Alle inzendingen over afscheid

In de verdwaalde verte zie ik het moeizaam voortgaan zuchtend onder de zucht naar nog meer loze macht. Het pad vervoerend langs de rand van lege liefdeloosheid zonder vrede met wat je had ontevreden steeds je pad een weg van klinkend klatergoud. Achtergelaten werd de diamant door jou te min bevonden jij hebt…

Ik zie mensen die gelukkig worden van oliebollen met poedersuiker, Glühwein, knipperlichtjes en kerstboeketten, een nepkerstman en overdadig eten, maar vooral veel drankmisbruik. Plus al die opgefokte blijheidsstemmingen vol prullaria en glitterrotzooi, mislukte sfeermakerij en debiele pogingen om er nog wat van te maken. Al die afgekapte…

Alles zag wit toen we jou wegbrachten. Zuiver wit, met hier en daar een streepje zwart als ware het een afgietsel van jouw ziel, met sporen van enkele nog te leren levenslessen. Het pad naar jouw laatste rustplaats lag spekglad die morgen, alsof ook de straatstenen jou nog hier wilden houden net zoals wij, die jouw vriendschap al misten.…

de stilte knaagt is ongehoord en onbegrepen daar het verbond intens was voor het leven moederinstinct juist nu geborgen in armen van engelen rust zij zacht *~ IM Elsa Tisseur ~*…

hij kwam uiteindelijk nog zelden buiten een keer of twee per week: de superette waar hij op niemand - niemand op hem lette hoe vaak heb ik die man te kort gedaan als de gehaaste stappen die ik zette alweer eens op de hindernissen stuitten van zijn recalcitrante oude kuiten ik zag geen kans om met hem mee te gaan zo'n senior, daar…

Een hele nacht vol met tranen een hele dag zonder slaap een heel leven dat ik zonder jou moet hoe kom ik er ooit over heen een leven zonder jou jou liefde jou steun jij was er altijd voor mij jij was de beste vriend die ik me kon wensen het leven gaat door ik moet door alleen wil ik niet door niet zonder jou ik heb geen afscheid kunnen…

Hier past alleen maar zwijgen of ook muziek van Bach; de stilte zal je laven en laten zien hoe groot je moeder was. De woorden kunnen niet vertolken, alleen maar wegwijzers zijn naar het blijvende, het ongeziene; je optillen uit de pijn en je genezen. Hier past alleen maar zwijgen en diepe dankbaarheid; niets gaat verloren van wat…

Opa van de duifjes Opa van de knuffels Opa van kruipen over de vloer Altijd met ons spelen En met ons willen delen Lieve lieve Opa Ik ben heel erg blij Dat U was mijn Opa Daaaaaaaaag Opa Van mij nu een dikke afscheidszoen Ben je nu bij Oma Kun je haar nu zien Geef haar dan lieve Opa Ook van…

Een kluis voor je diepste geheimen Een schouder om bij uit te huilen Een ster die je hoop geeft in donkere dagen Jammer. dat ik je moet missen Juist nu. ik je nodig heb Ik ben verhuisd ik moest weg. Maar in de vakantie… zie ik je weer???…

Soms weet ik niet meer of het sneeuwde, die dag toen stilte schreeuwde en licht dat over de jaren lag van een leven... samen, later als droom verdronk tussen weilanden van wind en water waar ik jou de laatste rozen bracht zie ik de reflectie van een glimlach in de lucht ,volg een vogel op zijn verre vlucht zijn vleugels dragen…

Ik hoef geen standbeeld nu ik niet meer leef 'k wil ook geen bloemen op mijn vers gedolven graf valse tranen hoeven er niet te vloeien toen ik ze nodig had zag ik de vrienden niet die mijn huis of nummer niet meer wisten jij had mij in de palm van je hand maar liet mij wegvloeien zoals de zee haar weg naar de horizon terug…

Ik mis je meer dan ik zeggen kan, dus zeg ik niks, maar denk: ik mis je!…

Wat zou je zeggen … als je het zelf nog ziet Vanuit je rouwkoets je het leven verliet Al die mensen samen zou je ze omhelzen of wenen Nog een keer aanraken om dan afscheid te nemen Zou je stil luisteren naar het tranengefluister Of schijnen als een zon het licht zijn in het duister Zou je iedereen knuffelen verwarmen met jouw lach…

als bladeren aan de bomen zo zeg ik jou gedag stuur je wolken vol met dromen die je nog niet eerder zag laat me je groeten middels zonlicht of een regenboog misschien door dit zelfgeschreven gedicht of tot we elkaar ooit weerzien Tot dan…

Is goed genoeg maar moet goed beter, Geeft beter jou hoop en heeft goed afgedaan ? Vecht je de strijd om een vierkante meter, Weet je wel zeker dat het dan beter zal gaan ? Mijn engel verzet zich jouw duivel gaat mee, Je schreeuwt van je af en ik zwijg gedwee. De kiem van de strijd is ons niet gegeven, Je eigen idee maakt jouw waarheid waar…

Je zei: als een dochter ben je voor mij, toch was ik dat niet die woorden maakten me gelukkig. En nu: nu je er niet meer bent, prijs ik mezelf gelukkig, dat ik je heb gekend want: ik mis je nog elke dag. Dag mam.…

