Alle inzendingen over verdriet

Een druppel valt uit mijn linkeroog Met veel kabaal op het laatste woord De inkt was droog, is nu weer nat Nog nooit zoveel verdriet gehad De letters verwateren, worden één Het sentiment smelt tot een blauwe vlek Het papier wordt zacht, een gat, een lek Het laatste woord verdwijnt, verdween Het zielige einde van dit rijmsel Is geblust,…

Ze heeft haar kind begraven samen met het stil verdriet niemand die het ziet terwijl ze blijven draven Ze zwijgt de stilte dood laat geen ruimte voor het lege ik ontwaak en laat achterwege te luisteren naar het bloot in haar ogen, te kijken naar het bloed in haar oor barrevoets in het slijk en afgeweken van het spoor Wat fluistert…

in de kerker van gestorven liefde kijk ik door een roestig rooster de adem stokt wezenloos als ik het groene mos aanschouw ik blijf geketend aan koude stenen waren mijn ogen gesloten toen ik voor het ontluikende koos alle wegen leiden al jaren altoos naar krimpende eigenwaarde en kan slechts pijnlijk staren naar ieder die kennelijk het…

Was het maar leeg van binnen het opstandige legt knopen zo wringend vult een alles jij Was maar licht gaan verwaaien ik had gelopen in witte sneeuw zonder weerkaatsend beeld Je hand is door mijn haar gedwaald en eindeloos vielen plukjes mond in mijn poreuze aderen ‘s nachts met blijven van het vergane moment je sloeg mij open tot barsten…

Al is je lichaam nog op aarde je ziel is eeuwig thuis je mag nu zingen in de hemel in 't liefdevolle Vaderhuis Je hebt de rust gevonden die Hij je heeft gegeven je strijd op aarde is gedaan en je mag voor eeuwig leven. En ook al hebben wij verdriet we zullen je liefde nooit vergeten we weten dat je dáár bent waar Hij je welkom heeft…

worden hier verkocht jij mag meer dan eens vandaag wat ik gisteren niet mocht jouw geflanste woorden dansen naar bekende pijpen opdat een compaan moet begrijpen dat onderlinge akkoorden het nieuwe woord moeten vermoorden ik meet mij niet met de groten (sic) der aarde ik wil dat u geniet van mijn waarde…

ik aanschouw het zielewater langszij jouw ogen gaat het over vroeger of later verdriet of mededogen dat jij mij aanblikt in verwachting uitziend naar enig gevoel al was het maar gering we ontmoeten elkaar op een onzichtbaar brandpunt buiten ons gelegen gevangen in een verre staar waar woordeloze stromen worden samengeregen…

je zou erbij zijn in de vlam van elke kaars en iedere zonnestraal die door de glasramen scheen en toch kon ik je enkel horen in het luiden van de klokken…

me schilt ende betrouw siet ghie mie anne dun enst raoke oew gesichte mere oawer dun least dien skouder gedraeghe un ganse lief is oe an te siene als geliecke verskole piene die werme skout sich slegts in wienig telle as diene oge glaense doch seltsame kere gelieke die klostertuune omrinkt ut oewe siele alwaere ut oe self…

De zee nam meedogenloos Dit keer van het land Ineens met grote kracht Op gruwelijke wijze Meedogenloos Het werd immens verdriet Wereldomvattend Onbeschrijfelijke onmacht De wereld weent Weet niet hoe Gezichten grauw en verdoofd In hun ogen de gruwel De onmenselijke schreeuw Koortsachtig zoekend naar anderen Hoop Kinderharten verschrompeld…

op de top van de berg rivieren tranen een weg naar het dal andere bloemen bloeien weelderig ik zie ze overal weides groen geschilderd op een geknakt blad waar kleuren ontbreken langzaam bloei ik weer het échte leven heb ik nooit ontweken…

Duisternis zit in een hoek te wachten grijpt zijn kans en slaat genadeloos toe. Het duurt een poos voor je wat gewend bent aan het duister en je ogen weer wat om je heen kunnen zien.…

In stille haat tegen jezelf ging de wereld ten onder geen kleur tekende nog jouw bestaan alleen brede zwarte kloven je ziet een beeld als enkeldun ben je breekbaar maar de spiegelgestalte houdt je handen niet vast schreeuwend alle woorden beefde je hart bijna tartte je de levensgeest sproeide hij zijn adem toch omwille van het stijgen…

vrouwen naar vaak gezegd empathisch leven zich veel sterker in bij ander mens' hun binnending vooral bij pijn en problematisch zij gaan steeds breder voor gevoel in 't algemeen maar ook persoonlijk zij spreken voor and'ren nu als ik verwoorden van diepe smart is 't doel als 't zoontje van de buren verzuipt zegt 'n dame die in de…

