Alle inzendingen over afscheid

achterblijver in de vijver van lopend geluk wie stelt mij op de hoogte van verjaarde dagen? pijnlijke heupen en knieën worstelend op deze gang verjaardagen en namen uit mijn hoofd verdwenen vergeten gezichten van lieve vrienden strijdend tegen de ziekte in het vroege voorjaar een domme uitglijer op weg naar de bingo die steun…

Het is verdrietig om te merken dat mensen zonder iets te zeggen uit je leven lijken weg te gaan. Lijken te sterven zonder eigenlijk dood te zijn gegaan Zomaar te zijn veranderd in niets meer lijkend op wie zij ooit zeiden te zijn Afscheid nemend van een eerder leven ongelooflijk onnadenkend zonder maar een centje pijn Onherkenbaar…

de smaak van je lippen nog op mijn mond voel ik de avond door m'n haren fluisteren als ik 't grindpad verlaat en achter mij de deur dicht valt So long, Marianne…

onaangekondigd want zelfs dagenlang was hij mij niet verschenen ik waande mij verlost al was het tijdelijk van dreigend laf vertoon vandaag zocht hij mijn buurman op de echtgenote zag ik rouwen hij laat mij niet meer los komt regelmatig even checken waar ik woon…

ik zal je missen, hevig missen in 't begin, maar wat ten diepste ons verbindt zal groeien door de dagen. Daarom wil ik niet klagen maar elders bloeien waar mijn wortel wordt geplant. Ik zal je missen, hevig missen als het licht dat na de winter alles kleurt en vreugde brengt in 't leven. Wij zijn elkaar gegeven en ik verheugde mij…

nog eenmaal klinkt een klank van verlangen gemeenschap doet het kind sterven eens beleefd, gaat de dichter dood…

Ik kijk om me heen De groene bomen, de krokusjes net in bloei Groene grasheuvels en blauwe lucht Maar het is allemaal niet meer zo mooi als het was Ik kijk om me heen Haastende mensen die niet te laat willen komen Mensen die bang zijn dat ze er niet goed uitzien Waar maken ze zich druk om?! Ik kijk om me heen Lachende mensen die verder…

de vogel groet mij niet bij het naderend afscheid hoezeer hij in de zomer aan mijn hagen hecht vertrekt hij plotseling omdat het zuiden trekt anders dan vorig jaar zoek ik nu onder struiken om zo de plek te vinden waar het sterven ligt om als een vogel te verdwijnen ik groet je niet bij het afscheid nemen ik laat het hechten niet…

trekt 't te zwaar die kracht gaf je zoveel om de macht dacht je zoveel in stukjes en gaat maar bukken om die macht macht in woorden woorden in de nacht liet het je vallen ben jij verafschuwd gewaarschuwd voor de andere kant van 't verhaal verhaal in lagen lagen en gaven van niks…

Telkens als ik mijn ogen sluit, hoor ik weer je stem. Het is een levensecht geluid, dat ik herken. Dan is het net of je heel even heel dicht weer bij me bent. Dan voel ik weer jouw warmte en ruik ik weer jouw geur. Maar gaan mijn ogen open ... dan staat de realiteit weer voor de deur.…

Dansen met de kaarsen, met de potten, met de geesten. Tot de potten doven de kaarsen, de geesten breken de potten. Er zijn geen woorden meer. Als de stilte dan of later nog verdreven door de beesten, gelaten, laten dan zijn er geen woorden meer, maar zinnen die de vrouwen ontsluieren en ontdekken. Ik vroeg een filosoof en hij keek…

aangemeerd waar geen golf geen teken van de overkant niets dan dauw over land uitgespreid, mij welkom heet grenzeloos verlangen wordt beteugelt door terughoudendheid angst is een ander woord voor extreme breekbaarheid een vlaag verlaat als wind een groet vaart tot strand waar ontvangen tot danken werd een streling kon nooit zachter zijn…

Wolken jagen, wolken drijven naar de lage einder toe, dreigend schuiven ze voorbij, schijnbaar van het torsen moe. Dra kunnen zij het niet meer dragen, lossen ze de regenvloed, zware druppels storten neder, zwaar, loodzwaar als mijn gemoed. Iets onheilspellends lijkt op handen. In de verte de eerste regenzuil, 'k voel een felle weemoed branden…

Zij was voor ons een oma'tje Zo'n vijftien jaren lang Ze had geen eigen kinderen Verloor alreeds haar man... Ze had een gebogen ruggetje Fragiel ook om te zien Maar oma danste als er dansen was Ze heette oma Fien... Belandde in verpleegtehuis Ze haatte dat verblijf Was blij met elk bezoekje Ja, dat stond buiten kijf Ze rookte als een…

