Alle inzendingen over verdriet

Machteloos zie ik toe hoe jij je te pletter drinkt. Eén woord is genoeg ik weet hoe de fles klinkt. Je vlucht maakt me ongerust. Dooréén geklutste brij van gevoelens in mij. De meester neemt een lege stoel en plaatst elk gevoel. Nu ervaar ik, wat jij koos maakt mij ontzettend boos. Voor het eerst beleef ik hoeveel ik om je…

In een droom zie ik de blik in je ogen flonkering en diepe schaduw mijn adem stokt ik sta genageld aan de grond de pelgrim in mijn ziel zoekt onbeholpen over spoorbanen in straten vol verkeer naar de afdrukken van jouw voetstappen handen knopen de afwezigheid los stof dwarrelt als sterren naar beneden ik tel…

Ik probeer een patroon te ontdekken In die vreselijke gevoelens van mij Op mijn wangen de natte plekken Gewoon omdat iemand iets lulligs tegen me zei Dagen gaan voorbij zonder groot verdriet Dus waarom nu dan Wat het is, weet ik niet Waar word ik nou zo verdrietig van…

Geluid leidt door mijn oren Je woorden verstoren Alles dat wat eens was Verdoven als dodelijk gas Alles wat ik ooit had gedacht Dat wat ik ooit verwacht Smelt weg in mijn geest Niets is meer zoals het is geweest…

Ik voel mij toch zo ongelukkig ook al lijk ik misschien een hele piet met veel vrienden en vriendinnen alleen mijn vader waardeert mij niet Ik krijg van velen complimenten toch doet mijn gevoel zo zeer want ondanks mijn studie en mijn werk kijkt mijn vader op mij neer Ondanks dat mijn vader arm is en zwaar invalide, maar dan van geest…

Brokkelend strompelen over liefde Zwiept felle regen schrijlings neer Slaat klam en zuchtend warme dromen Beelden zwijgend haar adem in mist Groot getekend, sterk met kracht Verzuimt een verlangen grof en wreed Schokt fel, vervaagt aan een horizon Stotterend zilt die droeve tocht Trots vlucht langs de einder voort Stervende dauw en laf…

Ondanks mijn groot verdriet probeer ik mij een weg te banen Hoe moet ik verder zonder jou alle glans begint te tanen God weet alleen waarom ik je zo snel moest laten gaan De herinneringen zijn al wat ik heb een warme deken in mijn bestaan Maar toch doet het zo’n pijn dit enorm gemis Om diegene los te laten die er niet meer is…

Ik voel me verlaten Ik weet niet hoe dat komt Ik dacht na en dronk water Ik weet niet precies waar ik stond Ik wist ineens wat ik voor je voelde Het is over ik vond je in een klap niet meer aardig Het is net alsof je me leven verknalde Ik was bang om je kwijt te raken Mijn hart zei laat haar gaan Maar diep van binnen zal ik van je blijven…

Rivieren stromen Zoute rivieren waaruit tranen komen En al het verdriet en de pijn voeren zachtjes met ze mee naar het diepst van de zee De stille smart -als een vloek, een last, een kater, de smaak van puur azijn- die langzaam in de zee verging Maar soms, in het stille zoute water proef ik de pijn van een bittere herinnering…

ik treed uit je ogen en ga wat dichter naar de verte elke stap opent de einder waar schreeuwende vogels beuken tegen de branding van barstend zelfbedrog wanneer dagen korten en zich losrukken van wat ooit vleugels waren over een vlakke zee van meisjesjaren die ik meedroeg op mijn heupen voor jij in mijn tepels beet en het naïeve…

Vechten om een doel. Vechten om een wil. Elke dag vechten. Elke dag zo stil. Alsof het niet lukt, lukt wat ik doe. Ik voel me zo verschrikkelijk moe. Vluchten voor de mensen. Vluchten voor mezelf. Dat wil ik nooit wensen. Hoe is het om echt te leven? Jezelf te zijn en te zien? Langzaam breekt het af. Zo pijnlijk, bovendien. Zal ik ooit…

toen jij en ik tussen wolken zongen bedekte de eerste sneeuw mijn vuren vlindervleugels de maan viel vol helderheid in het bevroren vijverwater en spon de nacht om je gebogen schouderbladen ik ademde koude nog voor oostenwind zich neerlegde rond je ogen half geloken op je lippen stil van ijskristal berijpt met ongezegde woorden…

Gaf ik jou mijn hart niet? Een bloederig stuk vlees dat, als een Japanse visser in Russisch water, ten dode was opgeschreven. 'Help mij', was in mijn ogen te lezen. Maar dat leek niet te lukken. 'Neem mijn hart', hoorde je me smeken. Maar je brak het slechts in stukken.…

De pijn wordt met de minuut erger Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen Mijn hart verkleumd Mijn lichaam verminkt Een litteken op mijn ziel voor de rest van mijn leven Niet weten wat te doen Vergeten wat liefhebben is Ik heb me laten nemen zoals ik deed wie ik was Maar niemand ziet de lege, eenzame echte ik Mijn gedachte enkel bij jou…

