vermeende inspiratieloosheid
twee punten
in een gering raken
weidsheid groeit
in een zee van oeverloosheid
het vervult zich
in een rij atomen
afgesneden
van de baan terug
elk op weg
naar een vruchtbaar land
geen leegte geen lijden
van een handvol
gegijzelde cellen in het zog
van een doelloos zwalpen
het was slechts een spiegel
voor ons verborgen
voorbij de einder
waar wij als mens
nooit naakt moeten gaan
er was ooit het schild
van schuilgaande bedoelingen
het verborgen blanco
was het verheffen
van hiaten
in het kunstenaarschap
kringloop
en de zee vult zich
met het kleinere leven
even
dacht ik dat de aarde
geen kinderen meer te baren had
maar in het geringe vertoevend
was ik vergeten
dat niets niet niets is
ik loste het grijpen
van het levenssediment
mijn hand liep leeg
Geplaatst in de categorie: algemeen