Alle inzendingen over jaargetijden

Het is juni en de prairie krijgt een uitgeschoten baard Schapen schoppen in zijn rimpels scheppen hier en daar een plukje kaal zoals een herder zonder vee Schept en onderschept een stille mars naar en tot op de bodem van het slinksslingerende meanderriet als een kruisvaarder naar een leeggeroofd Jeruzalem Hij wacht en verwacht wolkenlang…

Trektochten achter blad stengel lege tak en ijs sterven kris kras door elkaar geweven uit als ze wapperwindsgewijs verdrongen worden door sarcastisch vrolijke merels en een laagopgeschoten hemellamp Ja dan kraakt een voetzool of vier over rillend loomgereanimeerde woudhuiden en kijkt men weer over de toppen van de duisternis maar vooral…

En in zich voelde zij het laatste: wil, De allerlaatste wil der stervenden, De wil tot doodzijn die het zwervende Mensengeslacht doet stilstaan en hen drijft Van zelve naar de grond waar ’t lichaam blijft. Ze duizelde en in die duizeling Werd ze zo licht, een veer die uit de zwing Der duive valt: ze daalde en viel niet: Zo valt een riethalm…

Van tak naar tak springt de kwetterende mus wij zitten zo stil…

onze stokoude rododendron bloesemt weer als een jonge deerne besneeuwde twijgen tooien zich met eeuwige lente…

Je zei dat het harder gaat waaien Telkens wanneer ergens een lichtje uitgaat Dat gaf me een eenzaam gevoel Het leek alsof jouw hele leven was verzonnen Vaak stond ik voor je raam Meestal bij schemerdonker Tussen proza en vervallen poëzie Dreef jouw slaap op wolkjes Bij jou was alles onbeweeglijk Geen zucht van niets geen rilling Een eeuwig…

Slank en op hoge poten schrijdt regen door lichtgroene lanen. Boomtoppen wuiven als luifels langzaam open en dicht, terwijl plassen beneden schaduwspelen met pokdalig licht.…

Schaduwen van de wolken heersen Bladeren fluisteren donkergroen De wind stuurt water van de hemel Langs en in bomen, over steen Het vuil vervalt bij deze schone dag Van blijdschap dansen takken De droge dorst verlaat vragend wat is Het gras wacht op de bakken…

Nu begint mei te lopen net als de vorst loopt zich al een tijdje continu te pletter tegen hopen toegemetste lucht eigenhandig geboetseerd met water vooral veel gist en voor hem te veel klei Nu verwelken zijn kristallen groen geel rood bruin uiteindelijk grauw de losgeslagen hemel herademt als gerepareerde klaplong Ja vanaf nu zijn…

de lente scherpt haar profiel steeds dieper behaaglijke schoonheid in kwetsbaar zoet waterhoentjes zoekend hun heil in groen en riet meeuwen die daken bedekken met stront vlinders die hiphoppen van struik naar struik net als vroeger zoals de lente kleurt mijn geheugen zigzag fladderende bijen door bloemengeuren gelokt een dijk…

Een meeuw zwemt de blauwe lucht De wind likt mijn scheenbeenhaar Zij die door de zon worden bevrucht Een ieder die wil. Ik baar Ik baar zoute meren En kijk hoe het gras opgaat In krommend riet dat op maat Zwaait naar zwanenveren De rimpelende boom buigt en kraakt Knielt zijn takken het water in Eeuwig drinkend, alleen zijn kin Het water…

We klaagden nimmer nog zo vaak. Hoera! Tenslotte is het raak: de winter is verdwenen. We zullen zomertakken krijgen. Voorlopig zijn er lentetwijgen in plaats van wintertenen.…

Puur genot op een zomerdag toen de zon doordrong in mijn huid terwijl ik op mijn handdoek lag ritselende bomen als enig geluid Puur genot op een zomerdag toen ik over het strand heen liep en in de verte mijn hond zag spelend in water, niet te diep Puur genot op een zomerdag Toen ik op een heerlijk terrasje zat met alleen een biertje en…

Lichtblauw Lichtgroen Geel licht Wit licht Voorjaarsgezicht De aarde geurig Meisjes en jongens kleurig Warm van binnen en van buiten Vogels fluiten LENTE…

De kleine huisjes staan warm bijeengevleid te blozen waar de late lentezon ze dichtdekt met de ijle deken van de trage avond. De mensen zitten buiten stil te praten van de gewone dingen uit hun kleine wereld, veel stilte tussenin. Vragen waarop geen antwoord wordt verwacht blijven nog even hangen en lossen op in blauwe slierten uit een tabakspijp…