Ik zie je lopen Ver weg van mij Ik weet niet waarom, maar het doet mij pijn dan komen de tranen tranen van verdriet, schuilhoudend achter mijn jas zodat jij ze niet ziet huilend draai ik mij om en loop naar de duisternis denkend dat alles wat we hadden nu verloren is…

waar cirkels zich vermeerderen in een eeuwig zoeken blijft het stil in de palm van mijn hand ik begeef me vaak naar binnen droom daar de laatste wolken niet groter dan de woorden het houden van ik sluit de vloedlijn op mijn huid loop over 't schuim van leven en dood in het daglicht dat de nacht nog meer verstoort volg…

als 's avonds de onweerslucht de hemel te snel sluit de nacht te vroeg aanvangt dan worden mijn gedachten weer zwart als de inkt waarmee ik schrijf als 's morgens de zon weer verschijnt werpt zij nieuw licht op oude zorgen worden vandaag de cirkels doorbroken mag het voor één keer een rechte lijn zijn…

Met het begin begon het einde, onvermijdelijk en ongeremd vloog het langs ons, zichtbaar zonder dat we het wilden zien. Klampten ons vast aan mooie woorden, keken weg van het einde zo wreed, maar wisten dat het overal rond was en onvermijdelijk en ongeremd. Wisten wat er moest gebeuren, dus besloten het niet te doen, bang voor het einde…

tijd heelt niet alle wonden nee, niet allemaal de kleur van het leven is soms zoek daarom doe ik vaak mezelf tekort toch is het tijd voor verandering de cirkel moet gebroken worden nieuw geleerde dingen toegepast weg met overbodige ballast ik heb zoveel pijn doorstaan zoveel tranen en teleurstellingen soms kijk ik als op een afstand toe…

slapen of waken dromen en werkelijkheid vervloeien gedachten vervormen tijd lijkt te vertragen met ogen dicht lijk ik meer te zien beelden verdringen elkaar vragen zonder antwoorden ik schrik allang niet meer van de pratende woorden in mijn hoofd ze zijn er elke nacht weer als hel en verdoemenis uren die blijven duren muren schreeuwen…

Het lijkt alsof alles me tegen zit, een soort drijfzand. De onzekerheid en pijn, ik zak steeds verder weg, tot er een tijd komt dat ik geen lucht meer krijg. Het begon twee jaar geleden, jij zei: ga je mee even een stukje wandelen. Maar wat bleek? jij bedoelde wat anders, en ik zei nee! Maar jouw ogen zeiden genoeg, ik had niks te willen…

Ik val neer in het klamme bed van de nacht. Je adem was een warme deken die op mij viel. Ik huil tranen van eenzame lust woel lakens wit. Kou bevangt mijn dwarse ziel een togende pijn. Zij zag me, kwam tot mij en overwon. Ik droom niet meer de slaap krimpt mijn zelfbesef. Wat ik heb verwacht heeft me niet gered maar…

Slepend gaan zijn passen over het zanderige pad de winterse schoonheid van het bos kan hem zelfs vandaag niet meer bekoren schouders iets opgetrokken het hoofd naar beneden beide handen in de zakken maar verstoken van warmte gaan zijn stappen trager en trager niemand die hem wijst op de kleurrijke paddenstoelen half verscholen achter…

wandelend langs het strand eens te meer in diepe gedachten zag ik niet hoe zwarte wolken vanuit het noordwesten over de zee aanstormden voor ik het wist stond ik middenin een ijskoude plensbui…

Terwijl hij nog even rochelt en zich warm klopt knerpt en kermt de uitgedroogde sneeuw onder de zool van zijn ontnuchtering Snuivend klaagt hij 'mijn liefde voor haar was enkel mogelijk dankzij haar gebrek eraan maar waarom' Op 't einde van de rit verzuipt hij zichzelf tot een zwart gat in de allesbevattende kou…

ik zou mezelf wel willen troosten maar ik heb vooral warmte nodig en mijn handen zijn zo koud stralend weer buiten maar ik zit binnen voel me lusteloos alle waarschijnlijkheden leg ik op een hoop wat een berg onzin plots stollen woorden worden weggespoeld in een vloed van regen kom ik mezelf tegemoet of heeft er egens iemand een…

armen om je knieën hoofd afgewend niemand die ziet dat jij zo anders bent uitdrukkingen verborgen masker ervoor je lach is nep maar niemand heeft het door en af en toe zou je je eens bloot willen geven gewoon alles vertellen wat in je zit maar je houdt je mond stijf dicht hoofd tussen je knieën je leven vervuild niemand die ziet…

vol verdriet niemand die het ziet ze weten het niet diep in mij heerst een onstuimige storm die zich niet uiten kan ik huil niet meer ik weet niet meer hoe het moet niks kan mijn verdriet nog stillen…

Wanneer het lichaam rusten moet De gedachtes werken gaan. En slaap noch werkelijkheid gevat kan worden. Wat rest mij dan te doen? Niks anders dan het los te laten... De tranen komen ’s nachts Wanneer alles donker is En slechts het huilen van de wind Mijn stil verdriet verstoort.…

ik zou wel kunnen genieten van deze zomerse herfst die nog volop bloemen draagt als ik anders was ik zou wel kunnen aanvaarden de moeilijke wegen die ik nu bewandel als ik anders was ik zou wel kunnen blij zijn met de vrienden die ik heb niet zo vol verdriet als ik anders was…