Alle inzendingen over literatuur

Zelfs Sisyphus ging zitten op zijn steen Toen Orpheus met zijn liefelijke klanken De wezenloze schimmen bracht tot janken De Hellehond werd pup en wel meteen De dichter - zanger won en hij ging heen Met lopend achter hem die hij bevrijdde Mits hij niet omzag tot de zon hem wijdde Hij zwoer het, schraapte al zijn moed bijeen Toch werd hij…

jij kan als geen ander de woordbetekenis een geheel eigen inhoud geven door letters te laten leven ze kalligrafisch op te tuigen met de meest ludieke snuisterijen in vorm en kleur zodat ook zij qua inhoud een geheel zijn het is geen beeldspraak die jij voor ogen hebt maar wel de warme intrinsieke verbondenheid van exposure…

(voor Bernadette Gallis) Onder jouw lieftallige jurk van Laura Ashley verborg je een hunkerend lichaam, dat lief en zijdezacht langs de muren gleed, die van Boudewijn een muurklever maakte, een witte prins op een hobbelpaard. Tijdens zijn psychotische avonturen hield jij hem in het gareel, stal je zijn hart en temperde je zijn snobisme…

In boeken wonen schrijvers. Wanneer hun lichamen sterven blijven hun geesten leven. Blijven hun beste gedachten in boeken eeuwig voortbestaan. Blijven ze lezers ontmoeten zoals ze ooit bij leven deden. Zoals ze ook vandaag nog doen. Oude schrijvers wachten. Oude boeken slapen niet. Vraag hen om oplossingen voor onoplosbare problemen. Vraag…

Er is een vos aan mij verloren, iemand ben ik die met woorden handelt, in komma's doet een punt aanprijst als was het Brussels kant, handenarbeid. Is het sluw of argeloos een woord te wegen in plaats van meel? Ik bestuif mij anders en gebruik het meel van anderen. Ik loop door tarwe en voel mij aan de akkers vreemd verwant, bereken…

De maan glijdt langs de ruiten En blikt mij vragend aan. 'Wat moet dat, bleke zanger, - In uw ooghoek glinstert een traan?' Zo gij de maan zelf niet waart 'k Zou zeggen: loop naar de maan. - Wat mij het oog doet glinsteren, Dat gaat er geen schepsel aan.…

De Middeleeuwse kerk verkondde De duível brengt het vuil in ´t vlees Het volk zat vol met angst en vrees En híeld zich ver van lust en zonde De Middeleeuwse kerk beweerde Geslachtsgemeenschap hebben; paren Dat heeft tot doel het kinderen baren Zo stelde menig Godgeleerde Hoe kon je het genot bedwingen Dat tóch kwam kijken bij de daad?…

In Frankfurt am Main zag Anne het levenslicht vier jaar voor de putsch * Toen zij dertien werd kreeg zij in het Achterhuis een roodwit cahier * Met Lieve Kitty gaf ze blijk van schrijftalent ...meer dan die twee jaar 12 juni 2020…

Wat geen der Humaniora - zoals de Antropologie - geen der Geesteswetenschappen - Psycho- en Sociologie - geen der wetenschappen van de Mens en Maatschappij met abstracte theorieën hypothesen en technieken, hun methoden van waarschijnlijkheidsleer statistieken, wat zij in concreto niet vermogen in de maat der dingen is kruipen…

't Is voorwaar historisch en Het maakt de tongen los De ster die reeds sinds eeuwen schijnt, De roem van Aischylos Als epigoon en nazaat van De blinde Homéros Z'n talloze hexámeters, Van het Trojaans epos Er was er één die 't anders dee, Dat was Archílochos, Als dichter was hij niet gedwee En maakte zich toen los Van 't oud…

Een opperwezen is aan mij verschenen In een gedaante die ik niet verwachtte Een hagedis en ik ben nu bij machte Het beeld van Gerard Reve bij te benen Mijn vreemde heiland is nogal angstwekkend Mijn godsbeeld is totaal door hem geschonden Wat wil hij, mij genezen of verwonden? En de gevolgen, zijn die niet verstrekkend? Wist ik veel dat…

gedichten worden niet geschreven ze laten zich schrijven ze willen zichzelf zien beleven dringen zich aan de dichter op ze willen leven brengen in bijna levenloze lijven het duizelt de dichter in z’n kop rimpelingen in een stilstaande vijver met de aan hem gegeven gedachten en flarden van woorden moet hij iets zien te laten leven en in…

Gedachtig aan Uw Sterven heb ik lang gevast, en al die tijd niet eens gedronken. Zo zie je weer: bij God is alles mogelijk. Maar toon mij toch, als oogst van dit rampzalig leven, één regel, die de moeite waard en leesbaar was. ---------------------------------- uit 'Het Zingend Hart'(1973)…

Ik hoef uw gedichten niet te waarderen, discussies over poëzie eindigen in gezwam, echter heb ik het tij steeds willen keren, dat menig gedicht leest als een cryptogram. Maar ik ben wellicht te eenvoudig van geest om al die peilloze diepzinnigheid te bevatten, die een lezer vaak met grote instemming leest, terwijl bij mij dan vooral overheerst…