En door de lichtbegraasde wei, in ’t vonklend kleed van d’ uchtenddauw, komt flink en fris de fiere Mei en blaast de luchten lind* en lauw. Langs bossen, heuvlen, vlakte en dal zwaait hij zijn groene loverhoed en luidend’ hymnen van kristal weerkaatsen wijd zijn morgengroet. Met goud van vlammen, nooit geblust, doortintelt hij de Lentedag…

hoe mooi nu te dansen op de dijken gestorte steenslag niet verklonken verend op matten katjes van voorheen gevlochten scheuten knot en teenwilg bezonken twijgjes aan de takken uit de grienden keringen krijgen milimeters ruim geven mee met stromen voor overleven bij storm hoogtij vloed valse onderstroom danst nu lieve vrienden…

Een ooievaar kijkt wild om zich heen En vraagt zich af waar de lente blijft Het is dan wel de winter die verdween Maar nog geen zon die z'n stralen schrijft Er zijn wel vaag letters te voelen Maar nog geen woorden en zeker geen hele zinnen Dagen die niks zeggen, niks bedoelen Alleen dan dat de lente later zal beginnen…

I ik heb de eieren gevonden onder de aprilklokjes opgeslokt in het lentefrisse gras waar je nederig als een dauwbloem onze bedjes schikten ver van de plooien die de winter achterliet het verband mocht eraf en nu de huid schoon is kan het licht alleen maar raken II een vlinder heeft het gegeven het jawoord mocht er zijn een gekleurde…

Ik heb vandaag iets moois gezien bloeiende tulpen en een vlinder gele narcissen in kleine perkjes en overal spelende kinderen. Een blauwe lucht met soms een wolkje daar tussendoor een stralende zon vogels hoorde ik hun wijsje zingen en ik genoot zoveel als ik kon. De mensen leken blijer dan gisteren en de trieste dagen daarvoor ik…

weeldebomen kleuren zwart oevers lijken aangevreten gulzig door cyclopen wijn proeft grote afkeer watervallen storten langs gelaat en hartzeer neplicht hangt de strot uit de hemel krijst de sterren stuk wandelen zwenkt doodlopen lief woord is als de lente ontluikend schoon smaakt zoet kus verheft gelijk een drijfveer als dan je ware…

akkers waren kleurloos hard zwartwit en kaal gepeuzeld zonder vogels op foto’s en op films toen kleur nog steeds een sprookje was geel en blauw bestond al wel op het gezicht van bloedend rood hartverscheurend op de bolleneters om te willen overleven hij vertelt het als een paasgedicht tussendoor de matzon en de kou en wijsneusgroene puntjes…

Ontkiemend zaad en niemand weet hoe: donker in 't duister van de aardeschoot, maar springlevend en groot in kiemkracht niet te stuiten. Dit leven een wonder, vanbinnen en buiten; de liefde een kracht die de dood zal trotseren, een hoop die niet sterft voor al wie wil horen: alles wordt weder geboren.…

Plooien appelbloesems. Vochtig knispert de dag maanwit nog. IJle huivering. Koele lichtbries. Peilloos slaan de bloemen los. De groene vruchten van je ogen Ik kus ze O, lentemorgen…

In januari sprong mijn hart op lente, binnen een maand was die voorbij; sneeuwklokjes einde maart moesten mij troosten april nu wil grijs en kil, de tuin en ik vragen ons af: wat brengt mei? ---***--- Binnenboel Raam voor raam wis ik jouw adem en je teksten uit het vuil wanneer de hemel strak is, begin ik aan de buitenboel…

Bij het zaaien verlang je eigenlijk al naar het groeien van het gras. De kleuren die uitkomen beter bij het groen dan het grijs van herfst en winter. En toch, het verlangen gaat verder je wilt het gras nog groener dan groen. Tenminste, dat heb ik....…

Ik zie de vogels vliegen ’t nestje beroeren, af en aan de jonkies van voer voorzien, ze blijven nochtans doorgaan. Ik zie de vogels landen met een flinke klapwiek een precisie die je bij de mens, warempel niet meer ziet. Ik zie de vogels vliegen, Ze vliegen af en aan en ik moet je eerlijk zeggen, daar kan een mens nog aan gaan staan…

laat het voorjaar komen met de bloesem alle vogels het gras in flauwe ochtenddauw de witte nevels over velden fietsers fluitend over dijken mens je gaat anders kijken je klamme kater wordt een roes in de Katzenjammer Blues…

Uit ronde borst klinkt borrelend omhoog, ons vroege lente’s vreugdelied. Schril tjilpen de vogels hun eerste voorjaarszang, waarvan ik met volle teugen geniet. De winterse kale takken langs de weg, beginnen langzaam te ontluiken. Tere knopjes in uiteenlopende kleuren, zullen weldra hun bloesems laten ruiken…

Die tere krokus in het gras - beeld van een boordevol verblijden - vertelde mij hoe lief je was het weerzien na een wake scheiden. Hij dronk het vroege morgenlicht - vond enkel maar gewone woorden - maar hield zijn bloeien opgericht voor al wie, wakker, 't lied reeds hoorden. O kijk en luister dan, gedragen, van angst en pijn en schuld…