Alle inzendingen over tijd

in verwachting van het verlangen het lange wachten op de geboorte van de wens die de vader was van de gedachte van deze zwangerschap van het verlangen…

Ik zie je ponnie een leugen fijn-wulps, maar zachter en daarachter de nacht met maanlicht er tegen en donkere hellende stegen. Wij als twee schaamle schunn’ge vagebonden aan ’t dolen… apachen waren verscholen, een dode lantaarn als wachter. Ik zie je mond, verdord papaverrood, je tanden, die in honger groot het brood aan…

Het is geen klein vermaak, te zitten met een boekje Omtrent een groene laan, of in een eenzaam hoekje, Te lezen enig werk, dat onze ziele sticht, Of God een offer doen, met enig zoet gedicht. Dit zou het leven zijn, dat ik me zou verkiezen, Ik wou mijn eigen zelfs met zo te doen verliezen; Ja wens alzo te zijn, tot aan mijn leste reis Om, eer…

weer zie ik mezelf schommelen een plankje spande bogen tussen wringende touwen achtjarige beentjes hoger, hoger schopten in de leegte tegen hemelsblauw ik zweefde met de vogels zag de aarde buigen het kind van de wind ravotte in mijn haar ik zie mezelf nu schommelen onder een ongrijpbare hemel in verdachte kleuren het…

Ik ving een glimp op van mezelf toen ik eventjes niet meer keek en begon toen zachtjes te beseffen dat ik de persoon gemist had waar ik vroeger toch op leek.…

Ik zag in het museum een serie foto's in een koektrommel, een eeuw oud van een verliefd stel jong getrouwd, kind dat hun zal begraven, nog broos. Herinnerd tot in de derde generatie, mensen sterven; foto's van weldaad en geluk in trommel van blik bewaard. Tijd loopt door en als de familie tenslotte voorouders worden, gaat de trommel met…

Het leek warempel vorig jaar Dat ik kind was heel gewoon Met mijn verdrietjes naar huis vluchtte En bij mijn ouders woonde Het leek gewoon wel vorige maand Dat ik trouwde en ineens Zelf moest zorgen voor het eten Want dat stond nu niet klaar Het leek toch welhaast verleden week Dat ik voor het eerst verliefd was Elke dag wel even keek…

versteende honing beschermt een piepklein vliegje de oertijd ontvlucht…

Achter de gordijnen is de wereld. Buiten is hemelsbreed nog geen twee meter weg. De schaduw van een gestalte, meneer Esdoorn zwiept als een dronkeman, onvast ter wortel lonkt naar de ruiten die mijn ramen zijn. Opengeschoven stukken doek geven mij terug wat ik nooit zou kunnen missen. Esdoorn is nuchter, leunt gelukzalig Op het leven van een…

wagens opgeladen met tijd gereed om uren en dagen mee te vullen dusdanig rondvliegend onbeweeglijk trillend zij kennen geen pauzes en siësta’s zij voeden het beeld van elke gebeurtenis lang verwacht als wijsneus laat het zich rondrijden in ruimtes van levendigheid waar mensen haast geen tijd meer voor elkaar hebben…

vraag ik mijzelf liefste wat doen we vandaag als de gordijnen opengaan klinkt er muziek van verpozingsaard dat ik van pure denkkracht braken wou de weg naar mijn bedluchtgemoed slaap ik in als het meisje uit het sprookje met de beren slaap ik in jouw niet schone bed dat hevig naar jou ruikt wat gek is want zo goed ken ik je niet maar…

geluksbesef in treinen oostwaarts op lijnen van het begint te dagen zie de zon gaat stralen is echt niet het mijne het is namelijk zwaar balen dat ze niet vooruit rijden door zonne-energie gedragen geheel gelijk op met de tijden daar het mij van nature stoort dat 't niet gans de dag gloort…

juni 2002 bevind ik mij terug in het huis van oma doof in haar stoel ik wil de straat op maar dat kan nog niet en terug in de huiskamer waar mijn moeder rust onder een berenjas ik wil de deur uit maar het mag niet de dood lijkt aangetreden vandaag hier in dit huis morgen vlucht ik naar mijn dochter om met haar kinderen te spelen…

Ik passeerde tijd. Zij zweeg, liet mij voorbijgaan. Ik zing een lied in mijn hoofd, alweer. Bomen zwaaien, zwiepen. Een nieuwe wind, een nieuwe dag. Ik knijp mijn ogen dicht om de nacht te missen, maar zij is overal aanwezig, op tijd om ergens te zijn.…

Het woud was koud en sneeuwwit in mijn droom de stammen star als uit puur marmer; als zacht steunen liep het water uit de poriën van een zwarte hemel en verdween in alle bekkens steeg de waterstand en ‘k wist dat ik nog sneller lopen moest tussen de tenen voelde ik het spartelen van weke vissen De waterdruppels troffen mijn huid…

