Alle inzendingen over verdriet

Gisteren zag ik bloemen bloeien in winterlucht telde ik een vlucht vogels op zoek naar een ander land was ik een ander mens in een ander leven met een andere naam vandaag is alles voorbij zijn mijn voetstappen verwaaid met de wind rest er slechts een klein bang kind…

Ze zag de bloedrode winterzon koninklijk verdrinken in de omhelzing van horizongolven. Ze stond daar maar... in het besluit van haar laatste afscheid. Ze plukte nog één keer breekbare, grauwe schelpen en duizelig liet ze het onschuldige strand voor het allerlaatst als los zand door haar vingers glippen. En terwijl ze, met ogen…

In de overlijdensadvertentie stond iets van terug naar de moederschoot het begin van jou uit het grote niets Herinnering blijft en de risico's je wist het wel, het ging altijd over anderen en het raakte jou Veel veranderd is er niet sindsdien de duivel schijt nog op de grote hoop zwakken door de dood het meest omhelsd Jouw naam op vergelend…

Waar is toch de lach gebleven die met de zon ten onder ging weende met het opkomen van de maan en fluisterde tussen rotte bla'dren van de laatste novemberdag verdwenen van een verlaten gezicht voorbij starend aan de wereld schreeuwend naar de sterren in het strakke donker gericht oh mens gij die 'm vind in verloren landen schenk…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

de pillen liggen klaar naast de fles met sterke drank om haar verloren moed te schenken geen schreeuw om hulp of snikken haar gedachten zijn gesmoord in doodse stilte wil ze slikken te moe om te beseffen dat ze een keuze heeft wat zij die niet meer leeft nooit heeft gehad ze ziet haar moeders lief gezicht dat in het donker oplicht…

Mijn hart bloedt alle weken dagen, uren dat ik je niet in mijn armen heb mijn ziel scheurt in stukjes pijn neergelegd in 't donker van novemderwind wat kan ik nog doen mijn kind om jou te laten voelen hoeveel ik van je hou…

Stilte Ik houd ervan Om naar je te luisteren Maar Ik heb je Al lang niet meer gehoord Oh Wat verlang ik Naar jouw woorden…

langzaam voel ik hoe hete vochtige tranen zich een weg zoeken via mijn wangen naar beneden onder aan mijn kin blijven de druppels hangen aarzelend, of ze wel of niet zullen vallen eenmaal gekozen vallen ze met grote snelheid tegen de vloer te pletter onafgebroken loopt het vocht uit mijn neus om zich langzaam te vermengen met het zoute…

De tranen van een moeder Geplengd in pijlloos verdriet De tranen van een moeder Tranen die men veel te vaak niet ziet De tranen van een moeder Die ons voor altijd zullen betasten De tranen van een moeder Die diep het hart grievend belasten De tranen van een moeder Een verstikkende colage in wrange kleuren De tranen van een moeder Het…

Zoekend naar mijn weg in dit doolhof Ontdek ik dat de muren zich steeds verplaatsen…

ik kleur je naar een andere wereld wit met zwart je neusje rood en op je lippen kleurt je glimlach nog wat bij...…

met vingers van waskrijt heeft hij over haar kleuren een zwarte laag gezet nu krast ze met nagels en gebroken glas rouwranden en bloed haar kleuren zijn complementair rode zee groene schittering gele hemel paarse sterren vogels in blauw en oranje dan hangt ze haar leven voorzichtig aan de muur want als ze schudt wordt heel haar wereld…

Een jonge vrouw gehurkt voor 't graf vertelt haar groot verdriet aan 't doodgeboren Thymen-kind, maar hoort hij 't wel of niet? De bleke avondzon verschuilt zich achter wolkenflard om zo de neerslag kans te geven; die komt en ook heel hard. 't Verdriet is zo immensig groot daar waar 't een kind betaamt, dat nauwelijks…

zelfs woordeloos weerkaatst haar stem tegen ver van hem verwijderde muren en staart hij uren naar de schaduw van haar droom zelfs levenloos verplaatst haar zucht de ijle koude lucht die hem omgeeft waarin hij leeft met de pijnen… het fantoom…

