Alle inzendingen over algemeen

Als de zon haar stralen heeft verzacht en de uitbundigheid van de dag is verstomd en weer een dag is weggekust geven de bomen met hun onbeweeglijk blad een oase van rust en de nacht alle lief en leed meeneemt in onze dromen wachtend op een nieuwe dag die ons weer jubelend zal verwelkomen…

En de wereld draait door, ongeacht wat, We doen wat we doen en niets minder. We klagen niet meer, al zijn we het zat, Ook al hebben we van alle regels hinder. We zijn, stuk voor stuk, allen gevangen, We zeggen niets, verkiezen het zwijgen. En ook al woekert nog het verlangen, Wat we willen, zullen we niet krijgen. En de wereld draait door…

schreeuwend zweven meeuwen rond zijn troosteloos verlaten dek de oude driemastschoener weerloos, openluchtig opgelegd dansend op onberekenbare golven een stip op de oceaan koerste het begeerde waren duizend mijlen aan één stuk met dank aan heldere sterren langs Kaap de Goede Hoop over de delende evenaar en door Straat Magellaen..…

Aafjes wist het Andreus Drummond de Andrade Neruda en ik Dichters liegen de waarheid en niets dan de waarheid…

Niets meer dan te wensen dat er vrede komt en snel, dat er, voor alle mensen, een eind komt aan de hel. Een droom, hoor ik zeggen door mensen zonder hoop. Hoe kan ik ze uitleggen dat ík richting vrede loop. En het zal vinden, ooit, misschien, op een dag. Dan is de droom voltooid, en ik ... ik lach.…

Mensen kwamen uit het Oosten, uit het Westen kwam alleen regen! Ze had veel geluk opgeslagen genoeg voor verwerking van veel verdriet! Lachen een uiting van spanning die verhoedt dat we gaan huilen! Depri mensen zijn moeilijk te helpen ze zijn hun eigen moeras!…

kalm maar opgewekt drijven watervogeltjes in de stille sloot van de wilde ruwe zee in het geheel geen besef - tanka - uit "De Zee en Ommelanden"…

ik zie, ik ruik, ik neem, ik ontluik, ik voel, ik hoor, ik lach, ik stoor, ik huil, ik neem, ik beweeg, ik claim, ik rust, ik geef, ik weet dat ik leef.…

Secondes, Minuten, Uren, Dagen, Weken, Maanden, Jaren, Tja, het vliegt razendsnel voorbij de tijd. Kijk dus vooruit en niet achterom met spijt. Leef het leven, geniet van elke gegeven dag en wees blij dat je zoveel beleven mag. Want als je de mooie dingen vergeet krijg je spijt En denk je achteraf: 'had ik nu nog maar de tijd'.…

Langzaam maar zeker heelt de wond Beetje bij beetje keert het tij Stapje voor stapje komt een mooie toekomst dichterbij…

Ik lachte niet om de dichter, of om zijn vurig betoog. Er werd niemand uit gelachen, ik lachte om het schilderij boven het hoofd, van mijn vriend. Ik lachte om liefde. Ik lachte om ziektes. Ik lachte om nu. Ik lachte om toen, en lachte mijn tranen. Ik dronk nog wat drank en ging toen naar huis, alleen naar mijn huis. Ik dacht aan de…

Je weet het wel, je wilt niet ziek worden en toch... het is zo lekker, zo ontspannen zo gezellig eentje kan geen kwaad twee is altijd nog minder dan vier later stop je er echt mee nu hoeft het nog niet je bent nog jong nog eentje dan, om het af te leren...…

de zee kust het land niet meer waar achter boulevards de kermis heerst ik vlucht naar dat kleine land geheel omringd door water waar in 't uitzicht naar alle kanten mijn ziel weerspiegeld wordt uit "De Zee en Ommelanden"…

het moederland in de steek gelaten,waar in bekoring het leven hermetisch dicht valt er heerst diepe rust de verfraaide kerkjes zijn onbewogen in de late ochtend op de terrassen gonst het goede leven heildronk in strakke voetstappen vreugdevol gelach in het land waar de poëzie aan zijn lot word overgelaten zijn veel dichters die zichzelf…

