Alle inzendingen over jaargetijden

Je zult maar zo bloot zijn als de bomen van nu de takken kaal wijzen heel, heel erg hoog alsof hij zich schaamt voor zijn blote uiterlijk Zelfs de grassprietjes doen er aan mee, want bij een beetje zon, lijkt het warempel wel alsof ze proberen de nok van de boom te willen keren. Je zult maar zo bloot zijn als de bomen van nu de takken wijzen…

Bomen geel rood groen, herfstkleuren in gouden licht, ze strelen mijn ziel.…

Ik voel het zachte mos leven onder mij. De nevel hangt om mij heen kruipt in mijn hoofd. Het geluid in de stilte is een weldaad voor je humeur. Bleekjes komt de zon door de bomen schijnen het dwarrelt door het bos. De melancholie is elke herfstdag alom aanwezig. Dat mystieke is de hele dag met je gevoel op weg. Tot de zon…

hoe ik met de jaren langer aan dit seizoen blijf hechten het voorbije weemoediger betast ruik hoor en zie hoe ik bij ‘t dwarrelend blad m’n eigen vergankelijkheid wat vaker overpeins wat stilaan ruisloos wordt nog raakbaar aanschouw en geniet hoe ‘t kind in mij zich nog altijd roert het verwaaide pad naar wat nooit vervloog…

Wegen worden drassig weilanden moerassig de verte is nevelig het leven oogt mistig in de nadagen van het jaar. Melancholie speelt de melodie die wij graag horen en onze ziel bekoren. Een dunne zonnestraal komt heel theatraal een bloem verwarmen. Een blad dwaalt door de lucht het lijkt op een geregisseerde vlucht. Ik geef dit seizoen…

In de vroege ochtendnevel loopt een man over de heide. De nevel en de heide dempen de geluiden van zijn voetstappen. In deze omgeving is hij een lichtende werkelijkheid op die grote, stille heide waar het rijp zichtbaar is. Iedere stap zingt onder hem een melodie van de stilte. Hij ziet dat de bossen al geel, bruinoranje getooid zijn.…

Het pad heb ik gelopen Het pad van herfst Begaanbaar door blad en mos Zon was m'n metgezel Wind was gaan liggen Met m'n ogen tastte ik De grond af waarop ik liep Ik deed een vondst: herfst.…

verleidelijke dromen naar onbekend verblijf, ver weg in hemelblauw, onder weidse sterren, verwonderd schittert maanlichtzilver, toont heldere, kristallen bronnen vol onbekende maar welluidende woorden, elk synoniem voor lange, mooie zomer kruidige geuren proeven in weids heelal, blijven dromen van lente, zomer, herfst tot roestige bladval,…

er strijkt een stok over de snaren de galm van herfst hangt in de lucht iets dat je slechts kunt evenaren wanneer je even heel diep zucht er zit wat drama in mijn lijf een vleugje weemoed van verlangen waar ik mijn dromen aan durf hangen er gaat een wijsje door mijn hoofd met wat verdrietige akkoorden die ik vandaag niet zal verwoorden.…

Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de bonte blad'ren vallen, paddestoelen en zilveren webben, mijn graf sieren in de vroegte. Begraaf me in de herfst, mijn lief, wanneer de geur van herfstfruit en rottend bomenloof het einde doen vermoeden, voor een koude tijd. Begraaf me in de herfst, mijn lief, en laat me dan ook gaan; dan…

Eens een bloem stralend als de zon, wetend welke richting op te groeien. Beseffende wat zij nodig heeft, om te kunnen groeien. Nu de herfst is gevallen, wordt ze snel ingetogen en slap. Energieloos van het langdurige staan, heel de tijd stralen en toen kwam een klap... Wanneer zal zij weer gaan bloeien?…

Herfstwind ruist door de bomen die de takken wiegt als een moeder met haar pasgeboren kind blaadjes koesteren zich nog even knus bij elkaar aan de gouden zon om straks als tranen te vallen en de aarde bedekt met een dik bladertapijt waarmee de wind zal spelen in de reflectie van de tijd wachten we op de winter die vanzelf zal komen…

De herfst, hoeveel is er al over geschreven Hoeveel is er al over te doen De kleuren die door jouw worden gegeven Zijn die van één en een miljoen De herfst met vallende blaren Eikels en kastanjes beukennootjes Alsof het er niet voldoende waren Liggen op de grond, worden vertrapt tot mootjes De herfst met regen en harde wind Soms stormen…

vandaag sneeuwde het in rood, geel en goud bladeren dansten tête à tête een wals of een pirouette om mijn hoofd vandaag hagelde het hamerharde eikels puntige kastanjes pleegden een aanslag op mijn hoofd vandaag daagde het het is oktober tijd om na te zomeren voordat we gaan winteren in mijn hoofd…