2 keuzes 2 beslissingen het één zal mijn hart breken het ander zal het telkens opnieuw pijn doen het vermogen om het juiste te doen de intelligentie om te weten wat komen gaat zal ik het ooit opnieuw vinden zal ik wat ik had ooit terug kunnen halen het verschil in meningen en gevoelens is wat speelt jij egoïstisch en niet meelevend ik denk…

Deze ochtend viel ik in een zwart gat Want gisteren las ik het fraaie slot Van een echt indrukwekkend goed complot Het was die Salander die mij opvrat 'k Was op de personages echt verzot Kalle Blomkvist was ontzettend gevat En Lisbeth werd vaak erg jeugdig geschat Drie dikke delen; toch las ik ze vlot We zullen op dit werk moeten teren…

je liet de deur niet open nee, zelfs niet op 'n kier ik kon alleen maar hopen dat jij nog kwam naar hier hoe ik ook lag te wachten de slaap wreef uit mijn ogen overvallen door gedachten werd ik door jou bedrogen de stilte was te snijden tot op het bot deed het me pijn was het jij die wilde scheiden woorden spuwde vol venijn jij die…

Ik heb een ziel die zich verveelt in mij en alsmaar hoopt om te ontsnappen naar buiten toe staat zij te grappen maar diep van binnen wil ze vrij ik ben voor haar alleen maar muren met zicht op wat ze zo graag wil de hemel, zegt ze soms heel stil daar wil ze mij naartoe besturen maar ik zit hier zozeer op aarde zo zwaar van moed…

Vandaag schijnt op iets nieuws de zon De storm die gister woedde is verdwenen Vergeet niet wat is gezegd Jouw plek is leeg Jouw stem zwijgt En zo, daar sta je dan … Op open veld Met niets dan herinneringen, En uitzicht op de grootste reis die je ooit zal maken. Vergeet niet wat is gezegd… Jouw plek blijft leeg Jouw stem zwijgt En Vandaag…

op de begraafplaats, Het marmer is bedolven onder bladeren, Nat,goud rood en groen, Kan nog steeds niet geloven Dat je er nooit meer zal zijn De kaars is aangestoken De raampjes van de lantaarn zijn zwart Net zo zwart als de dag dat je bent gegaan En niet meer bent terug gekomen Mijn haren zijn nu grijs Jouw handen gingen door mijn donkere…

donker grijs getamponneerde wolken steken af tegen het vuile wit hier en daar wringt een winters zonnetje om het blauw in de zee te weerkaatsen wentelende golven te verlichten die af en aan rollen op het strand meegebrachte schelpen slijpen in het tij aan het natte zand wanneer zonlicht het wolkendek breekt en het water kust, schept het…

Hier tussen de witte lakens liggen de zieken gevangen in hun bed, hun graf naar vrijheid te verlangen Wetend dat vrij zijn nooit meer kan want in het huis vol pijn en verdriet, kan men dat niet en tot het einde zien zij alleen nog maar het wit van de dekens en elkaar de zusters met pillen en hun woorden die hun verlangen willen…

maar dan zonder voorspellende gaven, die naar beneden, van een ijsbaan afrolde en als sneeuwbal eindigde, koud was je, bleek toen ik je vond, maar je hart was nog altijd zuiver, briljant, van licht. En ik begroef je, jouw lichaam in mijn bleke hand en ik bracht je naar je laatste rustplaats toe in de koude grond, mooi afgerond.…

Je nam het wolkenafscheid tot je een laatste kus, een warme wang voor het innemende dodenlied tranen die je in mijn denken achterliet op de ladder, samen ooit beklommen herkende je bloemen, niet de vaas op weg naar zoete dromen was je me zelfs stervend de baas.…

Vertel het me nog eens en leg het me opnieuw uit, hoe het was en is geweest. Ik keek naar water, de golven bewogen heel licht in die lange stroom naar de einder en langs het riet zwommen enkele eenden, verderop een reiger aan de waterkant. Je zei dat woorden altijd kunnen wachten op het goede moment, en dat dat zo moet zijn, en dat de lucht…

Zo stil en bestorven het stoffelijke opgebaard de ziel verdwenen lichaam zonder haard sereen, onwezenlijk en toch echt de levendige herinnering je lach, je humor zorgzaam mens betrouwbaar en oprecht het gevecht was hevig je streed als gladiator vanuit je diepste wezen moedig en fier je wilde door echter, het leven zei tot hier…

Donkere wolken trekken al samen nog voordat de zon heeft geschenen door die wolken was zij alweer verdwenen kreeg geen kans om warmte te geven aan het meisje dat zo zit te beven aan haar die het juist zo nodig heeft zodat ze weet dat ze nog leeft zich kan koesteren aan de warmte van een vriend die juist zij zo verdient het mag niet zo zijn…

Terwijl de duisternis de dag omhelst, huilen de makaken. Waar wolken drijven en winden waaien, de druppels vloeien en takken graaien, dansen de tranen van wanhoop verbitterd. Haar beenderen schrijden zielloos langs het ongegraven graf, terwijl de stenen schallen en de bakker zijn brood niet lust. De lach van de raaf verstomt de klucht van…