ogenschijnlijke vodden Ooit een kind toebehoord De kinderdroom wreed verstoord Door regen en zon verweerd Hij ontfermde zich ontroerd…

Ooit was ik een kind, verdrietig en alleen. liep weg van huis, niemand wist waarheen. Ook ik wist 't niet,ik was nog zo klein. ik wist alleen, dit doet zo'n pijn. Niemand hield van mij, mijn ouders zijn niet blij met mij. Ik rende er op los, daar stond ik, voor het grote bos. Het bos, ik kwam er vaker met…

zij leeft in een donkere wereld als de zon opstaat schuift zij de gordijnen naar het midden van het venster haar ogen verdragen geen ochtendstond haar ogen verdrogen bij zoveel verdriet het licht ze ziet het liever niet…

De zon kijkt nieuwsgierig door het raam. Heel erg langzaam zie ik je gaan. Heel snel ben je ook verdwenen. Zoals de zon ooit heeft geschenen.…

O ik speel in dromen in ruimten zonder hoeken, niets te bezeren niets te breken, alleen het licht is dof en onzuiver van geweten De herfst staat pril in het begin en toch is de kou te zien in bomen langzaam sterven ze - al is het niet voor lang - Maar wie ziet het verschil tussen 't geschrei en het gejoel van kindervreugde neen, die tijd…

Gebogen in gebroken zicht onachtzaam stoeiend glanzend snoer in traag ontwarren dof vergleden sterke jaren lang voorbij slechts oude mensen wisten nog het recht en stoer leven doofde zielloos woeste stormen nachten zwegen uitgestrekt door dromen toegedekt het firmament voorbij licht tast te laat in leeg…

Als een pop gevuld met zand speelt men met mij totdat ik breek en in stukken uiteen val en het zand al mijn gevoel in zich opneemt terwijl het heel langzaam uit mijn lichaam wegsijpelt tot ik niet meer besta En alleen leegte achterlaat.…

Op de zee van leegte drijft mijn vlot de wind van wanhoop drijft mij voort Zoek naar mij en vraag mij hoe het komt dat zonneschijn niet door mijn wolken komt Hoor mij zingen luister naar een innerlijke strijd hoor hoe eenzaamheid klinkt.…

Soms sta ik tussen een hele massa mensen, het liefst zou ik ze dan allemaal weg willen wensen. Maar heel af en toe voel ik me heel erg alleen, en dan wens ik juist weer mensen om me heen. Tegenstrijdige gevoelens zijn een heel raar iets, Het komt van uit jezelf zo uit het niets. Je moet je leven maar gewoon verder leven, Soms met iets nemen soms…

De nacht ademt volgeschreven vensters koele regels schetsen eenzaamheid. De eenzame aan een tafel in een kamer in een slapeloze ruimte waar de stilte spookt en de kaalheid van de winter een slaap overheerst met woorden van ontroostbare eeuwigheid.…

als het nacht is roept mijn schrijfgerei breekt de stilte ieverans in het heelal gedachten die alleen de dichter kent laten radertjes draaien, beelden klotsen tegen mijnen binnenkop, onrust zet zich vast en de letterkes vliegen in de ronde de maan zwijgt stillekes, ligt op zijn gat wiegt op het zwarte scherm en er krijst een verdwaalde meeuw…