Alle inzendingen over eenzaamheid

Ik zou willen roepen, schreeuwen, gillen Ik hou van je maar ik voel me leeg, zo leeg van binnen. Mijn handen beven, een krop in mijn keel Ik heb je nodig zin om me neer te leggen. ‘k Sluit mijn ogen, mijn gedachten rusten op tafel. Mijn hand wil niet meer, niet meer bewegen weigert, weigert te spreken. ‘k Ga er niet tegen in…

De slagbomen opgeheven kruisen de wegen elkaar zoekt het hoofd gezelschap Hij Banen haar gedachten zich een weg naar de andere einder een verwant van de ziel De wegen lopen gesmeerd kennen de bomen één voor één gaan uit elkaar komen elkaar weer tegen De slagbomen neergelaten een stop bij…

"Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.. en breng me nergens heen.." Schallen de woorden van Blöf uit de speakers.. Stil rollen mijn tranen geruisloos Wetend dat mijn verleden een puinhoop is En laat mij troosten door de muziek "Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.." Stilzwijgend laat ik me meeslepen In de heerlijke woorden van de…

Ik voel me enkel in de stilte thuis, ik ga er steeds maar heen. Ze lokt me met haar schaduw, met fluisterende stemmen van fluweel. Ik kan daar schuilen in verzonnen dromen, in helder licht dat ik heb verloren. Starend naar de chaos in mijn hoofd, luister ik naar mijn tranen, zo rusteloos. Woorden wandelen er op kousenvoeten, struikelen…

Het leven is mooi geniet ervan elke dag, Met soms een traan en vaak een lach Het leven is ook zon en regen, Soms valt het mee maar soms ook tegen Sinds ik haar ken lijkt de zon heel de dag te schijnen En lijkt hij niet achter de wolken te willen verdwijnen En iedere dag was daar steeds vaker weer die lach Ik ging weer genieten van het leven…

waar hij zich zacht omsluieren wil door het deken der eenzaamheid vervaagt een verlangen dat diep verscholen knaagt aan de pijn, zijn verloren dromen aanhoort hij het leven in wanhoopskreten waar nachten vervagen in het niets van zijn leven…

Het vuur brandt rood afgestorven aardappelloof rook slaat neer stinkend wegwaaiend over de velden In de rulle, zwarte aarde ver van het harde aangelopen pad zak jij weg en keert terug bij de eerste kinderschreeuw Naar het huis in de boomgaard de katten en de honden de bewegingen achter de gordijnen lucht die trilt van een stem…

Een diep verlangen naar het eindige kruipt traag en wenend in dikke strepen naar de stilte van het oneindige In het vragen naar vergetelheid kan de nacht mij vinden, een vuistgroot op mijn kussen, er ontbreekt enkel nog een afscheid Sterfelijk vergruist de rand van de dag nu voorgoed, geluisterd en diep gedacht schrijf ik de woorden…

leeggezogen en opgedroogd voel ik mij als verlaten niets speelt meer voor mij alles is uit handen gegeven ik probeer een lach maar het worden tranen waarom moet ik uitleggen wat mij heeft bezwaard pijnlijk zijn die stille momenten waarvan je wilt dat ze overgaan dat er muziek klinkt in je oren en niet langer tegen zal staan zie nu…

Het verdriet in mij maakt mijn nachten wakker en schrijft de leegte op papier. Onder blauwe tranen cirkelt mijn hand,woorden razen tot in de kleinste plekken. Verkleumd en onnavolgbaar zoekt mijn schrijven de windstilte in de striemen van de onophoudelijke vlekken. Wat blijft er van me over als mijn zinnen enkel verlatenheid vinden…

Uw ogen waren er niet, Uw stem was zo ver, zo ver, Het was een avond zonder lied, Nacht zonder ster. De stilte was zo diep, zo groot, Boven en onder en overal, Dat iedre windeval Moest brengen dood. Mijn ziel was als een bloem naar u Grootopen, Weerloos als doodschaduw Ze had beslopen... Hoe heb ik wreed verstaan In één stil even…

Opeens is daar het licht waarin het gras veel minder grijs… een late zwaluw zoekt het zuiden schapen steken uit hun wol een koster staat zijn klok te luiden ergens stierf een mens maakte veel dagen vol besloot het leven in de schittering van water maar in de haast heeft niemand tijd voor ’t licht noch voor ’t geluid noch voor dit schitterend…

dat ik jou uit moet leggen wat het is om zonder jou een reiziger zonder bagage die in jouw ogen heeft gekeken fantoompijn die zeurt verbondenheid met dromen een vreemdeling in eigen land een pluisje schokschouderend in de wind zoekt een plekje lees dan toch de verdomde korte berichten in de krant…

zie de realiteit vervagen in dromen waar niets wat het lijkt nog werkelijk is laat wat ik voel de fluistering breken waar stilte sluimert in de schreeuw van een hart en hoor wat ik denk steel mijn dromen waar alles heel vaag eens is geweest…

Niet meer stoeien in de morgen nooit meer dansen in de nacht elke dag heeft een zwart randje warmte wordt niet meer verwacht Ook de zonnestralen lijden schijnen zacht gebroken licht willen duist're gloed omarmen glans geven aan jouw gezicht 'n Rail van tranen door het leven trekt een wissel op jouw geest zelfs de sporen van de liefde…

