Alle inzendingen over tijd

Snel gaan de jaren. - Vroeger wist ik het niet, Wel in mijn rijpheid. Ik weerhield ze niet. Leed en teleurstelling van al mijn jaren Kwamen met mij in de eenzame tuin hier samen. In ’t midden van een perk sta ik lang stil, De zonneschijn is dun, de wind snerpt kil, De bloemen zijn verrot en uitgeroeid, De volle zomerbomen uitgebloeid; Alleen…

Ik zeg je Plinius, het is september. de dichters keren in 't getij. vruchten rijpen aan de warme muren, vergeet dat niet: het zijn de laatste uren van de zomer. warmte, niets kan nog gebeuren. het zijn de stille dagen van het jaar, want alles wordt geduldiger gedragen in veelvoud van de laatste dracht. september weet wat dierbaarheid betekent…

Ik vroeg de smid, Smeed mij een poort, Een poort met gouden krullen Gesmeed in flonker kolenvuur. En na een enkel uur Zie daar, Gedreven, gehamerd het ijzeren werk Met bladgoud, dun fineer. Ik zei de smid, Tussen twee tuinen wordt zijn plaats. De oude tuin vertrapt in honderd jaren, Bloemen ten prooi gevallen aan barbaren, Daar keer…

Ik ben weer terug op het perron daar waar het einde begon Het ging allemaal zo vlug Een sneltrein zonder eindstation Hier liggen gemaakte fouten in het heden Ze zijn niet meer terug te draaien Ook al ben ik opnieuw in het verleden De coupé is leeg maar mijn hoofd gevuld Ik begrijp niet waarom het leven geen 2-de kansen duldt De trein…

Jouw peilloze ogen dwalen, zoekend naar hoop. Gevangene in je eigen waan. Je trilt, Je wilt rust in je hoofd. Rust die er niet is. Niet hier. Ik kan je niet helpen. Onmacht voel ik. Woede, pijn. Woorden helpen niet. Niet meer. Ik zoek je hand. Hou je stevig vast. Ik voel je kilte. Je glimlacht. Je zegt het komt goed. Alsof jij…

stel de tijd gaat snel jij bent evenwel duidelijk sneller hoe blijf je dan in 's hemelsnaam bij de tijd sterker nog waar blijft de tijd…

Stel: de liefde is een klok. Dan wordt duidelijk waarom ze niet meer rinkelt: wij winden ons niet meer op. De tijd, onmeetbaar geworden, slaat intussen geruisloos toe. Kijk: er is een hiaat tussen jou en mij. Een invoeging Hoort er niet meer bij. Gemis is nog een vluchtpunt om af te tasten, blindelings. ----------------------------…

ik zag je bij het onttreden van de drempel mijn hart sloeg op hol daar was de prins van dichtbij daar staande in zijn blauwe gewaad. hij lachte me toe en in mij bekroop een niet eerder gevoel van verlangen. wie is toch deze prins in deze vergankelijke straat? kijk de chaos van de levens staan te hoop in de goot dacht zij. en hij staat…

Stuk voor stuk in elkaar gewikkeld en gedraaid sierlijk om zijn voorganger heengebogen staar jij met je lotgenoten naar de buitenwereld Open Naakt Onbeschermd Wachtend op de tijd dat je verkleurt vergaat en weggezet wordt opgaat in de massa in het niets Net zoals het leven…

Gescheurd is de bast en uit de ruige stam sijpelt kleverig klam het sap van de berk; eens slank en rank wiegend, soepel en sterk reeds lang voordat ik ter wereld kwam. Even oud staat naast haar, nog stram en fier, zich traag krakend buigend bij harde wind de boom, die ik bewonderde als kind, een meer dan twintig meter hoge populier. Ze stonden…

De schaduw van de wind Achtervolgt mij door de straten Waar de adem van de kust Niet meer in staat is om te praten De noordelijke stromen Zijn allang niet meer verbonden Om gezamenlijk te schrijnen Zwakke mensen te verwonden De schaduw van de wind Is het restje van de zee Slechts een afdruk van de tijd Maar ik neem haar met…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

Hoog boven de oceaan versmolten met de bergwand ’n Moorse uitkijkpost. Ooit, witte schelp van Andalusië, vlakten en zee aan je voeten, droeg de tijd je op handen. Met je blik op de kust kwam de eer van de overwinning steeds weer aan jou. Nu het tij keert alle strijd lijkt gestreden wacht vergetelheid. Wat witte scherven tussen…

zij telt de dagen af en hoeveel stappen van hier tot aan de finish oneindig in het vierkant blijft een cirkel vicieuze eeuwigheid verdeeld door wat onmetelijk is wordt ook zij -uitgeteld tot nul herleid…

In deze auberge aan de wankele pracht van de zee beweeg ik me als in een aquarium, bewust van mijn vergaan, temidden van ons, zo sterfelijk dat we nauwelijks leven. Hoewel we ook rouwen, verheugt mij deze gemeenschap van blikken, gebaren, aanrakingen, van nu en eeuwen her. Ik dacht dat ik de stilzetting van de tijd zou afsmeken, maar ik…

ik heb de tijd kalm beheerst ontdekt de tik die traag verstrijkt voorbij aan ieder naar binnen een blik open gezicht een wijle weet gevoel in het lijf gedachtenherinnering in zeer lange rust en een lome slaap plotsklaps wakker lachend wezen verfoeilijke waan een dromende zot donkere woeste tobberijen minne moeite zoekt…

