Alle inzendingen over natuur

ik kan niet zingen toch hoor en voel ik diep van binnen het mooiste lied gecomponeerd met noten van de zomer tot een warme melodie een aria die dieprood kleurt van bloemenharten in de zon zacht wiegend op speelse vlaagjes wind die in refrein zijn oorsprong vindt de einder trilt in gloedvol animeren zomer gaat zijn hooglied proclameren…

Wijd open is de poort. Ontsluit je geest, je hart. Wolken onder hoog blauw drijven bij je binnen. Bomen spreken je aan in hun menigvuldige gedaanten. Een zacht ruisen van varens en grassen begeleidt je stappen. Vogelzang weerklinkt vanuit de struiken. Plots geritsel en dan stilte. In het blarentapijt zie je het leger van een ree. Rimpeling…

in de sluimer kus ik de zon en strijk de lucht blauw vanaf het palet waarop kleuren zich liefdevol vermengen licht nog dieper kleurt dan eergisteren omarmen zonnestralen mij zodra de droom over jou langzaam overgaat in alle dag…

Hoelang, duurt een gemiddelde zonsondergang. Al menige discussie nam ik te baat Om te vertellen dat de zon nooit ondergaat En er is ook nooit een zonsopgang. Het wordt visueel verdraaid, Omdat de aarde in de rondte zwaait.…

de sneeuw was plotseling weg niet eens in een langzaam proces kale aarde is al wat rest bedekt met vage zwemen sprietig groen van toen er is iets vreselijk misgegaan door het vervlakken van het zicht ik kan de wisseling niet meer aan van het voortdurend strijdend licht de schemering duurt dagen omdat zij haar greep op de werkelijkheid…

Terwijl wij opgaan In de schoonheid Van de natuur, Met rustgevende Beelden en bronzen Commentaarstem die Elk gesprek overbodig maken, Vertel je me Dat jij vanaf nu Je eigen gang Zult gaan - En ben ik jou Nu kwijt, maar Weet ik wel Van alles over Eikapsels van Haaien en roggen…

Een zonnehemel kleurde ochtendrood in huis gekleurd leeft het nest waar vogels verzamelden tot de lentedans in mei.…

Hoe natuur zo stil, zo plechtig Het dartel windje kwijnt, En lispelt, op een trillend blaadje, Zijn laatste adem uit! Geen vogel zingt nu blijde tonen, Maar zwijgt eerbiedig stil! De roos, dat sieraad van de maagden, Hangt treurig naar de grond! De dag verwisselt zijn gewaden, Voor 't zwarte kleed des nachts! De zee kust, kabblend,…

De zon aan de roze hemel te zien dalen wanneer intieme nestgeuren vervalen. Plots weer te ruiken... balsempolulieren die het met hun katjes vieren! Wit wuivend riet door de zon op zien lichten, ruwe windstoten ons doen ontwaken, waardoor we in onze krachten raken om niet om te waaien. Hoe de vogels terug uit het zuiden fluitend ons en elkaar…

Het wilde water raast door de nauwe geulen van de rotsen. Hagel slaat in ons gezicht. Toch vermoeden van lente: soms de roep van de tjiftjaf.…

Druppels dik als tranen Slaan met kracht van steen Kringen in groen water, Die ronden en botsen Tot de kracht ontbreekt.…

Het wolkenzachte nevelgrijs leunt tegen het verrebergengrijs schemert door het kalebruinigtakkengrijs. En tovert schoonheid in al dat laatste wintergrijs.…

Als de zon achter de horizon verdwijnt En de vogels eerbiedig zwijgen, Schaduwen oplossen in het niet, En alles een andere vorm gaat krijgen, Dan zou ik willen dat ik bij jou was! Als de wind de bomen ruisen doet, Het vee een plek zoekt om te schuilen, De merel en de lijster hun lied staken Als teken dat de hemel straks gaat huilen, Dan zou…

Boterbloemen in het gras Herinneren mij aan hoe het vroeger was. Alle voorbije jaren rijgen zich aaneen. Terwijl ik mij bezin op mensen, ben ik toch alleen. Boterbloemen in het gras, Leerden mij dat er in de natuur geen uitzondering was. Dat bij al wat sterft, voor elk een, Het nieuwe leven zich vormt, heel natuurlijk en sereen. Het mysterie…

de regen spat wind jaagt zand en aarde op het blad dat verzuipt in modderbad kou vriest bruine randen aan pril groen dat terug wil kruipen in de bol van toen maar altijd trekt het licht koestert zon de kleine knop die opent als de winter stopt…

