Alle inzendingen over filosofie

Het leven hier en nu, is je kindertijd. Dat moet leiden naar volwassenheid, in de toekomst.…

Ze verbreken de dromen met zwaaien van hun kraaienvleugels sissend in hun taal door vooruit gestoken snavels van geel kraakbeen Geen eenling die vredig liggen gaat in het nachtelijke blauwzwart van een weiland de zwerm zoekt hun heiland van de slaap wat nog donkerder wordt in het maanlicht van vervoering, het vriest, het kraakt onder…

Onrecht gaat gebukt rechtop draagt in nare oude wandelgangen nauwe schoenen de hele dag tekent onzichtbare pyjamas door het wijdopenstaande venster van afbladderende louvre luikjes speelt dag en nacht muziek in stilte lacht onrecht van hoge felle muren zonder het ongemakkelijke gevoel onrecht synoniem alleen platgedrukt staren…

Hou van jezelf zoals je houdt van diegenen om wie je geeft…

Geestelijk zieken ook krankzinnigen genoemd ervaren het gangbare leven als een warrige misschien kluchtige vertoning komen driftig of gemoedelijk hun eigen wil na ze kunnen angstwekkende monsters zien daarbij prachtige gestalten horen soms stemmen die waarschuwen en dreigen dan plotseling opwekken spreken dikwijls met deze verschijningen…

Filosofie is niet wat je ziet geen theater geen buitenkant maar je binnenkant wat je voelt wat je wezenlijk bedoelt wat je boeit en in wordt gegeven in bad, in bed en op ’t toilet Waar zeker vorm aan is te geven in je eigen leven en dat van anderen door ‘t vooral te delen in spraak en schrift Dus open dat doek lees het boek van…

heb donkere wolken gepakt maak de wereld kil en nat met tal van sombere buien nog kaatsen flinters licht in zwarte plassen waar ik spetterend doorheen wil raggen om met nietsontziende golven het pad te schonen van eeuwig moe en altijd ongemak opgelucht vlucht ik na deze woeste vlagen met sprankjes hoop de perspectieven in voel…

Kalm stroomt de rivier, zonder stroomversnelling, zonder zich af te vragen of de zee nog ver is. Eigenlijk is er enkel de stille stroming nu, zonder bedenkingen, enkel de zon blinkt in het water en maakt de mensen die het zien plots blij. Waarom kunnen wij ook niet het leven leven zoals het komt, met zijn ups en downs, met zijn kinderstemmen…

De mens is het slijk dat uit zijn handen gleed toen hij nietsvermoedend de maan verplaatste de grote beer verwekte en water bij de vissen deed terwijl een moddersculptuur zijn armen strekte.…

Verlaten door de werkelijkheid zoek ik houvast in in de nieuwe wereld. Maar er is geen grip, geen houvast in het leven. Leven is vrij, vrijheid, onbegrensde mogelijkheid. Maar toch probeert iedereen je op de rails te houden.…

Als mensen je overdreven vinden noemen ze je manisch als mensen je somber vinden noemen ze je depressief als mensen die combinatie lastig vinden noemen ze pillen op als je die niet inneemt noemen ze je naam niet meer!…

spelen vertedert maar onbevangenheid en rust garanderen geen geluk het kind zet alles in om zijn talenten de buitenwereld in te prenten het lacht en kraait om grenzen die wij stellen negeert de toeters trekt aan bellen evolutie speelt genadeloos het valse spel van beter best de rest kan het wel schudden wij doen ons best maar onze…

Ontvankelijkheid voor poëzie vaak en fijn geschreven proza laten mij zien dat ik om je geef draai mij om, hand van mij, ze wuift overtuigingskracht, ze schrijft vormvast zwijgt nacht als kristallen inkt, mijn nacht van tijdelijk afscheid nemen onwezenlijk, bijna kunstmatig om zonder klankmogelijkheden te gaan omlijsten voetgangers, die…

Respect wordt door velen geëist, terwijl het simpel verkregen wordt door respectvol te zijn.…

Vrezen om het leven is als kersen zonder pit Nooit genezen Verbaasd En opgegeten. Zo.…

het spel heet spelen daarmee leer je winnen ruimte en richting bedwingen onbevangen met een lach kraaiend brabbel je dat heb ik weer goed bedacht er is geen verliezer alleen een steeds proberen andere invalshoeken onderzoeken tot er ogen gaan steken zij zich met elkaar gaan meten wie er recht heeft op de macht het speelse is verdwenen…