We spraken af weg te gaan zodra de glassplinters te dichtbij zouden komen en kans zouden maken een plaats te vinden in het zachte vlees Jij kon slechter tegen pijn dan ik Ook hielden we niet van lawaai van opgeschroefde stemmen en van doffe, schreeuwende slagen We dachten dat de dood een drempel was naar een ander,…

alleen een eindje verderop als een kind op zijn driewieler net uit het zicht is verdriet onuitwisbaar evenals je gulle lach die ik bedenk op je doodsprent te vroeg verschenen je ziet je er wat engel uit en nu ben je echt die geluksbrenger aan de sterrenhemel naar wie we uitkijken. bij nacht en klare dag.…

ik ben zo bang om oud te worden als ik de warmte die mijn vezels voedt me liefdevol groeien en vloeden doet ontberen moet…

armen zwaaien benen uit stemmen roepen verder dan man met pet op z’n fluit blazen kan…

Volg het pad Dat me leidt Naar je lichaam Ons afscheid Volg je benen Tot gezicht Zie de kist Waarin jij ligt Volg de woorden Die proberen Mijn verdriet te halveren Volg de tranen over mijn mond Die zo afdalen tot op de grond…

en als ik dan wegdroom in armen van genade, het lege huis zie staan met geblindeerde ramen, zie ik witte vogels in vertraagde vlucht over eindeloze velden gaan wijl kille wind waait langs de deur waar alleen de dood nog adem haalt en zich koud naar binnen richt om mijn sterven te beleven lokt mij het hemels havenlicht en als ik dan verdwijn…

en dan ben je weg het zand glijdt uit mijn handen misschien is dit het punt waar mijn dromen stranden en dan ben je weg alles is verloren al schreeuw ik nog zo hard niemand wil het horen en dan ben je weg in mijn zomer komt geen zon meer op alleen de herinneringen waarin ik me verstop dagenlang lig ik op bed ik wil niet drinken wil…

Tragisch. Hij bezwoer zijn mannelijke lusten En vergat in alle haast, met spijt, De slang met gouden tanden. Hij nam zijn meisje mee. Vandaag Van aangezicht tot aangezicht, In spiegel door de zin bellicht. Hij noemt haar naam, Fluistert zacht. Tot al het geluid In zijn echo is gestorven.…

Plezier in waar je gaat de kin gericht naar waarvoor je staat, katoenen jurk waarop alle klaprozen van de wereld bloeien, rugzak op de rug, wollen muts op het hoofd warmt tot aan de ogen, waarin al de koppige sterren als kolen gloeien, met onafzienbare tijd voor beide voeten, je schopt het niet weg, je loopt er triomfantelijk doorheen…

hij boetseert zijn klei in late dagen tot een pop die de wereld niet kan verdragen zijn leven was een flop schopt het zand over de graven woekergras waar de insekten zich kunnen laven dan ziet men hoe hij was bij leven, naar menselijke maatstaven een verdoemde welkom in geen enkele haven geen mens die zijn naam roemde op die ene na…

Eens deelde ik in hun vreugde en mocht ik leven om mijn schaduw te brengen op hen die nu mij verwonden door met een snede mijn stronk te doorklieven behartig ik de dood zonder razernij want ik weet, ik ben slechts boom die zonder hart doch met aderen de hemel spreekt bij nacht, die mijn wake was wanneer ik schreide om de wind die zonder…

Breng mij niet weg straks onder tromgeroffel maar ga samen rustig pratend en kalm lopend achter me aan naar de plek die daar geopend wacht bij de tuinman leunend op zijn schoffel. Praat met elkaar over de dingen van vandaag zoals het weer of wat de krant te melden had wat we gewoonlijk deden op het eigen tuinpad gaat ook wel…

Jij pakt je koffers Ik mijn egoïsme Vertrek en aankomst Begin en einde Nulpunt Celsius of Fahrenheit maakt niet uit Een tabula rasa is het…

Sinds je staat van ontbinding lig ik niet lekker meer het zoemt naast mijn hoofd, de stilte van vervreten en de geur van eenzaamheid is soms niet te harden Had ik je maar meteen begraven…

mijn rafelig hart dat nauwelijks kloppend slechts af en toe schoppend mijn uithoudingsvermogen tart en ik die als een wakkere heilsoldaat gebogen over een dodelijk ziek wezen onmachtig de gebroken ogen te lezen wacht, opdat het mij eindelijk verlaat.…

Alles gaat langzaam alles stelt uit wat gister besproken komt morgen pas uit. Je kon me toen geven wat ik eerder al vroeg en niet telkens wachten tot 'k de wens niet meer droeg. Je kunt nu beloven alle bergen van goud maar ze hebben de kleur niet waar ik nog van houd. De dagen vergingen het wachten voorbij jouw tijd is verlopen…