- We weten niet waar de tijd begon, waar het einde ervan is maar we hebben er nooit genoeg van - Sterren in de duisternis van blauw tot vermiljoen cirkelen langs de eeuwigdurende spiraal steeds verder weg de echo van het verleden kan hen niet vinden onmeetbaar en niet aangeraakt door mensenhanden blijft alleen dit vergezicht onveranderd…

'k Weet niet of iemand, door dit boek bekoord, ooit meevoelt met het harte, dat daar klopt, ziek van veel lijden, liefdeloos verkropt, en van véél liefde, in lach en traan gesmoord. 't Zwelt niet, van al mijn voelen opgepropt: soms kende ik vreugde of streed met daad en woord. 't Is slechts mijn smart, die van de volle boord des bekers,…

Na de schok bij van het aanzien van de foto met een gifgroen aura omgeven Dring ik angstig door laag na laag in het aan mij toegestuurde onbekende leven De laan met aaneengeklonken bladerloze eiken toont zwart glimmende raven krijsend bijeen Hartverscheurende tranen wellend uit dode ogen verdring ik angstig het beeld vervagend uiteen…

de oude kar kraakt in dezelfde voegen als haar duwer, ze smeekt om nieuw bloed, een laagje lak aan antiek, de toekomst is aan de jeugd, vers hout de zwoegende man vloekt op het weerbarstig hout dat gebarsten wielen blokkeert en zijn geleende schoenen spuwen op zijn verweerde blaren eigen vocht eerst schreeuwt hij en ploetert verder door…

wat men mist in dit land zijn de poorten naar voorbije tijden in eeuwige ruïnes onafgebroken tekens voor onze nederigheid het besef dat vóór ons reeds van alles werd en was gebruikswaarde is voorwaarde voor het voortbestaan van bouwsels als kastelen men sloopt geschiedenis als voorbije onwaar hooguit is er restauratie tot iets wat nooit…

De eerste breuklijnen worden zichtbaar en – de waarheid biedt niet altijd troost – overmorgen is verpakt in een vage belofte het leven is schaken in de schaduw waar het strijkend restlicht wordt geliefkoosd in uren van glas haastig afgestofte herinneringen herleven traag maar intens vluchten kleuren in warm zwart het sterven naast…

Wervelende dagen strekken zich als een kleurige bongerd voor ons uit, bomen buigen hun kruinen onder het gewicht van gouden vruchtenkronen en tijd slingert vrolijk aan de vluchtige wijzers van een zonneklok. Ooit zal er een herfst komen als een kwaadaardige petemoei en alle bloemen en bladeren van ons afnemen, dan zullen ons…

met een donker gebaar plooit de nacht alweer een vouw in het bestaan van onafgewerkte plannen tot rust gekomen handen hunkeren onder hun juk van overjaarse lagen eelt naar hun verleden satijn dit heden en haar duisternis kunnen niet bekoren noch het ochtendgloren wekken de tijd groeft een nieuwe stempel en draalt verder op 78 toeren…

aan de wand hangt een antieke klok een gedrocht met frullen uit zijn mantel is een harp en een gems gesneden hij ruikt nog naar een ver zwart woud raderen kraken, de worm graaft in zijn hout benen wijzers schuiven over de plaat om het uur hupt de koekoek uit zijn kooi en roept zijn naam gisteren begon die ijzige tik aan een zenuw te knagen…

In lome tred tikt traagheid door de dagen lobbig liggen de uren onder de zon verdampen en vervliegen tot zuchten in dit magische moment van ‘nu’ in de nacht flonkeren sterren vanuit een steeds verder schijnend firmament de koele bries draagt duisternis ongezien tot de grens van het ochtendgloren vogels jubelen de morgen toe overtreden…

de plassen in het woud zijn wat minder helder hun diepte eerder ondiepte en het spat niet meer zo hoog als toen hij als kleine uk zijn lijf erin liet landen op ontdekkersvoetjes met beslijkte kindsandaaltjes het pad waarop vandaag de oude grijsaard schuifelt is geharkt en uitermate droog met afgeschermde en versleten randen om de dieren…

Het gepolitoerde mahonie houten paneel In die deur met zijn duizenden draaien Nu een glans en troosteloos geheel Zou geen zacht zijden rokken meer aaien Gefluisterde geheimen aanhoord Gesloten om weer heimelijk te ontsluiten Begeleidde hij in liefdevolle momenten Glimmend lachend in onschuld naar buiten Moeizaam kreunend dient hij nog…

Ik hoor nu nog de zee en zie haar golven ontstaan en in een beweging voor verre tijden blijven bestaan Ik voel nu nog het zand dat door de zee wordt gekust en straks door de wind in gladgestreken slaap is gesust Ik ruik nu nog het zout en deze zon op mijn huid en de kijkende lucht van het stiekeme mensengeluid Maar er komt een moment…

Er komt hier meer dan stof en licht van oude dagen, men kende nog elkaar Bijnamen vaak en bijzondere beesten zoals de zieke geit van de boerin die naar Lourdes ging voor water, daarmee haar lievelingsdier genas, dat haar nog jarenlang van melk, van kaas voorzag tot op een dag haar tijd was volgemeten In de zomermaanden klinken verdwaalde…