Alle mooie dingen verminderen En verlaten mij nu - Mijn lieve zinne-kinderen Haten mij nu - De gouden, de grauwe, de blauwe, Ze gaan, ze gaan allen heen - Tussen grote mensen-gebouwen Sta ik alleen - In de mensen, in de zon-straten Koel, onbewogen. - Ik ben heel alleen gelaten Door mijn ogen. Mijn ziel is in leven gebleven - Leeft…

De roep van de golven het duister van de nacht verdringen gedachten ik voel een woeste kracht Nietsontziend stamp ik door mijn stappen happen zand zelfs de scherpste schelp ram ik pijnloos aan de kant Het diepe verlangen naar het eindige trekt ontsluit het zilte zeepad laat voeten bodemloos Tranen ebben niet weg stromen als een vloedgolf…

Ik ween zonder gezicht in de stilte van de straten met moegelopen voeten vertel ik de huizen over diep vergeten rust. Ik staar zonder ogen, adem nauwelijks een zucht mijn lippen gillen stille klanken, zelfs de eenzaamheid schuwt verlaten stadsbanken. Ik spreek zonder mond, mijn stem draagt geen naam de nacht valt uit de hoogte,…

Ik woon in speekselloze woorden, in licht dat net niet uitdooft, in een huis dat niet wil horen. Ik loop wat zachtjes door maar vind geen onderwerp dat me zoekt, geen enkele voetafdruk op een zachtwollen doek. Ik laat mijn lichaam zakken maar vind alleen een afdruk van uitgeleefde tranen, een onderworpen ziel in de tijd achtergelaten…

Het laatste rondje is geweest toch hangt hij nog aan de bar geen huis waar hij naartoe kan gaan het is voor woorden te bizar. Aangespoord door de barman pakt hij zijn plunjezak en gaat het leven heeft hem niets te bieden en hij slentert over straat. Daar verderop brandt nog een lichtje hij telt z'n geld, het is genoeg zo slijt hij…

Wie ben jij? De stille, de zwijger Wie ben jij? Die ik heb gekend Je mond vertelde me weinig Je spreken ben ik ontwend De stilte kan jij omarmen Met wie jij je leed hebt gedeeld Je gezel is je gedachte Met wie jij je nooit hebt verveeld In je stoel laat ik je achter Niet wetend wat je nu wenst Soms denk ik dat je vermogens Door leeftijd…

De maan weerspiegelt een betraand masker in de rivier en ik sta aan de verkeerde oever Alleen Ik hoor mensen lachen Hun echo's breken het wateroppervlak aan mijn oever Alleen Ik proef jonge liefdes hunkerend naar elkaar objectief oppervlakkig Hun lichamen één met de rivier en de zoete oevers Alleen ik smaak bitter…

je oogt verlegen tongt een glimlach die rood spreekt een mond vol kleine tanden die hunkert naar een beet je blik is zacht ziet minder kleur dan ooit gedacht de koele schijn van je gezicht vertekent altijd pijn zwart haar chaost in zijn pieken, erin kroelen is genieten nog sluier je je angst en wacht de uren af kom…

er was zon en wind en jij zwetend van het sporten ik zou naar jou slechts kijken van een zekere afstand maar toen je opkeek geraakte ik in jouw ogen verloren zo wandelden wij samen de nacht in onze vingers zochten elkaar en je zei niets, we lieten de angst achter ons links van ons blaften de honden we hielden in, draaiden ons om keken…

op maandagmorgen haast ik mij door kille koude straten een verdwaalde meeuw scheert laag voorbij duikt op een plastic bakje friet met een hoofd als een vergiet en mijn hart vol gaten loop ik door en door en door die kille koude straten…

Lange dagen, uren op je kamer doorgebracht, al je vele vragen, tja, wat had je dan verwacht? Lange nachten, de slaap die niet wil komen, einde van je krachten, wakker geschrokken uit je dromen. Eenzame uren, alleen zul je moeten overleven, veel te verduren, en altijd weer je liefde geven. Missend verdriet, om hem, nog na vele lange…

Toen het verdriet onder jouw huid kroop, zag ik je wenen langs de rand van je hand. Eenzaam gevangen zuchtte je mee, tot jouw wereld onmachtig in het duister vergleed. Toen de nacht achter je aan sloop, zag ik je huilen langs de rand van jouw angst. Schuilend in verlangen klonk er een schreeuw, tot een traan stervend jouw wangen…

Ik wil vliegen op de wolken maar mijn armen doen zo zeer ik kan alleen maar vluchten voor het aankomend noodweer Ik wil dansen langs de huizen maar mijn benen zijn vermoeid ik kan alleen maar vluchten voor de regen op komst De mist is niet zacht om op te lopen ik pletter er steeds weer doorheen en als ik op een wonder zou hopen zou…

Wat is pijn Als je geen zachtheid kent Wat is verdriet Als je niet door vreugde wordt verwend Wat zijn verlangens Als ze worden vergeten Wat is stilte Als het lawaai is verdwenen Wat zijn tranen Als er geen liefde meer is om te bewenen…

Verstopt achter langgerekte vraagtekens aan de windstille rand je oren te ver maar mijn echo houdt stand. De allersnelste woorden ijlen je achterna zelfs in het donker op de tast vinden deze klanken het antwoord dat bij je zwijgen past.…