Grimmig snellen rondgerolde wolken, Eindeloos grote kluwens, aan door 't blauw. Doodse stilte! Toch, ze naadren gauw, Scherp weerspiegeld in de molenkolken. Schelle fonkling van miljoenen dolken; Dan de donder; en, van regen lauw, Schudt de wind de hechte molenbouw, Loeit het rund, dat wegvlucht, ongemolken. Zuiver, als geslepen edelstenen…

groen spreekt het blad zijn verhaal van knop tot bloem in fraai rozet als eenling in het loof gezet ruisen zij als bladeren het refrein zijn blij om samen boom te zijn…

gelijk golven van de zee die geen choreograaf behoeft noch woorden of overleg schitteren zij in een kleurrijke hemel waarin ze steeds weer opnieuw fabelachtige figuren creëren deze ingenieuze dans gaat als vanzelf en zal duren tot in de eeuwigheid…

Helder water kabbelt en klatert over gladde stenen en rotsen. Anemonen en lissen steken hun kop omhoog langs de oeverkant. Een jong stelletje loopt hevig verliefd langs het water; hand in hand. Gele en roze bloesems sieren reeds straten, parken en pleinen. Geur van de lente hangt in de lucht, terwijl de zon alweer dagelijks zijn…

De Nacht, ik weet haar donkere materie rondom het huis, haar negatieve licht, schijnt met absentie, boordevol mysterie: een zwarte wolk die tussenruimtes dicht Haar stille alomvattende presentie die plichtsgetrouw het zonlicht compenseert dooft weliswaar de ogen-referentie maar het gevoelsgebied intensiveert Zo geeft zij kalmte om ons te…

Tot volgend jaar Dan komen mijn vrienden daar. Ik ben helaas aan het sterven Alles aan mijn lijf is aan het bederven. Ik lig hier op de grond Met water in mijn mond Mijn huid schilfert af Je ziet mijn aders van mijn lijf. Ik blijf er rustig bij Mijn leven is goed geweest Ik wiegde mee met de wind Werd door de zon verblind Heb de nacht…

Ik teken paarsblauwe bomen, Met takken tot aan de kruin. Zo schep ik mij een buiten In mijn eigen groene zomertuin. Ik laat het dorre verdwijnen Bij het vallen van de eerste regen. Zo schep ik als die vlinder op mijn hand Een rustpunt zonder zelf te bewegen. Ik tracht mij op te richten als een bloem Tussen het ene overwegen en het andere…

Al is er maan-vermoeden, De lucht is leeg, Des hemels baan bevloeden Veel wolken veeg. De droppen komen zijgen In zachte val, De blaân der bomen nijgen In regenhal. 't Is alles mat en eenzaam, In vree gesust, En alles wat gemeenzaam Met licht is, rust.…

Op weg naar huis rijd ik soms zomaar door een pracht museum heen. Een zachte rode avond streep boven de wazig blauwe bergen is ‘t eerste wat je ziet wanneer je binnen komt. Iets verderop een groot en zwaarder beeld: De somber zwarte bomen steken als verticalen recht omhoog. Diezelfde zachte rode avond streep fluistert er nog net door…

Blaast het maartse hels gewaai Van de bomen ’t nest der kraai, Nimmer laat de kraai de moed, Maar herbouwt het nest met spoed. Wakkert de gespelen aan, Die elkander goed verstaan. Moedig zijn is liefde en troost. ’t Haasje schuw verkeert in nood: Overal, ai, loert de dood. Jager, strop en snuffelhond Drijven het zo aaklig rond... Doch het…

Een grauwgrijs wolkendek komt langzaam naderbij zwaarbeladen met rijkelijk vocht. De natuur is tweeërlei. Tussen vele donderkoppen doet de zon haar werk. Heldere doordringende stralen talloos en oersterk. Ineens voltrekt zich een natuurlijk wonder. Een machtig scala verschijnt. Feeëriek en heel bijzonder. Ver boven de aarde verheven…

De broze jurk heeft ze aan de kant geknald, over haar oude ondergoed is iets nieuws getrokken met groene stippen: 3D motief dat het net lijkt of ze binnen handbereik en perspectief iets groter tonen over een maand of wat koopt ze iets moois op het hoofd, blauw is haar lievelingskleur dan haalt ze de roestige haarpinnen weg die ze in het bruine…

Murw gebeukt door tomeloze kracht Van springtij in vollemaansnacht Breken oude dijken krakend open, Land wordt schuimend overlopen. Slufter, geboren uit dijkzwakte, Groeit uit tot zilte kweldervlakte. Op warme dagen lamsoorpaars getint, Blauw doorsneden krekenlabyrinth.…

He regen waarom val je hier? Ben je blind, egoïstisch, ben je gek? Waarom open je hier paraplu's als je daar bloemen kunt openen? Dorstige zaadjes wachten op jou om het donker te verscheuren en de schaduw te leggen. Naakte takken, smeken kachels om nog één dag. Rivieren proberen zich de zee te herinneren en het rood droogt op handen…

Over de zeebodem, ooit nijver drooggelegd vloeit opnieuw treurig vocht rond levenloze karkassen - een mengsel van bloed en tranen - langs bomen in vormen van catastrofes een eenzame schelp treurt om de gestolen liefde van haar godin de mismaakte aarde komt woest en ledig terug bij haar geboortestaat wachtend op alles toedekkend hemelwater…