Netgedichten

netgedicht (nr. 25.828):

handen

ik lees je over duimrollend, het standpunt van een paar handen

handen
ook wel een beetje een mens

ik zou willen zeggen ik haat het mij te moeten...

wat daarna uit mijn bek rolt doet er niet toe
het is het inpalmen met de tong van de meer eigenlijke ingebonden tenen

alsof mijn voeten van zich laten spreken recht naar boven
door mijn ruggengraat

maar ik moet het hier doen met een dode computer

rekenmachien

dat zegt het dan weer, alsof er een rekening gemaakt moet worden

uiterst gepast, want haat is een onbestaand woord
dood, want het zegt teveel ineens en dat is me te weinig
eigenlijk is haat ziek in het bedje van de liefde
ook weer zo'n woord, wat is dat dan
het ontglipt me als zand tussen mijn vingers

zeg ik dan liever dat ik van je hou
maar dat is ook weer van het goede teveel
dat is een woord dat uit het hart zou komen
en het hart is me te bewegingloos, gewoon op en neer, geef mij dan maar een paar handen

subtiel

een paar vingerlengtes slechts, dat is het verschil tussen jou en mij

handen
niet een wereld van woorden van mijn voeten

met de handen doe je dat het misverstand
de bekken passen wat woorden inéén zoals vingers in elkaar schakelen

daarna geef je mekaar handjes en kan je weer vriendjes zijn
haat is een woord dat ik liever in mijn schoenen steek

bij mijn teentjes, die komen ook nooit buiten in het droeve winterseizoen van misverstanden