Ik heb mijn vleugels in mijn hand Ze liggen roerloos stil Te wachten op de wind Ik heb jouw vleugels in mijn hand Ze hebben zoveel kracht Maar beschadigd in orkaan Laat ons samen vliegen Ik houd je vleugels vast Laat de wind ons brengen Naar bestemming onbekend…

De finish, mijn voorgeschreven dood verman je als je tot mij spreekt ik stond te luisteren aan je deur, welke boodschap je zou brengen, beroofd van zingeving in elk schaduwwoord dat opbeurt en met het heden breekt en rust kleurt in het overvolle hoofd. gelijk een zwarte zwaan, die schuchter zijn veren strijkt, zich dompelt in het koele meer…

en als jij zegt dat ik veranderd ben zou het best in mijn voordeel kunnen zijn of nadeel dat maakt geen fluit uit iedereen verandert binnen en buiten ouder worden zie het als verrijking van de geest zolang het geen aftakeling is wijsheid komt met de jaren ervaring speelt de grootste rol of blijf je graag een doetje die over zich heen…

Als ik vermoeid met lede ogen ietwat verwaasd zicht wil volgen achter zich de kim verzadigd zucht voel ik opgekomen mededogen voor een boompje door eenzaamheid verzwolgen vermist onder verdwaasde wolkenlucht de weide vlakte roept en wenkt mij dichterbij en smeekt om hulp er naast te gaan de eenling bij te staan het kleine ding beweegt…

Sprankelen en dansen als een gek, naar aanleiding van een wereldopiniestuk. wereldstatistieken in beweging zetten vechten voor een ambitieuze maatschappij in één oogopslag kunstzinnig vreugde schilderen, vol verlangen helder denken, op wereldschaal vervreemde sfeer doorbreken van wrange grafische, dode elementen. Waar het loslaten…

Hemelhoog roept de liefde schuiven artistieke ambities opzij, bovenmatige behoefte aan bewondering wijkt tijdelijk uit, naar meer van mij. Gekrenkt boven het firnamentenboog, staat een clichématige vicieuze cirkel, dagelijkse werkzaamheden, die ik veranderen zag. Jij kon niet blij voor mij zijn, niet gelukkig was je, dagen met je zelf…

Ik ben me aan het aanleren Wat meer te horizontaliseren. Niet enkel oordelen vellen Meer gelijkwaardig openstellen, Minder verticaliseren. Maar waterpas Komt later pas.…

telkens als ik een kleed afleg zie ik na de woestijn een herkenbare weg als ik mijn schrift ooit niet meer aanleng zal er dan een beeld zijn waar mijn ziel zich weer opnieuw in grift of zal het laatste mij eeuwig naken een nog verdere vulling van mijn testament wraken soms, kijk ik willoos in het veranderlijke en ervaar de sfeer…

Mijn besluit tekent vaste vormen op de spekstenen muur geen hoera maar boekenkunst legt de twijfel naast de bladwijzer ben geen archief van oude woorden maar een lei met vage vegen doch is er het zwijgen die mijn jeugd krast op de voegen van de oude kansel Het zou nu morgen moeten wezen maar vandaag wil niet verdwijnen hoe kan…

Wat een grote appel zegt opa het moet een taai steeltje geweest zijn om zo een appel te dragen men is nooit te oud om zich te verwonderen…

een gevecht aangaan met inspiratie als ik hem al een tijd niet zie? hij schrijft geen enkele zin en toch mijn evenknie het is weleens goed dat een schrijver weet dat de geest ook afhankelijk is buiten de eigen wil om, want bezieling als sleutelfiguur is de spil zie dit schrijven vooral als uitdaging of hier nog iets van mijzelf in zit…

voldoende druppels druipen af, terwijl men acht gewoon te leven verwachten wij teveel van wat men is, en van het leven aldoende dat wat men ons gaf, namelijk zielsblindheid en een ogenblik bindt men de woorden aan elkaar verondersteld dat het zo is weet men steeds de sleur te breken, tot een gat dat langzaam smelt en smeedt men langzaam…

Niets is met alles te vergelijken... Het verschil is zo groot! Groter dan dat van leven en dood.…

Ik ben heel erg van "DE VERLOREN ZOON" en in die zoon voel en zie ik ook een dochter een vader, een moeder een oma, een opa een nicht, een neef een oom, een tante een pleegkind, pleegouders een vriend, een vriendin een kennis en netwerk-relaties 'Daar moet op gedronken worden' Ik bedoel, dat mag, zelfs feesten tot diep in de…