Het Noord-Atlantisch licht valt zacht als wisselgeld over het terras van Café Brasilien. Welkom. Hier viert men deze twintigste-eeuwse 24 uur in luchtigste bedrijvigheid. Obers serveren Zij schenken port en aandacht aan de mannen en de vrouwen of leunen zacht als op een enkele toon tegen de groene tafeltjes. En zo ook: chipolata kiwi koninginnebestek…

't Is stille! Naarstig tikt het on- gedurig hangend wezen, waarop de weg naar 't eeuwige, in twaalf stappen, staat te lezen. 't Is stille en middernacht! Alsof ik blind ware, om mij henen, in donkere diepten schijnt het al verduisterd en verdwenen. 't Is stille! Niets te zien en niets te horen, - 't doet mij…

Seconden lopen driftig achteruit de dag is uit de tijd gekanteld ik word zo stil als een strand in een winternacht ik word zo leeg als een uitgebrand huis het leven staat verder van mij af dan ik kan vertellen leg je gezicht in je handen en probeer je dit voor te stellen. ----------------------------------- uit: 'Tegenspeler tijd'…

Het aanraken, het strelen begint in de ogen zoals eten met ruiken de eerste stappen aarzelend gezet de reis begint, het lichaam wordt bemind, verkend, betast en opgesnoven geproefd, beproefd op buigzaamheid totdat het als water, de ene stroom in de andere vloeit, opgenomen door de zee, tot regenwolken verdampt Op de rug wordt het plafond…

een dolende op aarde, die een straf heeft uitgezeten. ik teken uit het hoofd de hersenschimmen, mij was meer beloofd ik wil niet klimmen, tel niet op, maar af een slinger die het punt passeert waarop geen twijfel is, geen 'lager' hij mindert vaart en stijgt steeds trager tot hij tot stilstand komt en niet meer keert wie heeft dit dan verzonnen…

De tijd is veranderd. De tijd kreunt als een kind in zijn slaap, hoest droog en kortademig. God verhoort geen gebeden meer, ik bid, maar God luistert niet meer. De tijd is een gebed zonder eind, met rondhuppelende ivoren olifantjes door mijn kamer, trompetterend van vreugde. De tijd liet ze los. Melktandjes van mijn kind slingeren door de…

Zephyros blaast met zijn warme adem al dagen lang jong leven door April, zij fleurt op in roze appelbloesems, tooit zich met zacht fluweel en groen, straalt jeugd en kracht wanneer ze opstaat, en flirt stiekem met de zon, haar bronzen minnaar in de morgen. Iedere nacht speuren haar blikken onrustig de grenzeloze diepten van de hemel af, haar…

Jaar in en uit wordt er veel weggegooid Het raakt bedorven of er vallen gaten Wat blijft is de gewoonte om op je knieën de matras te betreden daarna met je hoofd Later de moede rest draaiend te ruste legt op de rug Nog even de dagelijkse zonden overpeinst en vergeving vraagt…

hoe dikwijls was ik niet verdwaald in het leven begaf ik mij bekaf op onbegaanbare wegen en ontmoette er hindernissen op mijn pad klauterend over dwarsbalken van weerstand en springend voorbij greppels van wanhoop moest ik wel toezien hoe de dood mij quasie onverschillig doch nauwgezet als een schaduw bleef volgen vooralsnog met de hakken…

Vogels vliegen in de lucht Als ik weer in gedachten vlucht Vogelvrij vliegen levenslang Gedachte vrijheid duurt nooit lang.…

Het is een raar iets, Je houdt het in de gaten, Maar opeens is het niets, En dan ga je het haten. Ik wou dat ik de tijd kon beheren, Terugspoelen op mijn manier, Erover fantaseren, Met heel veel plezier. Tijd is iets waar we niks over kunnen zeggen, Het is iets wat iedereen graag wil, Je kunt het niet vast leggen, Want de tijd staat nooit…

ach ja de tijd van alledag mal mag is helaas voorbij alles verzinkt en verglijdt we speelden schroefje boutje wat was je een stoute meid blitse speldjes op je mouwtje dat jij liggend vrij op je zij bibberend 'n olifant toen zag…

op het oog een foto uit voorheen de USSR maar schijn bedriegt we schrijven 1954 in Den Haag op een schoolplein aan de Ferdinand Bolstraat rennen piepjonge scholieren tijdens een autobandenrace naar de blinde muur van de toekomst die later vaak zo kwetsbaar bleek…

Weinig wist ik als een kind van jaren niets van tijd, het noodlot kwam in vlagen machtig schudde hij zijn wilde haren van zijn zin begint nu iets te dagen In de toekomst is zijn wil ophanden daarom heb ik duidelijke klachten elke dag zijn wazige verbanden nu en dan gevangen in gedachten Ik verwens zijn ongewisse kansen later klinkt niet…

kinderen hebben hun namen op stoeptegels geschreven uitwisbaar teken van leven want krijt gedachten gaan terug naar een andere tijd waar het land dat hier lag is achter gebleven er was gras zon en hooi en ik op de mijt…