Alle inzendingen over eenzaamheid

soms komt het weer boven het zwijgen, de stilte alleen in de massa en steeds weer die kilte de sombere dagen zwart en verlaten de leegte was voelbaar niets meer te praten een moeizaam verleden hetgeen mij niet beviel voorbij, maar niet over graaft het diep in mijn ziel…

ze stript nog een tablet vermorzelt de eenzame dag vijzelt de nacht op mengt hem met water straks droomt ze weer de droom der dwazen lavendelveld vol liefde en hoe foutloos ze moest zijn…

De gloed, het vuur, de warmte, het uur waarop gebeuren moet door eenzaamheid gevoed Gebroken, woest en overstuur werpt hij een grote wolk van vuur Een hoge gil verstomt terstond een vrouw ligt zielloos op de grond Door pijn en woede destructief maar tevens kinderlijk naïef drukt hij zijn neus tegen 't slappe lichaam en zoekt en vindt…

de klokt tikt met de regen in hetzelfde refrein en geeft commentaar, dat is een zegen voor wie aandacht nodig heeft boven links slaat een stofzuiger aan beneden rechts een zwarte bouvier van de vrouw met hoge hakken die op bureau haar lusten viert zet Nelly Furtado wat harder zij is het helemaal met me eens hoe goed je ook ergens in bent…

Waanzin... Gesproken met vele talen. Vertolkt in duizend woorden, nimmer verteld als de waarheid. Want niets is immers wat t lijkt. massa's mensen schieten langs me heen iedere dag iedereen werkt, doet... en laat allemaal aan het werk voor een systeem... "voor elkaar" nimmer gezien als de waarheid niets is meer wat t lijkt god…

Bedrukkend en zwaar hangt zwaartekracht aan mijn hart terwijl kille tranen rode wijn druppelen uit mijn glasgordijn mijn kraan alleen maar gal kan spuwen en mijn glas alleen op tafel staat…

gisteren naderde het zwijgen rugwaarts als symptoom van een lijdend ritueel traag, teveel mijd jij mijn dagen zelfs die van weleer ik wilde je van de wind vertellen en het wondere golven onder mijn borst hoe ik liep, licht als een vlinder door het gedicht waarnaar ik zocht onaangedaan, te diep trok jij de stilte scheef…

Elke dag is een risico of elke dag is een geschenk, elke dag een beetje zo-zo of elke dag een stille wenk. Elke dag een uitdaging of elke dag gelijk elke dag een gewoonte-ding of elke dag een beetje blijk van vervoering. Want elke dag eender dat kán toch welhaast niet elke dag hetzelfde, geen vreugde, geen verdriet. Elke dag zinloos,…

In het holst van de tijd kruip ik in je tussen de knarsende seconden lijd en verga ik weerloos sterfzucht kruisweg dag slaaploze nacht: 650 milligram acetylasilylzuur 850 milligram paracetamol 450 milligram sumatriptan Met dank aan mijn engel De muze is broos als kristal en hard als graniet Van Thalia tot Melpomene De Waanzin…

Blijf ik een eiland in een zee van woede? Blijf ik een mens met het vermoeden van iets dat altijd licht en schijnt, van leven dat in vorm verdwijnt maar langzaam,zeker heel gestaag zich telkens omdraait met de vraag: Blijf jij mijn eiland in een zee van woede? Blijf jij de mens die me blijft hoeden? Blijf jij bij mij in blauwe…

ik switch geen schakelaars meer naar licht of duister geef mij de schemering waarin ik mezelf kan zien geef mij de aarzeling van het omdwalen geef me de hoop van het niet vergeten zijn…

normaal bestaat niet behalve bij oliedomoor het is te algemeen gedeeld neem mij als voorbeeld ongelukkig hoor ik zeggen dat is betrekkelijk hoor soms valt het wel mee we nemen de fluctuatie van in of uit de gratie ik kan er op wachten wennen doet het nooit toch staat zo vast als paal boven water dat ik het vroeger of later bij ieder…

Regen gevulde plassen weerkaatsen vol de maan als oplichtende spiegels verschijnend bij elke stap Ik fotografeer de man in de maan in de plas tot het spiegelbeeld wijkt de maan weer alleen is man weer achter de maan Regen gevulde plassen weerkaatsen leeg de maan als holle spiegelbeelden verlaten door de straat…

Verlaat ons niet, Gedaante wiens onenigheid Vervliegt in tijd van liefde Leef lang niet langer dan gewoon Wil stil staan en verder niet meer lopen. Bevroren momenten, gejaagd door de sneeuw Met rode lijnen van tragiek en triest Zijn allen die niet langer hopen.…

er zijn geen monsters meer verslagen of op handen gedragen gemaskerde creaturen dansen rond het vuur dat passie heet schilden weren de vlammen as smeult in de aarde hier en daar blaft nog een hond de avonden zijn rustiger nu buiten dwalen de lantaarnpalen in het groene maanlicht ik hoor de echo van haar stappen ze is ver weg van huis…

