Alle inzendingen over eenzaamheid

De ober dekt een tafel voor twee aan het raam met uitzicht op zee Een oudere heer schuift stilletjes bij legt een witte roos op het bord aan de overzij Hij heft het glas alsof hij wil klinken en leegt zijn hoofd door dubbel te drinken Telkens weer reikt zijn getaande hand naar de witte roos aan de overkant…

Ik veegde mijn verdriet weg omdat jij liever Dr. Phil wilde kijken jij had al genoeg te doen met andermans leed daar kon ik echt niet bij dat zou zelfs jou te veel worden…

Zijn zoals een ander, anders zijn dan jij - ieder wil die beiden maar wat is dat toch moeilijk want ieder is verschillend en toch wil ieder ergens bijhoren, niet alleen staan, niet alleen. Ieder gaat in stilte al er is nog zoveel lawaai; ieder moet zijn eigen lessen leren en zijn eigen verhaal vertellen, niemand is zoals een ander, niemand…

En ik onthul het gezicht waarin het angstige besef voor leven en dood één geworden zijn ik smeek je ontwapen niet het kind in mij reik het enkel een uitgestoken hand toon mij je woorden met waarde en vul dan híer mijn leegte ik vraag het je daag je uit bal mijn vuisten en vecht schreeuw dan toch slechts één woord dat het…

een gemarmerde en gespierde schoonheid, gebeiteld in hart en geest wil ze omhelzen, vasthouden, nooit vergeten hoewel deze lippen koud zijn, gevoelloos, deze armen haar niet dragen, deze ogen niet kijken, maar staren, leeg en dood in verlangen proeft ze een warme huid, laat haar lippen dwalen en verpozen, luistert dromend naar een stille…

de kale stam een dode twijg een verstoten zwarte vogel kijk en zie hoe het onvervalst mooi is de kale stam een dode twijg de verstoten zwarte vogel…

onuitstaanbare liefde zoals jij is er geen met zijn tweetjes of toch meer alleen zonder alle oprechtheid en warmte om je heen dus eigenlijk toch nog zo verdomd alleen koud en kil tranen van verdriet en toch nog zo stil niemand die je ware gevoel echt snapt en voelt, ook al probeer je uit te leggen wat je bedoelt je aanvaardt de reacties…

het allermooiste van aandacht is dat je het kunt geven wie alleen maar aandacht vraagt begrijpt niets van het leven je hebt mensen die luid praten schreeuwen kan je het beter noemen vaak ten koste van een ander niet anders dan zichzelf roemen ikke, ikke, ikke, IK kom mensen lach om MIJ zo iemand verdient geen aandacht hij hoort er helemaal…

Zijn adem was bedomen, Zijn leven van korte duur, Het enige wat slaagde, Dat was zijn laatste uur. Geschrokken en gebroken, Vernield, totaal kapot, Vedriet, woede, een grote angst Zijn leven zit op slot.…

eenzaam verlaten en alleen er is niets dat me nog kan raken niets dat ik nog voel mijn hart voor eeuwig afgesloten niemand vind ooit de weg niemand kan me nog helpen niemand kan iets doen aleen ... de Dood…

Naast mij zit een mevrouw op de bank als ze weg loopt zegt ze hartelijk dank ik vraag aan haar waar heb ik dat aan verdiend ik ben niet eens met haar bevriend maar ze had graag iemand om haar heen en ik was het die daar zomaar verscheen een luisterend oor had ze even nodig bij haar thuis was alles eentonig de eenzaamheid werd haar te machtig…

Twijfel is het zaad van de angst. Jaloersheid een dodelijk gif. Huichel het invretend zuur. Egoisme een woekerend gezwel. Hoogmoed bevuilen van eigen nest. Kortom, wij zijn aan bederf onderhevig. Tenminste houdbaar tot...…

Stof op de woorden die ik verzamel. Kou waar ik niet meer weet wat ik zonder woorden steeds verdring. Stilte wanneer ik mezelf niet begrijp en alleen woorden achterblijven waar ik geen verhaal kan vinden dat jij geloven zal wanneer je me zoekt en met je dromende stem het stof van al mijn woorden zal laten verdwijnen…

In dit landschap in deze wereld waar alleen de stilte echo’s achterlaat van bloemengeur en maneschijn klinken sombere gedachten als pogingen tot wanklank Laat me nu maar liggen hier in dit bed vol donkerrode rozen verdrinken in hun zoete geur want wat valt er nog te wensen behalve die dorens uit m’n vel…

Duistere nachten Beklemmen mijn oude ziel Angst voor het moment Wanneer er niemand weer zal wachten Mijn vleugels spreid ik nog één maal Zwevend naar die mythische plaats Zonder angst of ademnood Waar ik kan wachten op de dood Wakker worden voor de laatste keer Mijn dromen herinner ik me niet meer…

juist als ik hot ben en aan één stuk reutel is mijn diepste wens te worden vergeten door mijn medemens wegcijfering in de gezindheid opgeslagen in het geheugen ik wil het niet weten sla mij over zwijg ik ga alleen op weg…

geen mens die de wanhoop in je wezen vermoedt wie telt de tranen in de nacht van een wereld onder een wolk zwart van het verdriet van miljoenen, miljarden zolang je functioneert fabriceert taken vervult en verwachte antwoorden geeft kraait geen haan naar het gat in je hart blijft het verborgen achter het rookgordijn dat je optrekt…

