Alle inzendingen over eenzaamheid

het regent weer pijpenstelen ik zit me knap te vervelen het weent in mist en duisternis verlicht door een lantaren struiken hangen zwaar beladen tot op de drassige grond de druilerigheid van buiten is in mijn hoofd gekropen de neerslachtigheid in mij verwacht de zon als tovenaar gisteren en vandaag zijn plassen water hinderlijke…

Slapeloze nachten, omdat je me verliet Alleen naar dat grote bed gaan trekt me nu dus niet Die ander lonkte naar je, en jij, je was verkocht Je zei ik ga nu terwijl ik de schuld bij mezelf zocht lag jij bij haar Slapeloze nachten, omdat je domweg ging Ze is wat jaren jonger, noemen het een lekker ding Oké ik word wat grijzer, wat rimpels…

Ik heb gewacht mijn liefste ik wachtte dag en nacht met een gebroken zandloper mijn halve leven afgewacht ondanks invitaties waarvan enkele van jou bleef ik wachten op het wonder het wonder dat komen zou Laten we nu trouwen liefste we zijn al lang genoeg alleen we kunnen samen eenzaam zijn jij wacht toch eveneens? laten we samen groeien…

in het land van mijn dromen komen mijn dromen uit mijn gedachten over hoe het leven ook kan zijn…

Na de zoveelste pikzwarte nacht vol pijn verschijnt er in de verte een bijna onzichtbaar lichtje De nacht die koud en eenzaam was, vol littekens van de scherpe scherven gevormd door gebroken dromen, heeft eindelijk een nieuwe uitdaging gevonden in het geruisloos één worden met het fragiele schijnsel dat zich diep in de donkerste hoeken bijna…

Het licht dat schijnt uit je ogen heeft je verblind hoe anders zag je niet dat een ziel als ik schijnbaar liever in het donker zit?…

Hij kijkt van de foto naar jou en zegt dan heel zachtjes : dag je bent blij met een stukje herkenning een laatste beetje wat je nog zag Wat later kijkt hij in de spiegel voelt de rimpels van zijn eigen gezicht knippert eventjes met zijn ogen en houdt ze daarna stijf dicht Je kijkt naar zijn trillende handen en ziet, zijn trouwring is te…

Het leven zou hem niets meer vragen of veranderen. De dood fluisterde wat hij niet meer kon dromen. Dankbaar zocht hij de stilte die hij niet kon verliezen. Waar hij wachtte werd de stilte een metgezel en keek hij naar de mensen die hun stemmen volgden Ze zagen hem maar gunden hem alleen een oude schaduw op een bank waar wachten geen belofte…

Het kwik zakt naar beneden niet wetend dat het al weer erg lang is geleden dat ik warmte bezat maar het alom heb gemeden juist omdat ik het zo koud had…

Ik zag je lopen over straat, alleen en zoekend. Je keek naar binnen of je me misschien zag je had je hand boven je ogen tegen de zon, als een indiaan in een film met John Wayne. Je zag mij niet in de schaduw, zelfs niet toen ik met tegenzin naar je zwaaide. Je liep weer door, je schouders licht gebogen en kijkend alsof je je laatste duppie…

de aren spreken wiegen zwaar een licht gekraak houdt mij wakker blond zwerft in mij als de velduil passeert, de maan nog meer coulissen maakt en schaduw doodt in mijn armen…

Hier in deze donkere kamer ontdaan van licht en luister hoor ik het kruipen der klok. Daarbuiten: het zachte tikken van een verlaten wandelstok. In deze stille en eenzame nacht zonder de haast van het licht houden de wind en de bomen als tijdloze vrienden voor al die slapelozen, fluisterend de wacht.…

ze zit naast mij, ik zie haar onzekerheid maar ook haar gram onlangs verloor zij haar zwager herinnering, te vroeg gestorven echtgenoot veel kwam terug, maar niet de aandacht die zij nodig had ik zie de eenzaamheid ik tracht te troosten we praten over de dood en genieten van de zon ik steek mijn hart onder haar riem op een bank…

Dit land is ver weg, oneindig ver van waar ik kom of heenga. Weerloos verlangen naar wat eens mijn bloed en Ithaca was bruist zeeschuimend in het uur van de storm. Hoor: er vallen tranen diep in het toonloze duister van de nacht een echo van vurig vergeten klinkt deinend en klotsend als een dode vissersboot op eenzaam en gebroken…

kleine baai je bent zo stil vandaag ik hoor je gefluister niet er vervaagt een zeilboot triest en traag kleine baai nu kraken krekels mijn schedel wijzen cipressen mij na alles waarin ik geloofde dreef het verdwijnen achterna…

