Netgedichten

netgedicht (nr. 25.395):

Tuindaken pezen

hemelsbreed
steunbalken in de wereld

ijzeren nagels en winkelhaken
bindmiddelen
uit het binnenste der aarde
sinds mensenheugenis
ankerpunt van stoer huisjes bouwen bij uitstek

timmersvreugd op het dak en een priemende zon

horizondragende planken verbreden het luchtruim
vierende lengtes maal nog eens vier meter, breed torenend
een grijnzende inplanting als een enorm verticaal gebit
met een massief torso ter platten van het panorama, het wil wel eens krommen
de wereld verkleinen brengt het tot dimensies van geborgenheid

belichaming van ontgrendelen van het willen kunnen
het fiere zwellen van aderen op de onderarmen

en ergens in de nok
een houten vliegwiel
tegen het voortschrijden van de dagen
en ter herinnering dat de dingen rond komen
zoals de aarde bossen voorziet om te verzagen