Zacht gesproken woorden In de beslotenheid van het duister Gingen helaas verloren Werden onbetekenend gefluister De liefde die jij scheen te voelen Een liefde die je voelde voor mij Begon meteen te bekoelen Vanaf het moment dat je het zei De waarde van die woorden Bleek bedroevend laag Hebben al hun glans verloren Lijken nu doorzichtig…

Zijn telefoon steeds in gesprek en op de werkplek is hij niet aangekomen. Een vriend had nog gebeld, gisteren, maar hij: Nu niet, het gaat niet goed met mij. Politie kwam aan onze deur, twee mannen, angstiger dan wij. Wij wisten. Rij voorzichtig, zeiden ze, ‘t is ver en u emotioneel. Het weer was mooi, hij lag al klaar…

zonlicht klaterde overvloedig de ochtend in het kleine meisje met de bal danste door ‘t gras (ik droomde nog, dat ik dat was) en vlinders waar je keek, het leek een spel van regenbogen witte wolken wiegden langs strak hemelblauw schaduwen bereikten de fietser langs ’t water hij voelde het niet, pas later (toen de regen viel) en de uitweg al…

Verbijsterd laat je ons achter; zo jong was je nog, zo krachtig, zo boordevol energie en plannen, maar de tijd staat stil en wij begrijpen het niet; kunnen zelfs niet meer denken. Er is enkel de leegte, het duister, het staren in de verte. Wie spreekt over zin en betekenis, wie voelt wat niet kan gevoeld worden? De aarde draait door en mensen…

Oud en breekbaar tussen twee soldaten in grijs, komt ze verschrikt naar buiten wij kinderen van amper acht zitten op de stoeprand en kijken toe hoe door de geopende voordeur zij bleek en verward, grijze gepermanente krulletjes over haar gezicht waaiend, haar zwarte handtas vastgeklemd door de soldaten vastberaden naar de wachtende…

Kat loert lui met één groen oog zie ze daar bouwen onder de schuttingboog ze berekent haar kans en wacht de tijd al spinnend spiedt zij hoe moeder merel gedijt dan wordt het onrustig rondom het nest met hapjes gevlogen naar jonkies in `t nest poes kijkt en gaapt geen beweging bij het huis van fladderende vleermuis slechts schemergeruis…

je zit zo diep in mij zó.... diep ik wist niet dat de ruimte in mij zo groot was ik hoor je stem echoën in het heelal dat in mij geen grenzen kent ik zoek je, weet niet waar je bent ja, je naam "hier rust ....." maar hier vind ik je niet een onzichtbaar schilderij spiegelt jou in mijn hart ik geef de bloemen water, liefde was jij…

Wie mijn vaders handen ziet biddend voor het avondmaal levensringen op kootjes vermoedt een verhaal dat zelfs de bijbel niet biedt Hij placht hem te vragen, na het amen. uw handen hebben geleden, niet waar? Vader bekijkt zijn vingers En zal het zwijgend beamen…

Vermoeid naar huis gaan, Wat je thuis niet is. Huilend in slaap vallen in je bed Dat warm en beslapen is. Je ogen dik bij ontwaken van de dag Is dit nu alles wat ik mag. Mijn koffers pakken en ga weg. Zijn mijn woorden nu gezegd? Of zijn ze verzwegen. zoals het verdriet in dit huis Het huis met de tranen Dit is niet mijn thuis…

ondanks mijn leeftijd begreep ik dat je moest gaan zie nog je tranen vallen op koffers ooit gevuld met geluk de deur die dichtsloeg met een klap die ik nooit meer te bovenkwam…

zij sluit de ogen hoopt hem te zien een rendez-vous in morfeus armen waaruit zij weerom alleen ontwaakt…

zonder verbeelding raak je de winter een handbreedte van mij af er rust geen tuin meer onder je woorden of de enkele bloem die ik van je lippen pluk wendt zich af van het geluid wanneer ik het veld meet, dat doodstil de vlokken telt in onrustige dagen van verweer ik vind nog slechts het zwijgen, rouw tot bloedens…

De tranen zullen zouter smaken en bitterder nog dan gal woorden zullen nog niet raken omdat het nog niet doordringen zal. Je blijft misschien vragen naar het waarom terwijl je weet dat er geen antwoord is alleen dat groot en diep verdriet en het onbeschrijfelijk gemis. Het wiegje blijft altijd onbeslapen en oogjes voor altijd gesloten…

gloeiend hete zon op gekrijte kassen diefjes af te rukken tomaten hangend in gekleurde trossen aan ijzerdraden met touwtjes opgebonden planten langs de paden nu vader nog met vele jaren in vaal groen uitgeslagen alpino op het hoofd die kwam de tuin niet meer uit flessen thee aan touwtjes in de koele sloot schilderijen in vele…

Jouw vage beeld is zichtbaar in de open doos ik zie mijn spiegel ken het ware gezicht vage beeld in zwart en wit begrijp waarom je even voor ontkenning koos. --------------------------------- *fotogedicht - meisje in doos-…

Laten we even wel zijn het is geen kwestie van wel of niet er is geen optie zonder verdriet zodoende…