Neen het was geen splinter, splintertje waar ik in liep, ik liep in een balk van herkenning, erkenning, bekenning respect, verwondering en bewondering n.a.v. de toelichting op zijn boek ‘Confettieregen’ zijn inspirerende wervelend verhaal aan tafel bij de DWDD van TV-meester Matthijs van NIeuwkerk door Splinter Chabot, zoon van Bart daar…

Op de gedichtensite zijn sterren te verdelen: één ster: ik zit mij grenzeloos te vervelen, vijf sterren: dat wil ik graag nog eens lezen. Daar zijn dus nog drie sterren te verdelen. Die zal ik hier nu niet gaan duiden. want eerlijk gezegd smaak differeert: waar de een de klok zal laten luiden is een ander ten diepste geaffronteerd. Soms…

zal de stilte dalen nu je vaders verpletterende hand hebt vastgelegd je de genadeloze vonkenregen opnieuw weerstond inbond tot een boek je de gekartelde snapshots van toen ondertitelde met onverbloemde taal de stilte daalt neer als de gekwetste jongen zijn kinderen ziet en voelt hoe zuiver liefde is…

Ik droomde dat een zwaargewonde zwaan Zich bloedend sleepte naar het struikgewas Zich daar verschool, maar of hij ook genas? Ik liet hem, ook al was ik bang, begaan Wat later kwam hij toch mijn woning in Toen werd ik wakker, enigszins van streek Wat als dat fiere dier alsnog bezweek Wat was van deze nachtmerrie de zin? Plots wist ik het;…

In 't jaar zoveel was ze een deerne met de fleurige naam Violette tezamen met hare zusteren Constance en Bernadette toog zij jong als ze was naar de kostschool voor juffers en maagden, het pensionaat Sainte Marie Antoinette De mussen vielen en bloc van de daken de koeien lagen te slapen toen ene Maurice van 't voorname geslacht…

toen ik jong was kon en moest ik wat de tijd mij bood allemaal binnenhalen ik kende geen angst en liet me voor mijn vangst een eerlijke prijs betalen ik was een sterke nette visser nu ben ik oud en zal er niet meer naar talen ben me veel gewisser dat ik het maar moet laten bij mijn waargebeurde verhalen het jochie dat mij koffie en…

~ een parafrase op Theseus en Ariadne ~ Zeven dochters met een rozenmond - de uitverkorenen - hun moeders weenden als karyatiden bij het Parthenon gewijd aan stedemaagd Pallas Athene Een schip voer heen om ver van hier te reizen met zeven maagden in hun schoon gewaad zeven malen rond de wereld gaand zeilend naar Kretenzische paleizen…

De boeken zijn erg moe ze staan maar in de kast maar worden niet aangeraakt praktisch niet gelezen laat staan verslonden sommige maagdelijk onaangeroerd geen enkel ezelsoortje ze zijn dus maar gaan liggen dat geldt ook voor De Bijbel het boek der boeken dat ligt meestal, opengeslagen stuk gelezen op onderdelen maar niet helemaal, het geheel…

Dichten is het zoeken naar woorden die elkaar verbinden met klank en kleur zinnen vormen die de geest ontstijgen en zich in de vorm van herkenning nestelen in de ziel van de lezer…

Twee tegenover elkander gestelde belangen partijen Hoge ogen zonder mededogen of een greintje gevoel Beestenboel die niet kan lachen zingen smoezen vrijen De maatschappij een ijzeren robot met slechts één doel God is liefde en brengt de mensen bij elkaar Om alle onmenselijkheid en polarisatie te doorbeken Waar communicatie niet meer mogelijk…

Il nome della Rosa is Umberto Eco's magnum opus De naam klinkt als barokmuziek Hij was auteur, mediëvist En hooggeleerd in semiotiek De hoofdfiguur schreef wat hij wist En legde 't vast in een kroniek In Noord-Italië trad hij In de Benedictijner Orde Als jong novice in een abdij Aan de hand van 'n oude frater, William…

In de mist heeft hij het paspoort van een ander weggegrist en toen de landingsbaan gemist…

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…

Woorden zwerven door de nacht. Verschijnen en verdwijnen weer. Soms in dromen die me wekken. Soms in slapeloos gepieker. Ze zoeken naar verbinding, maar vinden zinloos rijm. Moe van zoeken gaan ze spelen, zoals kinderen spelen gaan, wanneer ze zich vervelen. Gewoon. Spontaan. Ik ben een woordeloze dichter, die ervaart, ziet en laat gebeuren…

Bléren is het huilen van schapen Nootjes kraken dat doen apen…

tot hier en niet verder zei de pijnboom tegen het spook zeer dorstig onder de stekende zon en er kwam een dunne regen met een sterke wind en schudde de spookgewaden af daar waait ze nu in de vroege ochtend een vluchtend beddenlaken dat om de schoorsteen blijft hangen geen winterweb bedekt de droom van een…