Netgedichten

netgedicht (nr. 25.765):

Zegepralend

over de uitgestrekte heide
zingt een stil hart zijn purperen slaap
onschatbaar rijk

stil het éne
bloeischoon groeit het andere
in zijn schoonste tooi

zinsverukkend
staan de bomen te bloesemen
vol pracht en praal

knallen geuren en kleuren
je als het ware
verkwikkend tegemoet

speelt de lauwe zonnewind
een schaduwspel van zichzelf
door swingende bomen

fluitend en welgezind
hoor je heel wat vogelvertier
in gevleugelde kracht

een oase van rust
komt opnieuw tot leven
voeten pletten het stof op de paden

met respect voor de natuur