Alle inzendingen over afscheid

Ze leeft ze lacht niet opvallend maar toch ze leeft ze huilt niet te veel want toch ze leeft ze zit in de auto ze rijdt ze leeft ze slipt ze botst ze sterft maar toch ze leeft nog steeds in ons hart.…

Jij was zo groot Jij bent nu zo klein Zo broos en teer maar elke keer weer open je toch je ogen Ik wacht op de dag elke keer en dan droom je weer je knokt je rot je hebt het zwaar en keer op keer dan probeer je het weer en dan droom je weer ik gun je zo jouw droom keer op keer…

In november loopt het land leeg leeg loopt het land akkers en weiden De oogsten,zie ik rijden af en aan aan en af ze laten het land De diepe bandensporen waarin laatste blad valt bij een beetje wind en regen rivieren Maakt op kleinst formaat koebeesten worden dieren met de hun eigen kuddegeest verruilen wei voor stal Het landschap…

Zag ik jou niet eerder, kwam je me niet voorbij zo-even zag ik jou niet lopen net? Zag ik jou niet staan, keek je me niet in de ogen, of was ’t dan een ander die het net als jij deed? Zag ik jou dan voor een ander aan, is het daarom dat ik je niet zag staan? Maar ik dacht toch echt dat ik je zag, tot ik begreep dat ik…

Muren die hemelhoog marcheren Onbereikbaar voor mijn ladder Toch maak ik sprongen Maar val steeds dieper terug Wanneer zal ik het leren Spouwankers dringen door de voegen Ik lees de jaren in het roest De gebakken stenen door de tijd verteerd Begreep ik maar hoe het moest Het kozijn evenaart mijn houding Gebogen en weerbarstig Woordeloos…

Ik weet het niet mijn lief, ik weet het écht even niet. Ik bedoel, ik, die me altijd opstelt als een positivo, ik ben nu even helemaal uitgeteld. Ik vraag me af, hoe zwaar wegen sommige woorden, en hoe zwaar weegt een geste, hoe zwaar weegt soms een gebaar? Als helpend bedoeld, maar als bemoeienis ervaren, heeft dát de echte…

Weer een dag Verdriet en pijn Waarom nog Moet ik leven Het heeft geen zin meer Hier te zijn Mijn verhaal Is reeds geschreven Mijn leven Als een open boek Heb ik al ruimschoots uit Het wachten is Op U mijn God Wanneer Uw hemel Zich ontsluit…

het afscheid is die lege plek aan de horizon waar ik zoëven de zon zachtjes weg zag glijden in het laatste avondrood... Lejo van Kuijeren…

De gevierde vreugde; verloren, vergaan. Verwenst verdriet; verleden dat blijft staan. Terug is de ratio, gepaard met de zucht. Nieuw geboren ideaal, verworven klucht. Als merk gebrand, herinnering die blijft. Verloren geluk, dat nog steeds beklijft. Kapot - gebroken - stuk, bewust, niet bewust. Verdwenen in een ruk, weggevlogen,…

ga maar gauw voordat het bestaan je verder kwelt ga nou word geest word stof word niets ga dood ga…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…

Wanneer jij stil jouw handen vouwt de dag aan weer een nacht toevertrouwt geen honderden schaapjes meer telt maar wel talloze boze geesten velt mag ik dan even naast je liggen wanneer jij dons als tijdloos kiest geen uren wint alleen maar verliest de zon weer langzaam op ziet gaan moeizaam ademt tot weer een maan mag ik dan even naast je…

Vertrouwen was weg, alles kapot. M'n hart sloot zich af, het ging weer op slot. De muur stond er weer, groot, hoog en dat deed zeer. Vertrouwen, kom terug! Waar is toch die brug? De brug tussen jou en mij maar ik kon niet vergeten wat je zei. Vertrouwen blijf weg! Het hoeft nu niet meer, ook al is het hard en ook al doet het zeer. Voor…

Als dan de grote stilte valt en het onomkeerbare Het einde net zo is als het begin Pas dan zal ik het weten Het antwoord op mijn vragen Als ik het geweten had had ik mij dan veranderd? De dingen anders benaderd? De mensen anders getroost? Het grote niets of is het alles? Zij zal het nu wel weten en hoop dat zij mij…

Wat zeg je als je iemand niet goed kent wat zeg je ten afscheid wat zeg je, als je van iemand niets weet wat zijn de laatste woorden? Tot ziens? Wat denk je als je iemand ziet lopen al jaar en dag, al 15 jaar lang wat denkt een mens dat is te hopen dat ze bij ons blijft heel erg lang Tot kijk? Wat denk je over iemand, als die persoon…

Verstild in volle vaart en ren Gesprongen naar de andere kant Gisternacht nog in ’t aardse land Nu ademloos, maar nog warm Trouw en vrolijk, zestien jaren Zo voorbij, maar toch zo lang Samen met elkaar nooit bang Met haar riem aan mijn arm Zie haar hondenogen zielloos staren Of rent ze terug, springt ze hoog? Mijn armen in, over de hemelboog…

