Netgedichten

netgedicht (nr. 26.038):

labyrint

Zuilen van regen beroven
me druppelsgewijs van licht in de ogen
het plaveisel glimt een galerij van bomen
ik spoel kleurloos weg onder een veelheid van silhouetten
Deze vochtige wentelwereld ruikt naar een tekening in vettig grafiet

De wereld komt naar beneden in doorweekte vellen
huizen smelten weg in een wassen schildering
het warme vet uit mijn huid vervoegt zich koudweg in
een huivering,
tastbaar zwellen mijn vochtige ribben tot dikke tralies
en benemen me de adem

Dit verstikkend grijs verwordt me tot een gevangenis
het steenkoude lijkengewaad van de drenkeling

Het bloed onder mijn ribben krampt en pompt,
vermengt zich met het slib der aarde
voor een heilig onderkomen
Ik lijk hopeloos verloren gelopen

De snode dood plast rond in dit visioen van Escher
het doolhof zelfredzaam in zijn uitzichtloze weerspiegeling

Ik ben de hoofdrolspeler