Zoek me Vind me Verscheur me Verknip me En blaas me uit Zie me vallen Zwaai me uit Maar raap me op Plak me Verbind me Zie me Herken mijn blik Maak mij jouw plan En vind me dan Jouw tweede ik…

Ontvlucht Zondagse eenzaamheid, slenter door de oude binnenstad Zondag de kerkdag nu een spookdag die de stad verandert in spookstad Onwennig vult men hun hoofden met flauw vertier noemt het plezier Men verdringt achter vensters de leegheid van hun alledaags bestaan Zondags stil en kil rijk verleden treurt op de Utrechts Oudegracht…

Je loopt eenzaam door de straten Denkend aan de tijden die geweest zijn. Ooit was het het heden, Nu alleen nog maar het verleden. Ooit was er zoveel geschater en gelach, Dat is overgegaan naar pijn, verdriet en minachting. Als klein meisje had ik een mooie tijd, Genietend van het leven, genietend van iets kleins. Wat kunnen mensen wreed zijn…

Het regent in mijn champagne een ongeëvenaarde zanger - zijn haar wit als zomersneeuw - houdt de hand op mijn hart verhaalt mijn leven tragischer dan ooit in één blik is alles dan toch nog verloren er rest mij niets anders dan te wachten op het uur dat wij de rede voorbij zijn en dan nog wankelt het brute bestaan.…

Ik ben omringd door stenen ondergedompeld in stilte en kijk, hoog in het huis gezeten naar de verre, verlaten velden waarin de rivier zich als altijd tijdloos verder spoedt en waar in de naderende schemering slechts die ene, late vogel mijn eenzaamheid vermoedt.…

Getroffen door kilte In één klap een grote stilte. Soms lijkt het of je helemaal alleen bent Of daar waar niemand je kent. Soms loop je moederziel alleen Gewoon zomaar ergens heen. Je weet niet waar je naar toe moet Dus je loopt verder, gewoon te voet. Je voelt je soms zo onzichtbaar net of niemand je ziet Leef ik wel? of ben ik er…

het was allemaal voorbedacht de fanfare speelde de dichter schreeuwde de trompetters en de trommelaars vielen perfect in de dressuur allemaal tegelijk muisstil je kon voor een moment messcherp zijn verheven liefdeslied horen dat kwam er dan even boven uit hij stond zo te zweten dat je dacht man hou toch op je voelde hem door je huid je…

Ik keek in het duister En vergat het licht Ik keek naar de nacht En vergat de dag Ik zag verdriet En vergat de glimlach Ik droeg haat En vergat vriendschap Ik voelde de koude En vergat de warmte Ik zag de dorre vlakte Maar vergat de oase Ik beleefde oorlog Maar vergat de vrede Ik zag de dood En vergat te leven.…

Toen het dak was gevallen knalden de vensters uit zijn hart braken zijn ribben in snikken en zoog zijn adem hem slurpend leeg Met een jas die niet van hem was liep hij weg -met de hond- naar een plek in het bos om zijn ogen te laten rusten in het zand De tijd was niet van hem evenmin het zand dat woelde hem was alles ontnomen hij had…

Doelloos loopt ze door de kamer Haar gedachten zijn elders Het is donker en kil in huis; ze rilt De thermostaat moet hoger, denkt ze Het voorjaar lijkt niet op een voorjaar Maar het deert haar niet Alles in en om haar heen huilt Wonderlijk hoe de natuur zich soms aanpast Ze staat voor het het raam De straten zijn nat en leeg De huizen…

Onder de hoede van de nacht biedt rust het hoofd geborgenheid in evenwicht Als de zeevogel schel de stilte scheurt wanhopig in de leegte krast klokslag drie De eenzame wandelaar in de straat lijkt niet zo ver van hier…

Voor jou die zoveel heeft moeten lijden aan je eigen gedachten Jouw leven bestond uit leugens uit pijn Je leefde van dag tot dag Iedere dag deed je pijn Diep in je hart Diep in je hart wilde je voorgoed weg Nooit meer terug komen, WEG Weg van de leugens Weg van de pijn Weg van de angst Weg van je ongelukkige leventje Je had…

vanuit de duisternis keek je naar de wereld naar de mensen, naar het geluk je probeerde met je hand deze warmte naar je toe te halen om maar nooit meer de koude en de eenzaamheid te voelen.…

Ik moet me goed inpakken zeg jij Maar jij hebt me allang ingepakt zonder dat ik het wist zak we lopen naar buiten maar niet samen want jij bent altijd samen en niet alleen met mij…

Je reikt me je hand ik zie je gezicht, maar met ogen betraand tast ik mis, keer op keer Wanhopig zoekend naar jouw overkant raak ik in vertwijfeling, maar nergens zie ik meer een brug Mijn schrijden vruchteloos mijn stappen tellend, geef ik toe: tot hier ben ik verdwaald en keer ik zonder jou terug…