Alle inzendingen over individu

hoe ze steevast zonnebloemen plant in haar verlangen naar een zomer aardbeien plukt en vereeuwigt in gelei die nooit stroperig genoeg lijkt ze houdt van Vivaldi en nog enkele anderen die dood of levend zijn gegaan zoals regenbogen die nooit blijven en toch blijft ze kijken ze draagt altijd een cardigan tegen het rillerige van de avonden…

het ene lijf is zeker het andere niet al zou je verbouwen gelaatstrekken vouwen verrassend de gewetensstalen van alledaagse vragen mimiek vertelt het eigen bescheid van zacht tot fel en mijn ogen blijven eten elk toegift op het vlees ze vreten de complete getoonde persoon uitgesproken of bedeesd maar verre van gewoon…

plaats het kader waar ik sta fixerend mijn gelijste kijk met ingeblikte kijker in een lengende houdbaarheid van een gezamenlijk hier en nu kluister zo het vensterzicht van een vereeuwigd ogenblik raamgenoot te zijn meedelend in het mijne als ware ik met ander…

Op de weg terug eerste dag naar de Waalbrug bij Lent zocht een bejaarde vent op de tast traag zijn weg met een stok vast op koers op zijn rug de Britse vlag Wandelen deed hij nochtans stoer toch dacht ik die man zo alleen weet je wat ik spreek hem aan om als gezel gelijk op te gaan Hij bleek blind uit engeland gentleman van top tot teen…

ze danst op de marmeren tafel waar geen klimop groeien zal en reikt de roemers aan zegt heil tegen koperen luchten maakt van de sterren haar bondgenoot onder een waakzame maan enkel de naam onder haar voeten geeft grip op realiteit in de schaduw van haar kruis…

Ik vind je fascinerend, je weet het zelf niet. Dat wil ik graag zo houden nu ik er nog van geniet.…

ze telt de bliksems haar wolken breken ze vraagt: schipper mag ik overvaren en het meer wordt een blaasjestapijt er is geen boot nooit is er een boot…

Het strand is wel mijn vaderland, de zee synchroniseert nog monotoon stromen van tegenstrijdigheden. Toch droom ik soms, dat er een hoge boom zou staan waaronder ik mij neer kon leggen, een boom, die breed geloverd in terrassen van takken vogels bergen zou. Vogels, die zingen een voor een, niet tegelijk, en luistrend naar elkaar. Soms droom…

waarom wandelt een bejaarde stoer vier dagen uit vrije wil voor de zeventiende keer al tussen massa’s anderen op een uitgestippeld parcours de drieëntachtig gepasseerd vlogen ze hem aan uit Tel Aviv hij treinde meteen weer terug dank u ja nog gezond en vief met na zijn pensioen weemoed naar het oude werelddeel waar hij mee was vergroeid…

ze glimlacht net genoeg om er gelukkig uit te zien het loof van de bussel wortelen die ze draagt wiegt zachtjes als het mooiste boeket in de wind ze trekt weer het park in een wapperende rok achter haar aanslepend als een speels kind niet beducht op kuilen of valstrikken aan de rand van de vijver plukt ze een papaver en gooit hem naar een…

Angst Voor de angst Bang van het verleden Na het nu Zoeken in zelfhulpboeken Bruine onderbroeken Witte hemden vol bloed Nooit is het schoon Altijd vlekken Gekke gekken Steken af tegen de norm Zoek de vorm Om mezelf te zijn…

Ik heb veel meegemaakt. Vanaf mijn eerste dag zocht ik mijn ouders in mijn ouders tot hun oogopslag vanmorgen. Ook leefde ik veel levens tussen vrouw en kinderen kreeg steeds kennis aan de vrienden die ik had. Onderwijl bereisde ik de halve wereld in mijn land, verhuisde aldoor in mijn stad en zwierf door de vier tuinen van mijn tuin.…

een reactie geen reactie een vier voor de moeite ik ontwaar dames en heren die denken te presteren maar vooral doen alsof dit menneke gaat voor zeker en vast dit menneke gaat en is u niet meer tot last…

De wijzers tikken eind’loos door, in onzichtbare gedachten Slechts hierdoor in hun weg gestoord: de momenten, dat we lachten Zal de tijd voldoende kans bieden, voor de missie, reeds aanvaard? In hoeverre zal de wil geschiedde, Achterlatend het geweten, met onmog’lijkheid bezwaard? De wil, dat een ieder die bestaat, eer natuur, zijn leven…

Je moet nooit laten Wat je wilt doen, Het kan je alleen maar baten. Je zal denken aan toen Als je het niet hebt gedaan, Het gaat aan je vreten, Er valt een traan. Maar dit moet je weten, Het is nooit te laat, Altijd proberen, Falen kan ook geen kwaad, Je zal ervan leren. Durf te leven, Het duurt maar even!…