De golfjes op het water wiegelen giechelend hun kleinheid in het licht. Zo ridiculiseren ze de grootheid van de wereld, die onstuitbaar voortstuift over de bochten van de smalle dijk. Zo negeren ze (on)opzettelijk de ernst van een hand, die met kennis van zaken jonge oeverplanten plukt. En zo geven ze vrede aan de vissers…

wat is het dat tanden doet lossen in de mond verkleurende bladeren doet vallen op de grond wat is het begin dat de cyclus eindigen laat wie fluit het in gang wie zorgt dat het verder gaat is het de zakkende zon die haar kracht voelt vervloeien verschrompelen de vochten zodat niets meer kan groeien waarom wordt groen geel en rood…

Nog even straalt de zon alof het hoogzomer is en al ruik je de ondergang, het donkere, het verdwijnen van zoveel licht en kleuren, deze uren zijn heel kostbaar: ze voeden de ziel met beelden, klanken en geuren. Al zijn er méér rozenbottels dan late rozen, ze vullen je herinnering met dankbaarheid en erkentelijkheid om onverdiende gaven. Ze…

De herfst stript de dagen tot een naakte werkelijkheid die geen mens durft te voelen, hooguit het topje van de neus. Ogen sluiten het licht wenken niet meer naar buiten. Lippen liggen op hun rug de zwaartekracht te machtig. De maan is vol en rond en lacht de sterren toe. De nachten strekken zich uit, kou vriest de woorden vast. De…

De zomer sterft aan herfst en laat de warmte achter Soms leeft de zomer even op in warme zwoele dagen Om eindelijk de laatste warme adem uit te blazen De herfst in haar onstuimigheid, zwiept takken en velt bomen Zo blij dat nu de storm tekeer mag gaan en al haar kleurenpracht kan tonen Dan komt de winter aangewaaid op koude bleke voeten…

Het begint al te herfsten De letter R ten tweeden male in de maand Wind-geen zucht- zoekt zich een weg Met plotse regen als kompaan Ik heb grote moeite pal te staan Als ik de huisdeur achter me sluit Het jaargetij zomer blauw nog aan de lucht.…

bij een geur van natte lappen vallen weerom de bladeren in een landschap van melancholie is heimwee het steekwoord ergens tussen mijn oren blaast iemand weemoedig op de mondharmonica en op het prikbord van het gemis hangt nog een ansicht van een voorbije vakantie... als allerlaatste zin van dit zó zwaarmoedige gedicht schrijf ik…

Kijkend naar ganzen op de vlucht in de verbleekte blauwe lucht terwijl ze na enige tijd verdwijnen in de eeuwigheid Rimpels volgend in het water steeds verder op zoek naar later naar hun einde aan de horizon of terug naar waar alles begon…

de geur van floxen badend in septembergoud verglijdt de zomer ritselt het eerste blad huivert een vlieg in het web…

de noordenwind blaast koude lucht langs een teer vlinderskelet, waarvan de vleugels machteloos trillen in een spinneweb, de spandraad is gebroken, en arachne is verdwenen, stil zit ze, weggedoken in de koude holte van dit stalen hek de herfst spreidt nu zijn huiver, verblindt de wazige septemberzon, waarlangs het zwartkralen silhouet…

Herfstzegen. Ver en heinde een stille pracht van bomen. Bewaasde weiden dromen, en donker wordt verwacht. In vromend zoet gebeuren verheimlijken de kleuren, vergroeien grond en gracht. En alle zoen is zacht: een vrede ver en heinde; de zomer voelt zijn einde, en de avond raakt de nacht.…

Als in de herfst de kastanjelaars langs de laan naar school hun vruchten losten stekelige bolsters glanzend gladde paardenkastanjes, vulde je je zakken. Op de speelplaats gooien en stampen tot de surveillant op je afstevende en je streng berispte je hele voorraad afhandig maakte. Je dacht woedend: Stommeling weet je niet hoe heerlijk…

zag ons deze dagen weer gedreven door de bossen dwalen op zoek naar een lekker maaltje cantharellen hoe mijn vader zich telkens bukte, met een glimlach het zakje vulde en wij die avond met de pan op tafel onze honger gretig stilden…

wanneer de zon weer 't luchtruim pacht en grif de laatste ster ontzet lik ik de wonden van de nacht en zoek de veren van mijn bed de uil verdween met 't laatste zwart nu merels fluiten in mijn goot voorbij de daken, stil, verstard kleurt zich de einder karmijnrood onder dit hemels kleurenlicht komt 't leven stilaan weer op gang ik smeek…

zomer duizenden zonnenbloemen alle in gelid gezicht naar de zon zonnigst…

rode linten dansen in de zilveren armen van wat lome golven, blozend aan hun borst gevlijd leveren franjes avondrood zich zachtvrijend uit aan hun kokkelende waterpartijen uit de gespannen nachtboog langs de schemergordel tuit dorstig langend scharlaken zonnegloor haar schone lippen landinwaarts waar boven duin een saffranen maan als luchtbaken…