Zijn lippen zijn vergrendeld Zijn vingers zijn de wind, Niemand had hem begrepen, maar het was een eenzaam kind. Zijn gezicht kent geen emotie Misschien had hij er geen, Eenzaam, gesloten, een kind van de aarde, Zijn leven was van steen... Zonder dat hij het vernemen kon, Was hij voorgoed verdwenen. Was hij op reis naar de maan en de zon…

zo eenzaam ben ik met achter mij de lege akkers toonbeeld van mijn omgekeerde wereld bewerkt en toch gebroken en de mensen ze gaan te snel aan mij voorbij hun rode maskers onbedrukt betamen zich de stilte alsof gesloten woorden vertellen dat ze liever zwijgen ergens in de verte klinkt nog vluchtig wat muziek…

Haar dromen overvleugelen de adelaar meevliegend over de horizon eindeloos in verre verten Vrij als de schaduw van de wolf fluisterend in de wind ogen donker met glans van een panter Eenzaamheid haar noodlot Windwhisper Zij die fluistert in de wind…

of anders zonder de oorverdovende stiltes in mijn desolate leegte en zonder uitstel adem ik onvatbaar voor de ellenlange zinnen ieder woord weer in hoe veel liever zou ik willen dat je mij verstaat zonder een woord op momenten waarin ik vrees voor mijn levenslange en langzame dood…

Ongetrouwde tante Trui, enige familielid van 't gezin, slaat geen verjaardag over met haar geknuffel dat sporen achter laat Jarige Jantje verstopt zich onder tafel maar wordt er door tante onderuit gesleurd Ze zingt hem toe, bij hiep-hiep-hoera wapperen haar grote handen voor z'n gezicht bij 'klap in je handjes' flakkeren de kaarsen opgelucht…

Een nacht zonder zorgen genieten van die ene seconde doorgaan zonder morgen zonder oude of nieuwe wonden Voor een nacht alleen ik snap dat ik niet verander laat ze nu niet binnen even niet druk maken om een ander Slechts een nacht alleen geen familie kennis of vriend misschien vals en gemeen maar een nacht heb ik verdiend…

Een lange dag baart de nacht. De donkere duisternis dwaalt dadelijk door de straten en over de velden. Alles slaapt, niemand schijnt wakker te zijn. Stille slapende mensen in de zwarte duisternis doodse rust, stilte en leegte bevestigen de duistere nachtelijke aanwezigheid. Alles slaapt, en toch iemand die wakker is. Alles slaapt, maar…

mama mama waarom doe je me pijn. mama ik voel me alleen. ik heb dit nooit gewild. ook al was ik soms wat wild. ik wil een mama die alleen aandacht schenkt aan mij, die mij niet ook niet kwijt wil. waarom doe je dit... ik heb al geen vader en nou verlaat je mij ook nog eens ik heb verdriet... het wil niet meer zo je laat me in de steek…

ik dwaal in mijn gedachten ik kijk om me heen niemand die mij hoort ben ik nou echt helemaal alleen de stilte wordt me te veel het wordt donker het wordt kil nog steeds loop ik rond opzoek naar mensen die me horen of begrijpen als ik verder kijk zie ik een klein puntje licht ik denk dat het een straaltje geluk is dat me tegemoet…

In mijn zoektocht tussen dromen en werkelijkheid pluk ik sterren die mijn pad verlichten in het duister raap ik maangedachten en nestel mijn zilveren lijf tussen dons en lakens deze nacht sterf ik mijn duizendste dood voelt mijn ziel niet langer de strijd voorbij eenzaamheid geef ik mij over aan het grote lege niets…

Ik ken helemaal niemand voor de wereld afgeschermd sta alleen aan mijn kant ik ben het die ik vertrouw Geen valse steun of mes in de rug niemand waar ik tegen leun altijd een weg terug Geen pijn woede of haat razend in mijn donker hart niet meer somber en kwaad voor alles een nieuwe start Geen zorgen Geen schuld niet bang voor morgen…

voor streeploos glazen ruit verstilt de blik naar buiten nergens stuit het lege licht dat schel de kamer vult onaangedaan schijnen oude ogen zodra een weerklank binnendringt raakt het koude aangezicht peilloos diep bewogen…

zo vaak; een dagtaak, zoals je me vertelde moeders zijn niet; nooit en nimmer te vergeten vroeg je niet vaak; o zo veel, of ik je belde liefst had je me bij je en stoorde me tijdens het eten vooral onder mijn dagelijkse werk; zo vaak waarom heb ik nu die vreselijke heimwee naar jou jaren had ik ook mijn kinderen; een zware taak jij was mijn…