Netgedichten

netgedicht (nr. 25.519):

over het vissen getild

Ze sleept een paar netten aan
verwacht een paar handen
knijpt de ontgroende man
in de parmantige jonge billen
ze is een fikser van manhaftigheid
met een zwaar moederschap
alleen ze doet dat in het aarden
zoals vissen in het water dat doen

sterk en wilskrachtig
maar ze omwikkelt het zacht
of ze speelt gewoon de dommekracht

zoals vrouwen eigenlijk geen volksmenners zijn
in de mond van de man is menig broertje dood
ze worden slap en geslachtsloos in haar dringende zijn

ze doet haar kinderen spelen
in het water met netten en vissen
alle potentie die de zee in zich heeft
vloeit in hun benen terug, krachtig spierend
en ze lachen om hun onzekere beeldhouwersspel
van zie me hier nu glimmen, ben ik niet een Adonis