Alle inzendingen over individu

Proef de sinecure, menig ander ging je voor. Het is de val van de vraag. Lik de kinnesinne, ik moet er nu vandoor. Het is de val van vandaag. Ik dwaal als een herder zonder gêne, zeef de stralen uit de dag. Ik laat me kosteloos verwennen, leef op ieder anders lach. Proef de weemoed, menig ander ging je voor. Het is de vlucht van…

als ze praat, hoort men taal doorleefd en ietwat vreemd zij is een buitenlandse op bezoek tijdens haar leven in ons kleine wereldland de eigenaardige klanken vervullen het hoofd met dromen over weidse vergezichten en bergen die dringend verkend dienen misschien wel volgende zomer waar geitenhoeders nog tellen met droge witte…

Ver weg de ruimte grenz'loos ontstegen, m'n blik op oneindig zwerven gericht, verkrijg ik plotseling een nieuw inzicht; heeft mijn horizon een einder gekregen. Mijn odyssee komt er tot een stille stop en eindigt waar zij ooit is begonnen. Ik heb ook m'n hoogtevrees overwonnen en vrees niet meer de klim naar de top.…

Diep in jou kwam ik mezelf toch weer tegen als vreemdeling Ver van mezelf wat doelloos zwervend had ik moeite met herkennen Terug naar jezelf de lange weg van vreemd naar weer vertrouwd…

ik rijd door velden van mijn jeugd de skyline ach,.... mistige velden doorkruis ik het zijn de polders in Mondriaan-termen geschetst ik weet dat, maar zie het nu niet en stuur haar vooruit, zoals vroeger nu echter wat ingehouden kan ik hem nog vertrouwen lijkt zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar…

wolken, op God gevest strekken naar de hemel en weven een zachte sluier rond het tere, grijze blad dat door licht omringd zich nog verdiept in de wijsheid van zijn aardse zijn net zoals leven en dood kruisen poorten zijn trage wereld waarin hij dromen bouwt rond vermoeide schaduwen van zijn jeugd maar waarin hij ook woorden…

jij pakt mijn hand loopt langs de vrouw en op het dorpsplein luister ik naar iedere stap van mij naar jou je draait je om laat ogen kleden en onder oude bomen staar je naar het meisje met een kortgerokt verleden niets beweegt geen droom, geen beelden en als ik omkijk van mij tot jou verzamel ik de vrouw in het heden…

mevrouw M had vijf kinderen mevrouw was niet genoeg vandaar de M want zij was méér dan mevrouw alleen mevrouw M serveerde de bloemkool uit één stuk voor vijf of meer, nooit stuk altijd mooi heel als ik weer een bloemkool koop dan denk ik aan mevrouw M een bloemkool kreeg nooit een fijner compliment…

Er zat een visser in het park op leeftijd, bontmuts op het hoofd de grijze poedel die hem vergezelde was op de kou gekleed in rode trui 'Waarom laat u uw hond niet los' beginvraag van zijn monoloog 'Omdat hij vast zit aan de riem' maakte mij klaagmuur en publiek de wereld kende geen geheim hij had het hier nu wel gezien zoon van zigeunerin…

Het wegdek weerspiegelt het licht van straatlampen. De wind schudt aan de metalen flessenhalzen. De bomen hellen over, takken kraken in vlagen van samengebalde lucht. Twijgen zwiepen los en verstrooien zich, verweesd tussen bladeren die omhoog wervelen in tegendraadse krachten. De sterren hoog en stil stralen onaantastbaar voorbij…

Zwart in een kleine ruimte Wazige vlakken door het raam Druppels rollen langs mijn wangen Het wordt te warm Mijn ogen sluiten en openen Adem in mij nek Weg uit deze beklemming Wapperende haren Tranen rollen over mijn wangen Van de harde wind Uit het geopende raam…

hij zoekt stil koel en exact in zijn kaal territorium mysteries worden ontrafeld op de tafel die symbool geworden is voor openbaring hij praat weinig in deze stilzwijgende wereld is alles reeds gezegd…

In de tuin lag een schoorsteenonderdeel Het stuk aluminium heet nu lamp Het heeft een deukje van het landen En omgekeerd deden zijn handen ‘Werk licht maken handen veel’ In de kamer hangt een lamp Het lijkt wat op mijn leven Het geeft mooi licht aan het geheel Nu ben ik meer zoals die lamp, maar even Was ik echt dat schoorsteenonderdeel…

jij loog mijn leven tot een machteloos schreeuwen en ik tastte naar het kind op de achtergrond ik klom trappen omhoog langs gespannen schaduwen zocht de waarheid in een open mond in ogen zonder zonde kleedde jij de nakende dag jij sprak niet over morgen een belofte dicht bij de dood jij voedde me gebogen liet geen geloven over en…

