van dag tot dag
ik wacht en ik wacht en ik wacht
ik kan het gevoel niet benoemen
en heb ook geen tijd om me met mijzelf te verzoenen.
van spiegelbeeld naar boven
zelfs de zon verbergt zich bij mijn aanzicht
toch vraag ik Hem om Zijn licht.
ik ga zitten op mijn groene stoel
met mijn knieën over elkaar
strijk ik mijn haar glad als een trotse pauw
vorm ik een gesprek en lach mezelf toe.
schommelend en wiegend om wat ik heb gemist
vraag ik hem met mijn donkerste blik om mijn uitwis.
Geplaatst in de categorie: individu