Alle inzendingen over algemeen

waar (n)iemand op wacht mislukte advocaten van het vurige geslacht huichelen zonder toga het vuur in de vagina bij om het even wie verwaandheid pleiten doorzichtig als hun lingerie schaamteloos rechtop kruipen sluipen door de lettergrepen van de eigen naam alles vol schijn te vangen tot de wrong in de tong giftiger dan ratelslangen geilen…

Ik hoor alleen het kraaien van de haan regen die tikt tegen het raam wind fluistert in het ontwaken van de nacht als zachte bries over het glooiend landschap verdwijnt en stilte zich onttrekt aan geluiden van de ochtend is de stilte verdwenen en begint een nieuwe dag…

ik hijs het licht weg tot silhouet diep tast ik de ruimte af waarin de morgen ligt te sluimeren het geschuier van een stoffer voorkomt stilte over uitgeputte wegen…

Het pad waarover hij zijn stappen zet ligt afgezonderd ver van stemmen anders dan de zijne eenzaamheid is metgezel lijkt het wel voor al degenen die in eigen zwijgen niets kunnen verstaan maar hij ademt verwondering wanneer een lelie - badend in de maan - liefdevol het water kust of het nijgend zware graan vergoten tranen draagt van…

is er een dichter in de zaal die mij met een wijze blik kan wijzen op de puntjes op de i de waanzin van een woord is er een dichter in de zaal die mijn gedicht kan reanimeren ik heb alleen maar toegekeken hoe ik vol wanhoop en ernst gedichten open snij en dood laat bloeden laat deze overleven, laat dit de vanzelfsprekend tijdloze tussen…

Kunstenaars lullen links en niet rechts daarvoor missen ze de moed maar als ze de kans krijgen vullen ze hun zakken rechts! Als de laatste getuige sterft begint de verkrachting van de geschiedenis! Mijn vriend woont aan de waterkant niet moeilijk te vinden plons! Dingen zijn meestal wat ze lijken niet veel kikkers zijn…

Met nieuwe ogen kijk ik rond naar grachten, bruggen en herenhuizen naar kerken en sloepen vol studenten alsof dit gisteren nog niet bestond We zwalken langs café's en begroeten vele bekenden in de Kinkerstraat een laatste broodje bij de Turk Zo blijkt maar weer Amsterdam is toch heel anders dan bijvoorbeeld Urk…

Mijn zak is goed gevuld met ontzettend veel geduld ik neem bewust de tijd ook al geeft dat soms een strijd je kunt allemaal maar één ding tegelijk dat is hoe ik het allemaal bekijk ook al wordt er meer van je gevraagd ik zorg dat ik niet word opgejaagd blijf rustig en kalm ik hou mijn vast aan deze strohalm.…

de warmte van het nest er mogen zijn vliedend op steltpoten onbeholpen staketselend ver vooruit op de rest dat is mijn punt ik hoop dat u er iets mee kunt…

Er was lef voor nodig Om te zeggen “Stop!” Met een pijnlijke maag en parelend zweet Alsnog het woord laten vallen Spijt is nergens te vinden Geluk is nu de baas…

vlak boven de bomen staat laag nog de zon ik sta te dromen vlak boven de bomen waar laatste stralen schromen bijna leeg die warmrode bron vlak boven de bomen staat laag nog de zon - rondeel - uit "Achtertuinen"…

Lief en o zo vertrouwd Muzikaal en mooi Jammer dat de tijd om is Ik moet weer naar huis Maar ik kom terug En dan zal ik blijven Mijn waardevol stekkie Dat is mijn thuis © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 07-07-2008…

Dag, mooie dag wat ben je weer vroeg gekomen in mijn kamer begroet je mij wéér opnieuw. stralen van zon hebben mijn gezicht in het gele gezet en ik heb vanmorgen goud gekust warmte omarmt. Dag, mooie dag wat ben je vanochtend weer lief. zó zoet kom je me wakker zoenen 'k heb goud gekust!…

De trap laat ons klimmen Naar de afdaling des levens Op de zolder des doods Tijdens de geboorte van een beginneling…

Het is helemaal op Tederheid is vervlogen Heeft plaats gemaakt voor haat Ongeloof doorklieft alles als een rode draad Opvolgende spanning veroorzaakt een explosie Daarna is het stil © Schrijfster: Anja Maria Vereijken 11-06-2008…

Ik kan toch zo verlangen naar rust en ruimte om me heen maar als aan dat verlangen is voldaan voel ik me eenzaam en alleen.…

