Netgedichten

netgedicht (nr. 28.661):

ontvouwen

Ik heb dit over mezelf
afgeroepen
dit tere wachten
op een teken van vervulling
morgen, ergens
de duizenden gaten
die mijn hand zouden vullen
de halve onthouding
opdat het zoveelste moment
naar meer zou smaken
dan gewoon een keerpunt

ik had de weg
moeten opgaan
zonder ooit om te kijken
maar het trekt
om naar dezelfde plekken
terug te keren
zoals ouders hun kinderen
steeds weer binnenhalen

ik lijk wel verkleefd
met mijn eigen scharnieren
het trekt
zoals moeders huilen
om hun verloren zonen

het is als
steeds weer opnieuw
sterven
in een gevulde kinderhand