In de stilte waai jij weg. Nu hoor jij niet wat ik niet zeg.…

Mijn tante van onschatbare waarde rook naar geluk, damessigaartjes en koperpoets. Ze woonde in een hofje en keek graag naar buiten, niet dat er veel te zien was, maar tante had fantasie. Mensen waren vriendelijk, ze zwaaide altijd terug. Op een avond, (men dacht omstreeks acht uur), wond ze de klok op, warmde een glaasje melk en trok haar…

In al haar kamers zijn ze te vinden. Vooral op zolder, daar draalt ze het liefst. ook in de kelder, maar daar komt ze niet te vaak. Zorgvuldig stoft ze haar lievelingen af, voedt ze, luistert naar hun lieve stemmetjes, maar stopt haar oren dicht voor gemurmel of geschreeuw. De liefste neemt ze mee in haar warme bed. Maar soms lukt het niet…

Eenzaam zag ik de boom daar staan, zijn leven had geen vruchten meer gedragen, en niemand keek hem aan, ik ben even naar hem toe gegaan, hij verwachte mij ook niet, zachtjes begon hij toen te zingen, een zo eenzaam treurig bomenlied. Ik vroeg; Boom kan jij mij even steunen, mag ik hier dan even zitten gaan, even wil ik tegen jou gaan…

je klopt op ieder transformatorhuis niemand thuis en maar roepen in riolen en maar luisteren naar die andere stemmen op de lijn het geknipper van die straatlantaarn zou dát misschien een teken zijn ’s nachts tast je naast je in het lege bed voor dag en dauw ontvlucht je het in de straten trek je sporen van verdriet ze zien het niet…

De mezcal in mijn fles veranderde langzaam van kleur met het naderen van de avond. Nu, in het kwijnende licht van de zon, lijkt mijn worm in een bodempje bloed te drijven. In een stad ver van hier heft Chihuahua zijn bek naar de rijzende maan, ik huiver, want zijn etherisch gehuil klinkt als muziek uit mijn radio.…

Kwaadaardig staar je op de koperen jongens en hun veerkracht in de branding. Je berekent de curven van de vrouwen met geringschatting want ze verachten je om het spinrag op je hoofd, je bleke paddenbuik, de stinkzwam van je geslacht, de karbonkel in je bilspleet. Je haat de zon, je wilt wegkruipen, het donker in, je vastbijten…

De zee wind,golven banen van schuim vluchtig en toch taai als stroop wanhopig vasthoudend tot verdord, verdroogd ophouden te bestaan.…

Vanuit de sterren aan de hemel Zie ik een mierenstelselgewemel Hoe kunnen zwemel zwemel zwemel Al die mensen de aarde vrede geven De vraag rijst uit mijn bolle hoofd Invullen heeft mij gans verdoofd Ik zou het alles anders willen vullen Maar mensen lullen lullen lullen Dus denk ik zonder ernstige twijfel De hemel heeft zijn eigen ijver…

Stilte is een heel mooi woord, Maar nog mooier als je niets hoort. Stilte geeft je rust en liefde Als het soms even niet meer gaat, Als je alleen wilt zijn als je slapen gaat. Als je alles even wil verbergen, Door even stil en alleen na te denken. Stilte is een heel mooi woord, Maar nog mooier als je niets hoort…

Zie daar: jij. Voor de spiegel van je ik kijk je naar jezelf. Jij bestaat, dus je denkt er het jouwe van. Je draait je om. Nu besta ik ook voor jou. Je spiegelt je aan mij. Je zegt minzaam ‘Dag’ en loopt langs me heen of ik niet besta, een spiegel ben, die jou elke morgen voor de vorm gelijk geeft wanneer je denkt dat je mooi en niet…

blaas ik stof uit mijn handpalm asse wordt het en tegen-licht kristallen vuur in mijn huid gegrift ik ben de zwart-bevlekte de brand-gemerkte vlucht in het verhaal van geheim en stilte…

ik ben vaak afwezig soms zelfs in gedachten dat kun je dan ook verwachten op dit papier niet ver van hier is er iemand die ik ga zien misschien ben jij het die dit leest dan wordt mijn leven een groot feest ik ben nu nog alleen kom jij me dan halen dan vertel ik je de spannendste verhalen…

u kent mij niet toch wentelt u zichzelf in beklag, weemoed daar maakt u u niet geliefd mee Kampusch-schreeuw, ongehoord.....…

Drukte in de gangen Klassen overvol Gesprekken over het weekend Over uitgaan Over lol Zij kijkt toe van een afstand Maar niemand die haar ziet Onopvallend in haar eenzaamheid Het hoofd gebogen Veel dieper dan verdriet Nooit gevraagd voor feestjes Regelmatig vergeten Nooit onderwerp van gesprek Slechts een enkeling kent haar naam De…