De tijd die, zegt men, wonden heelde, ging aan haar voorbij, grijs gekleurd. In het leven dat ze met niemand deelde, is nog nooit iets sprankelends gebeurd. Alleen met de naald kon ze leren leven, al was het een nachtmerrie en een hel. Maar wat die nachtmerrie haar kon geven, was een vaag soort vreugde in een cel. Een cel waarin ze leefde…

Wat eens was is er niet meer Een acute explosie Een geconcludeerde breuk Verzachtende omstandigheden Een herkansing volgt Verspilde tijd Doorboord van een ijskoude wind Vallen parten uiteen…

Elk mens ontmoet wel eens verdriet, En niet dat een ander dat altijd ziet. Verdriet gaat altijd samen met pijn, Maar het maakt ons tot wat we nu zijn. Verdrietig zijn heeft altijd een reden, Uit ons verleden of ons heden. Het is hoe we het verdriet verwerken, En hoe houden we het binnen de perken. Verdriet maakt ook dat we emotioneel groeien…

behoedzaam als de muis die het hol uitsluipt gelokt door nieuwe en opwindende geuren warm verrast wiegt na uren zware arbeid en pijn de verse moeder de vrucht van haar werk voorzichtig herken ik de blik in je ogen koester me in warme opwinding en bedenk hoe onverwacht het leven loopt de maan twee kanten heeft…

Jij bent jij, zoals je altijd was zie niet op naar mij want ook ik ben maar een voorbijganger in de tijd. Kijk liever naar de klavers in het het jonge gras kijk naar de bomen, de vogels, de wolken! Hoor de wind langs de bladeren kolken En misschien is de wind wel mijn adem, misschien is mijn adem wel jouw bloed.…

Het bewijs van je bestaan Is dat je lach Is dat je bankrekening Je hart dat klopt Of een gedicht dat je schrijft Wat maakt dat je bestaat Dansen in de nacht bij volle maan Of naar je tante in het ziekenhuis gaan Wat maakt dat je er bent Je auto die voor de deur staat Of de telefoon die steeds weer gaat En als je er straks niet meer…

Zwemmen in een modderpoel, is en blijft een vreemd gevoel Bevredigend is het niet. Het is alleen rommel wat je ziet. Zal het ooit een inhoud krijgen? Of moet ik maar gewoon zwijgen? ©Schrijfster: Anja Maria Vogel-Vereijken 2007…

Een feit Vandaag beleefd Gisteren vol spanning Morgen een fijne herinnering ©Schrijfster: Anja Maria Vogel-Vereijken 09-06-2008…

ik teken geen bloemen meer mijn hoofd vult zich met twijfels en mijn hart met herinneringen ik schenk elke dag een naam en streep haar genadeloos af nog voor ik haar heb uitgezwaaid jouw hand weet ik feilloos te vinden als de avond mij iets te donker wordt en ik schuilen moet voor mezelf ik ben me er een, maar ik teken geen bloemen meer…

Een stem Een stem spreekt Met een inhoud van waarheid Doorweekt van frustratie Niets kunnen wijzigen aan het feit Een stem spreekt Schreeuwend om hulp Geen grip hebbend op een wens Van angst doorweekt Een stem spreekt Smekend om vergiffenis Spijt hebbend met bloedend hart Verdragend het zware leed Een stem spreekt Vol pijn en verdriet…

na elk vergaand spreken beelden wij het landschap in nieuwe contouren ik in de vorm waarin wij vertoeven en jij met hoge schouders op gebogen benen in onbegrepen tekens maar in de taal die wij herkenden in de vele morgens die nog komen wachten,worden meegenomen in woorden die steeds verder komen het drijfzand van zinnen..…

verloren lag het op de stoep weggewaaid, weggegooid? Bovenaan lees ik: sokken en verlengsnoer onmiddellijk gevolgd door: SCHOENEN in HOOFDLETTERS met VRAAGTEKEN pauze, onbeschreven witte ruimte dan van de kaas van de biowinkel naar de supermarkt voor croissants en zakdoekjes VRAAGTEKENS achter fruit? en lekkers?…

Ga er maar aan staan drievoudig gevangen in brons op een heuvel waar men de aarde eet als het allerlaatste brood er is er een die vraagt waarom hij heeft de armen tot de hemel geheven de roep om vergeving op de lippen weet dat aan alles een einde komt stijgt hij hier boven zichzelf uit loodrecht in de lijn van een hogere sfeer gehangen…

Lang geleden zagen wij hoe maanlicht van de hemel gleed laag gedragen door het staren in een rimpelvrije vijver we dachten dat de dag geen licht verdragen kon althans de glans niet die in nacht geboren werd nu zien we slechts nog duister water oppervlakkig fronsen en onze morgen daagt geen schijn zelfs niet zijn eigen dromen…