Een wereldbeeld ontsnapte ons toen wij een halfrond vergden om er alleen te zijn, het andere bleven bewenen. Wij legden achter ons leven een tuin aan, ook een register van allen met wie wij nog zouden bijpraten, staren, verhelen. Wij meden de liefde en lieten de tastzin, schreven hooghartig de toekomst af. Zoek ons niet meer, wij…

Soms lijkt kiezen niet een optie Soms is beslissen ongegrond Alsof je zoekt naar een plek die niet bestaat Maar waar je net nog stond Soms is doorgaan zwaar En stoppen nog veel moeilijker Alsof je wegloopt naar nergens En het lijkt er makkelijker Soms is het beter om Even stil te staan Goed om je heen te kijken Jezelf echt goed te zien…

ook in het nieuwe jaar zijn ze er weer de kerk en het vuurwerk de A-vier en de A-negen het geloof in zegen de zure regen de files op de radio het recht op zelfbeschikking schuift weer een stukje op van je wieg tot je graf steeds meer bepaal je vooraf zelfzorg is nu dat vaststaat via welke clausules uit welke ampules je zelf de pijp…

ik ben het meisje in de hoek besmeurd, verwond en ongeboren handen gebonden tot tegen de borst mijn mond en ogen met kwaad gehecht dat me doet huilen in de kamer om al het bloed dat het mijne is strak gebonden nooit ontsnapt aan die nauwelijks zichtbare haken ik ben de vrouw alleen maar mezelf in leven nog minder dan in…

hoor je mij nog roepen bij het passeren van mijn lijf en ik jou mijn blikken toeschreeuw ook jij kijkt zo donker en onbestemd als ik me door de drukte drijf naar wat ben ik op weg met zoveel genotgenoten wij zwermende bijen in een tempo van te slome rondvaartboten o, wat staat daar geëtaleerd of zie je wel die orgelman met zijn olie-motor-muziek…

het jaar lost op in talloze herinneringen tijdloos opgeslagen in kieren van de geest wat zal worden vergeten zijn meestal kleine dingen en die mis je soms het meest…

zij zag heil in een rode hoed op een paarse jurk om zichzelf te zijn met haar zestigste verjaardag wachten tot je zestig wordt lijkt me rijkelijk laat om jezelf te worden ik wacht niet en eet rozen liefst verse…

de kuil waarin ik val stort boven mij ineen er rest mij slechts één woord gebeiteld in een steen uit…

mij treft vooral de bijzondere glimlach die ze draagt alsof hij haar eigen is de immer delende blik en haar handgebaar in gebiedende gastvrijheid haar handdruk maakt indruk ook zonder habijt…

Ergens wil ik nog wel Ik kan nog wel iets verder Maar het gaat niet meer En ik krab wat aan mijn arm Ergens gaat het nog wel Ik maakt wat vooruitgang Maar ik kan niet meer En ik laat mijn armen hangen Ergens hoop ik nog wel Ruimte lag er voor me Alleen bergen zag ik En mijn hand wees naar de top Ergens denk ik nog wel Dat maakt…

Een macho vindt zichzelf een hele vent Maar is in wezen een vent die zichzelf niet kent Een bink, een stuk, een spetter Die stoer en branieschoppend minderen kloot, die etter! In iedere stad een schat, maar de vrouw niet echt door heeft Dat maakt ‘m toch eigenlijk maar een halve vent Die alleen voor zichzelf leeft Van de waarheid wegrent…

Ook al ken je geen integriteit Heb je geen stabiliteit Voel je onbetwiste nijd Als anarchistische meid In een ellenlange puberteit Vanwege burgerlijke banaliteit Door anderen gekastijd En gebombardeerd als stommiteit Toch dan zie ik in jou geheid Dat jij je hebt bevrijd Uit de hypocritisch strijd Van deze zogenaamde moderne tijd…

Zij had de gang van een bezetene, badplaats, midden februari: zo schijnbaar onbedacht 'Ben ik iets kwijt? Nee, daar...' snelde zij langs halfverholen eet- en drinkgelegenheden. Een vreselijk dunne man hield haar staande met plotseling geheven brauwen. Om hem direct op zijn gemak te stellen had zij een horloge moeten dragen en niet gedreven…

de verbazing, amechtig aangerand in verdwazing vecht De zwarte hand mij aan, hij kan me wat offreer hem mijn zwarte gat wel ontzettend gaaf een hand die niet op mijn hand is tegenwoordig noemt men dit vet ik vraag naar mijn naam…

Ik dronk op de liefde gouden bergen glinsterende torens je zei nooit wat je dacht ongeboren woorden in je ogen geschreven te prematuur om te bestaan een luchtkasteel aan gruzelementen ik lijm de scherven hef het glas op wat nooit was drink en vier het leven…

meer dan eens zit ik op tabblad hartenkreet verhaal van al dan niet ondervonden leed krijg vervolgens een redactionele klap in 't gezicht ik ben volgens onbekende normen niet geslaagd als gedicht vandaar dat ik nu mijn hart uitstort op tabblad netgedicht misschien dat men nu wel voor mijn kreetje zwicht…