De laatste dagen van je leven waren moeilijk om aan te zien, moeilijk te geloven om iemand zo hard te zien vechten voor hooguit twee dagen nog misschien wat was het moeilijk om te weten en me tegelijkertijd weer af te vragen een lange tijd vol onzekerheid nog hoeveel uren? hoeveel dagen? en dan zit ik weer aan haar bed een stilte, mijn gevoel…

Je veerman houdt zich in en nog steeds de wacht, heeft het meertouw nog niet losgelaten, gelaten lopen in het laatste spoor op het jaagpad van de nacht, wat reeds z'n oude glans verloor en een milde dood je wacht, al vertrouwd met de tocht, misschien wacht mij hetzelde veer, om je aan de overkant weer in de ogen te kunnen zien.…

Sus maar, niemand hoort je ziet de kringen van de jaren niet ritselbla'ren, fluisterwoorden sus maar, zachtjes ebt verdriet Koninklijk, je trotse houding steelse blikken, bleke man blauwe luchten, stille zuchten sus nu maar en wees niet bang Vermoeide ogen, mededogen zo heel breekbaar, ga nu maar stralend licht, jouw mooi gezicht jij…

met mijn vader ging ik graag koetjes kijken tussen de middag op weg naar een weiland zongen wij niet soms ga ik zachtjes zoemend op zoek naar dit gebied…

vreemd hoe beiden het toeval deelden zonder woorden gelijktijdig de plaats ontmoetten alsof ze voelden hoe de doodstrijd langzaam binnensloop het lichaam zich klaarmaakte voor de reis van eeuwig zijn er kroop angst in hun gemoed nu ze de verduistering zagen (dit was anders dan de andere dagen) en wolken die het zonlicht verstopten voorspelden…

zo af en toe wat vaker dan voorheen overschrijd ik mijn jaren welke gedachten of gevoelens heb ik nog gemeen als grijs nijgt naar zwart en het ademen mij slechts mee laat varen achter een masker, zo lijkt, verstilt de geest van schoonheid en toekomst het meest af en toe nog vaker dan voorheen verlaat ik mijn jaren heb…

Een laatste blik en uitzicht voelt zo irreëel Wil nog zoveel doen graag waarschijnlijk veel te veel Zal ik ooit echt wel klaar zijn met het leven hier Heb ook genoeg geklaagd, hoor maar had ook veel plezier Nu lig ik hier te wachten totdat het einde komt Afscheid van al mijn vrienden en de muziek verstomt Het moment is nu dan toch…

Een land zo golvend groen voorbij alle leed en zorgen Wat je ervoor moet doen is opstaan in die nieuwe morgen Last van wetten? Praktische bezwaren? Niet alleen zul je zijn Geliefden gingen voor Troost voor alle pijn Blij gelach in ‘t grote koor Wat kan je beletten? Welke mitsen, maren? Dat de keuze er echt is geeft rust, maakt vrij…

Trein verlaat station ra(a)mpje tussen jou en mij allebei eenzaam…

Duistere stilte, lichte stilte Foto´s komen tot leven Foto´s van oudooms En van oudtantes Ik wil slapen in de wind Tv kijken in de lucht Met op de achtergrond De foto´s die door de lucht zweven Zweven door elkaar Om de minuut zie ik een andere foto De mooiste foto en de bijzonderste Foto lacht naar me…

De sterren en ik. In ’t donker kijk ik naar de lucht stilte om me heen, de lichtjes flikkeren, stiekem een voor een. In ’t donker stilte alom denk ik bij mezelf, die lichtjes daarboven, zouden ze me zien, zou men op aarde geloven, dat de sterretjes in werkelijkheid de mensen zijn die we hier verloren. Er komt een wolk voor de lichtjes…

vandaag is de laatste keuze de natuur had hun dagen nog niet geteld toch werd het lichaam onbewoonbaar verklaard gisteren was het Bevrijdingsdag beslissing genomen naar de overkant te gaan strijden had geen zin meer morgen is er even aandacht voor hen de onbekende krabt ongelovig in zijn haren naaste familieleden kampen met een schuldgevoel…

het sprankelt in mijn hart zoals de bubbels in je glas je grote bruine ogen staren diep in mijn ziel ik voel me ontdekt in de eindeloze verte betrapt in de snoeptrommel van zinnenprikkelende lust het mes beeft in mijn hand mijn vork aarzelt voor mijn mond ik voel de angst nabij in woorden te verslikken in leugens te verstrikken…

Je was een bloemblad zo bros, daarop waren je tranen opgedroogd waarom liet je het leven los, niet in oordeel te worden gedoogd, je verdween in de boezem van een eeuwige bruid, de bloem van jouw gedicht, de bron van kiembaar zaad, te vroeg geoogste vrucht, ik haat wat ieder daarover zegt, verlaten door een gekozen vlucht. je…