Van doden kende hij de naam, hij noemde die en maakte hem opmerkzaam op zijn bestaan. Hij sprak soms uren met de grond. Zijn ouders lazen hem uit sprookjesboeken voor. Hij schreeuwde naar de maan, hij sloeg zijn vuist stuk op de muur; het hielp niets: ze trokken met miljoenen handen aan zijn naam. --------------------------------…

Ergens in Rusland leest nog een dame. Zij ademt (zoals wij allen ademen moeten) of luistert ademloos naar haar hartslag. Zij kan maar niet geloven dat zij werkelijk leeft. - Ik ben, Godzijdank, een figuur in een boek ik moet er toch niet aan denken echt te bestaan.- Zij ventileert alsmaar meer en haar hart slaat af en toe af. Alleen lezen…

wij spelen wasbord op de onderkaak van een dode koe op de binnenplaats klampt de zomerregen zich vast aan de cactussen schreeuwen de papegaaien de veranda blank waar de buurman met zijn barbecue en ik maar controleren of niet alles tegelijk vlam vat omdat ik denk dat woorden de vorm van een wolk kunnen veranderen omdat de zon…

Gedragen door de vleugels van de wind Wil ik zweven hoog in de lucht Op zoek naar een andere horizon… Je maakt van me een adembenemend schouwspel Meegezogen in de luchtstroom En volledig overgeleverd aan jouw kracht… Maar vergeet niet de touwtjes stevig vast te houden Want één rukwind volstaat Om me los te laten in de oneindigheid Van een…

jullie hebben mij vernoemd mijn naam die ik voorbij het bestaan draag in de tekens van mijn leven onwennig lag ik in het landschap schepping in zoeken en vinden in louter tedere onbekendheid en in de kluwen van de vriendelijke duisternis en in mijn beeld bewoog ik in een alles bedekkend,wat bekleed moest worden eenmaking wat één moest worden…

woorden die smelten in ritmische zinnen voel ik warmte van binnen buig mee met de wind in vredestekens woont het in mijn hart zal de wind de echo hoger blazen wandel ik langs woorden neem ze mee op mijn weg alles betekent alles in klinkers en medeklinkers het draagt alle kleuren in zich die verbinden aan emoties en ze wonen in mij…

De afstand tot de stoeprand schatten moet met bril. In de stad zie ik te veel om scherp te stellen. Ik vouw mijn koker open, draag ongeslepen zonneglas. Geen etalagepop die mij nog aanspreken zal. Op zijn best sta ik op een leeg perron. Nu al dagen: tussen twee auto's in. Geluidloos rinkelt alarmlicht. Lieke zegt van pillen staan je ogen…

diep in onze eigenheid gaapt een gretig gevend gat dat vraagt om ingenomenheid met wat het wezen waardig is geduld bestaan is lam genoegen mensen zijn geen dode dingen elk ik wenst zich een zonderroep waar het zelf op in mag springen…

Boeken werden vol geschreven Met mythes, fabels en verhalen Waar men voor eeuwig kon verdwalen Zoekend naar een eeuwig leven Een graal, een hoorn des overvloeds Menig maal bitter, vaak iets zoets Een proef moet worden vervuld Vechtend tegen hordes draken Die de schat weer zullen bewaken Trekkend langs beenderen Van honderden gevallen…

ik denk een groeiend boekwerk met komma’s zonder punten zinnen voortgaand aangevuld ingekleurd en uitgediept hersenkluwens vol met broedsel van eitjes die nooit kuiken worden laat staan een gouden kip maar in de kern zo kansrijk zijn dat mijn geluk steeds groter wordt ik neem geen woord terug want dan verandert alles zo dat het wel ergens…

Ieder mens ziet zijn eigen werkelijkheid want het oog is de camera van je ziel…

zij beeldhouwen achterdocht als een standbeeld zonder voetstuk zielig zoeken ze verklarende woorden ze liegen de richting voor door een oplossing aan te reiken en daardoor vallen de verraderlijke kegels om zogezegd zie ik het niet voel ik het niet maar ik weet dat ze vanbinnen beven…

het grote zwijgen over mijn bestaan wordt gaandeweg doorbroken terwijl men overal was heen gegaan werd over mij weinig gesproken ik ben nog steeds geen topmodel maar mijn kleurrijke buurvrouw met haar glanzende huid is dat wel je moet even het hoekje om gaan dan zie je daar in vol ornaat een rijk beschilderd topstuk staan soms glijdt…

hij sprak geen woord ze keken over hem heen de stilte suisde in zijn oren als hij belaagd werd sprak hij alleen met handen en voeten hij ontdekte de taal van muziek en hij speelde de sterren van de hemel toen hij eindelijk thuis kwam voelde hij opnieuw de benarde stilte ik word lichter als ik praat, zei hij.…

vandaag zit ik goed in mijn vel, dat u het weet, morgen nog beter…