Alle inzendingen over algemeen

Waar ben je? Waar blijf je? Ik zoek je al zo lang! Waar ben je? Waarom ben je zo lang weg? Ik mis je! Ik ben zo bang! Ik hield van je Totdat je dat flikte, Nu ben je mijn aartsvijand. Maar ergens vind ik je gewoon leuk, Omdat je mooie ogen hebt, Omdat je grappig bent, En nu mag je weggaan, Ga maar naar haar toe, Ik hoef je niet…

Zit genietend op het zonnig caféterras Mensjes kijken, kleine ijdeltuitjes Kijk ze paraderen met trotse pas Veel plastic borsten in strakke truitjes Open overhemdjes haar op de tors Dikke billen, hoog gehakt en kortgerokt Gespierd, bruinverbrand, goud op de borst Zo hebben ze elkaar in hun valletjes gelokt Sommige gelukkigen gaan het redden…

Kom je uit je bed verkeerd de wekker gezet dan gaat het koffiezakje stuk valt de prut op je kruk gauw even scheren dat moet je nooit proberen met een bebloed gezicht begint de dag ontwricht eigenlijk weet je al van te voren deze dag beschouw ik als verloren alles komt vandaag verkeerd uit je handen zelf water laat je aanbranden tja, je hebt…

Als 't varken gewassen is, piept 't onder moeders vleugels ‘k ben nog niet droog achter de oren!…

een kind staat stil te kijken mamma huilt, zegt heel zacht pappa is nu bij de sterren het kindje kijkt haar niet begrijpend aan maar pappa is toch sterk hij is toch een soldaat waarom is hij dan dood gegaan hebben die mensen daar hem dan pijn gedaan in zijn ogen blinkt een traan hij drukt zich heel verdrietig en verward dicht tegen…

Uren en uren heb jij gestudeerd, het resultaat is dan ook niet verkeerd. Soms ging het moeilijk, soms met gemak. Eindelijk heb je het diploma op zak. Hopelijk brengt dit papier je de baan waarvoor je deze studie bent aangegaan.…

Ik pers de vrijheid van het nieuws niet meer uit mijn pen De dag dat ik dat blad heb omgekeerd kon ik zijn wie ik ben Ik schrapte in primeur geijkte woorden als naar verluidt En dronk - tussen de regels - mijn laatste uitroepteken uit Toen wist ik zeker dat ik me niet meer vergissen kon Naar verluidt geen nieuws en ik…

en of een dag een marge heeft niet meer of minder of het eindigen van de nacht nog telt evenwicht is iets dat je moet loskoppelen en cohesie bestaat uit factoren waar regen uit wind slaat en wandelt door mensen het enkelvoud van eenzaamheid zodra je ergens bent, maar waar…

Wij beiden zij aan zij voelt zo vertrouwd en als ik steels mijn blikken op je richt zie ik vol dankbaarheid hoe jij het zicht op het door ons te lopen pad behoudt ondanks dat naast je steil de dreiging ligt waarvan de ijzigheid mij diep benauwt ik zie je vechten voor je zelfbehoud na wankelen vind je weer evenwicht toch zal de angst mee…

In vrijheid word je geboren Vol verwondering aanschouw je de wereld om je heen Alles is nog puur en nieuw Ontdek je opeens dat je vingers en tenen hebt Ergens anders, ver weg Ver van je bedje Ook daar wordt iemand geboren Met dezelfde verwondering aanschouwt ook zij haar wereld Haar omgeving Ook haar ouders zijn blij met haar komst Ook…

in een ambiance van ontkenning kwam er een visie aangewoekerd met zoveel zelfvertrouwen dat kamerstoelen zich ternauwernood de rug recht konden houden, wat een wind en dat met al die informatie was het even wennen maar als wij zover zijn dan zijn wij ook zover heel veel voor weinig in een totaal geïsoleerde ondoordringbare trance…

Wolken vluchten langs de maan die half verduisterd verdwijnt dan weer plotseling verschijnt Muggen dansen in de lucht bewegen om het bewegen komen elkaar steeds weer tegen Iedereen wil weten wil weten wat je wilt maar jij weet niet weet niet wat je wilt Je wilt alleen maar gaan vluchten met de wolken dansen met de muggen dromen van…

We zijn allemaal reizigers op doorreis en op zoek naar een land waar alleen vrede en liefde heerst Maar is dat land wel te vinden of zoeken we dat land misschien toch bij God?…

Haar dagen rekken eeuwig voort, met bit're grimlach naar het heden als uitgerekte elastiek waaruit de kracht is weggegleden. Verlaten zit ze in de zon haar goede dagen zijn voorbij nog voor er ooit iets echt begon draaide het tij al averij. Het schip vol dromen zonk voorgoed, de stormen sloegen alles neer het leven kent slechts tegenspoed…