zo gewend ben ik aan stilte onzichtbaar in een wereld overvol soms raak ik iemand zomaar aan en vraag, toe zie mij zie mij, als het mens dat ik wil zijn maar altijd weer vervolgen ze hun weg…

het verlies waarvan ik niet kan spreken halsstarrig en zwijgend houdt het wacht maakt het hoofd gesloten, het hart te zacht verlies als dreunend, dreigend teken. voor altijd in verlies verbonden en toch voorgoed, voorgoed voorbij ik heb gezocht maar niet gevonden het verlorene, lieve kind, dat ben jij…

plus min plus min plus min we hebben er weer zin in ons leven is gans digitaal ja nee ja nee ja nee ja nee ons verbale vermogen sterk ooit zinkt in de vingers wij zijn digitaal ons hoofd knikt schudt knikt schudt nul een nul een nul een nul een waar gaat het met ons leven heen nooit had ik onder de Schreierstoren kunnen bedenken wat ik…

Zij spreekt niet meer bewogen wankelen woorden langs klanken onverstaanbaar zij taalt niet meer…

er is een jongen weg het dorp is in rouw voor die jongen met zijn auto eens vielen jongens uit een boom of van een polsstok in de sloot nu vinden wij jongens heel vroeg langs de kant van de weg en zijn ze altijd dood…

Mijn tranen zitten vast Achter lange tralies Verstopt achter de muren Vluchtend voor de pijn Mijn verdriet is weg Niet meer goed te vinden Verblind door stralend daglicht Bang om vrij te zijn Mijn lach is ver te zoeken Als regen in een droogte Niet bang om soms te neppen Dus doet er ook niet toe Leef onder grote bomen Schuil ik voor…

Zwaar kan een last zijn hoeveel weegt zoveel jaar verdriet onzichtbaar meegedragen in de tijd slijten doet het nooit en als er ooit duidelijkheid komt of er iets is na de dood je hebt het altijd al geweten hij was immers altijd bij je in hart en geest als een vlinder in de zon danst de ziel zo vrij op de melodie van onvoorwaardelijke…

het lichaam is een archief dat sporen uit een verleden draagt las hij en hij hield de hand op zijn hart waar verloren liefdes gaten in geslagen hadden zijn schouders hingen van de last die de nooit uitgepakte rugzak meezeulde ach hoe licht zou het leven kunnen zijn dacht zij het hoofd hield hij recht…

Mijn God, Die gekleed in doktersjas, Als Brenger van het Lot, Besliste dat het over was. Geef mij toch een reden, Waarom ik U zou vergeven, Als U ondanks mijn gebeden, Een eind maakt aan een leven. Maar die reden komt er niet, Zelfs niet omdat God het wil. Ik vind slechts woede en verdriet En mijn hart voelt koud en kil. Zomaar, onterecht…

Geluk Een beetje geluk Met een paar woorden helemaal stuk Pijn Een heleboel pijn Verboden liefde die niet mocht zijn Verdriet Heel veel verdriet Ligt voor mij nu in het verschiet Gedachten Eenzame gedachten Dat is alles wat ik nu kan verwachten Door Mijn leven gaat door Maar ik vraag me af waarom, waarvoor…

Zo gestoord Je kind vermoord Gewoon om niets Van haar fiets Al die nachten Op haar wachten Nooit meer thuis Zo stil in huis Je ogen dof Hij had proefverlof En nu ben jij Nooit meer vrij…

In een monsterstad staat een somber huis ik hang er rond en kom tot niets achter het sombere huis ligt een lommertuin ik dood er rondjes van verdriet in de lommertuin staat een hoge boom een pijnboom daar huil ik uit klaag ik aan aan de pijnboom zit een tak daaraan hang ik zeer en terwijl ik dat doe voel ik…

Waardering Of een vaag gevoel, van wat waardering zou kunnen zijn, In al haar echtheid.. Dat is wat ik bereik, als ik hier mee door blijf gaan. Ik wil niet meer stil staan bij wat ik doe of de redenen daarachter Het doet me pijn, om zonder zelfrespect Nog steeds 'ik' te zijn...…

Toen ik jou voor het eerst zag begon de lente Toen ik jou beter leerde kennen werd het zomer Toen ik afstand van jou moest nemen begon de herfst Toen ik je niet meer zag begon de winter Was het maar weer zomer…