De meesten zien alleen de schil, hun ziel niet sterker dan de wil, want zoekende naar diepgang, de maskerade en haar zwanenzang, zul je me vinden onder mijn huid, de parelzak waar je op stuit, want midden in die fraaie zak huist parel in een mantelpak.…

ik schrijf het schaduwbeeld uit je kijkers het verdriet van het late leed zo laat ik het licht vandaag zuchten in het vangnet van staren en recht in het gezicht slaan waarin het oogwit nieuwe pigmenten kiest zodat kijken niet meer wegvliegt en zich laaft in frisse zilveren irissen…

Verloren momenten in een verloren tijd, waarin een ieder voor zichzelf strijdt, komen opborrelen vanuit een dikke mist. Maar er valt niet zo veel van te leren, zolang niemand het tijd tracht te keren of toegeeft dat wij ons hebben vergist. Verloren momenten in een verloren tijd, ooit puur en mooi, we raakten 't kwijt. Of wilden we toch…

De verbroken stilte, als een zwaar gewicht, hangend boven de vijver, als een soort mist, neemt de wereld in zich op, niet als gedicht. Maar als verhaal over wat de wereld ooit zag, wat de wereld ooit deed en zich heeft vergist. Alleen de dood bleef achter, met een lach. De laatste bom viel met een enorme kracht, trok dodelijke sporen over…

aan de maanstondigen van het misverstand verpleeg je erna je kan bloedrood geen lauwertakken snijden hij vergeet niet snel wat hij wil onthouden kent de loense plannen herleest oude boeken voor de bevestiging in hoofdstukken achterwaarts zijn fantasie is groot genoeg om er gedachten in te verbergen…

Ach m'n verwoede spasmen van onwetendheid in een hoekje op de vloer gelegen rest teneergeslagen ongezelligheid als braaksel op een vasttapijt ontkomen aan een slechte tijd van afval en afvalligheid…

Hemel en aarde gaan voorbij Een boom werpt haar schaduw Sierlijk kronkelen haar takken Haar wortels verborgen Een boom eenzaam in een veld Verborgen tussen anderen Waarom staat zij hier? Wie heeft haar verborgen? Wat is haar verhaal? Een boom, kaal zonder bladeren Winter heeft de wereld in zijn macht Bittere vrieskou teistert de velden…

als je zwijgend kijkt alleen maar kijkt zie je soms zoveel meer en anders als je zwijgend denkt alleen maar denkt denk je soms zoveel meer en anders als je zwijgt alleen maar zwijgt begrijp je soms zoveel meer en anders…

een heimelijke leugenworp in mijn open aandachtskorf loopt als zemelen zo hard in de gaten en valt al klamp je angstvallig aan bang bedekkend je motieven mijn scherpgerande mazen klieven in illusies en verloochening elk spinsel straf gezift vat ik bewust gedachtezaad dat samenhang ontsluiten laat en als klare vreugdekern opgetogen…

Verlangens zijn de draden van ons eigen web die we weerspiegeld willen zien in werkelijkheid met hoofd hart en gevoel…

Als we opstaan met de zon en de nacht haar donker heeft verruild in poederblauw en onze dromen en verlangens nog nieuw zijn dan kijken we naar de wereld om ons heen en stellen vast: is de werkelijkheid mooier mooier dan in fantasie en droom?…

het dorstig renpaard volgt een waadvogel verwaand spoort de pikeur zijn onwillig lamoen terug in de piste waar verdwaalde woorden hoefafdrukken in het zand daar spreekt je pen en schrijft je tong tekens door het rennen uitgewist opnieuw het zicht en jaarringen scherpen de tijd die uitgerekend in papier verdwijnt…

Langzaam gaan de dagen voorbij Mijn verlangens groeien en groeien Vertrouwd maar nog te ver weg ligt mijn geluk Daar zal het blijven wachten Totdat ik het in mijn macht krijg © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 23-07-2008…

de tijd is haast geworden alle zorgen voor later vinden nu de ingang naar het piekerhart dat bloedt uit elke wonde van een warm gemist moment dag en tot ziens het meest gehoord in de korte conversatie tussen twee mensen, de boodschap opzij gedrukt in het gedrang dat er nog zoveel vandaag het enige dat nog sterft is het ogenblik niet…

betoverd werd hij door haar betoverd door haar woorden haar lach door haar stem zoals schippers bij 't verleidelijk zingen van de Lorelei met hun schip op de klippen liepen zoals Odysseus bij hemels gezang van Sirenen aan een lokkende dood ternauwernood ontkwam een betovering die werd verbroken in één enkel moment…

De nevel rest te dalen terwijl de eerste zonnestralen koperen luchten verteren vol lichte kleuren smeren ik loop vooruit, ben hier, was daar tijd en ruimte lopen zo raar ik verplaats in de ruimte, de tijd die wegtikt in het niets zonder spijt herinner de ruimte herinner de tijd déjà vu kom tot leven dit moment is verheven de nevel…