Nadat ie in de porseleinkast had gezeten er een poosje had gesnoefd dacht ’t beest, ik weet zeker, da’ k me iets verbeeld, iets wat niet hoeft, verschoof voorzichtig heen en weer en zo komt dat deze keer eerlijk waar, alles heel bleef, gelukkig maar.…

een kastdeur een trap tegenaan gelopen eraf gevallen ze is onhandig haar enkel blauw en dik zich verstapt haar hand in een verband stom van haar ergens aan gebrand een zonnebril op als de zon niet scheen ze klaagde niet dat mocht ze niet van hem ze ging bij hem weg hij haalde haar terug de maat was vol ze was het zat maar dan ze…

Wandelen langs de volle kraams Kaas met eieren, melk en bruit Blondbrood, koerk met krenten En een zak met losse braams Bij de groenteman, ruiterfruit, Oranjebollen voor dertig centen Een kilo kolagoot, zakje appelfrij Nog even langs de snoepjesmand Dribbeldrop, plakzand en smoer Oh ja, ook nog een potje pindabrij Stuifzuigerbeugels voor aan…

Ik zie mijn spiegelbeeld in het raam zachtjes hoor ik mijn naam ik kijk om mij heen maar het geluid verdween komt het omdat ik aan je loop te denken of moet ik er geen aandacht aan schenken of zit je stem gewoon nog in mijn hoofd gelukkig is het nog niet gedoofd ook hoor ik in mijn gedachten nog steeds je lach denk nog vaak terug aan je sterfdag…

Een druppel water op je gezicht, een eenvoudig of mooi gedicht. De kleur geel in het groene veld, de vrede in plaats van geweld. Een kinderhand die rust in jouw hand, een lange wandeling op het strand. Gewoon een spelletje ganzenbord of het feit dat het donker wordt. Het geluk zit gewoon in alles wat je ziet, sluit daarvoor je ogen eens niet…

In het duister tastte ik steeds maar rond, het was alsof ik de uitgang niet vond. In het duister was ik radeloos verdwaald, het was of de dageraad niet was gehaald. In het duister zoek ik naar een weg, waarom is er niemand die luistert naar wat ik zeg. In het duister is het o zo zwaar, wat is nu echt en wat is waar. In het duister zoek ik naar…

verschaf bestaankans vergeving die het toebehoort dat het regen mag zijn in warmte van zon of een slag in de rondte die recht zet wat scheef stond uit elkaar schopt en wegtrapt een oude schoen zo wegpoetst of trillend lacht in afgetakelde schrijftrant dat zomaar niet weg kon glippen voor nieuwbakken……

Het is niet bij mensen dat mijn hunkering een huis vindt, een plaatsje om te slapen, een deken voor de nacht. Weggedoken in mijzelf wacht ik de zucht die ’t vuur laait, de stem die zal spreken, het woord dat daden knecht. De wind door het schuifraam wappert het gordijn en speelt met de vlam van de kaars die in mij brandt. Het vuur…

waarom laat ik mijzelf uitgeleide doen en verdwaal in late straten, die verworden is tot een beproeving in iedere ruit staat een vervormd iemand te zoeken naar zijn huis de brievenbus is een roestig verleden ik ben mijzelf verloren in de reflectie van pure regen voortdurend val ik langs mij heen mogelijkerwijs heeft de wind mij veroverd…

er wonen zoveel werelden in mij in elke vezel van mijn lijf schuilt leven van miljarden jaren en weten van millenia bevroren in de tijd naar verre vreemde oorden voeren mijn dromen mij waar lang vervlogen levens bij het blaffen van de maan ontwaken uit hun eeuwigheid…

de avond gloeit nog even na een laatste haal aan de sigaret de wereld zucht en rekt zich loom weer is een dag voorbij maar niet voor mij, niet voor mij golvend lava versteent mijn vlucht de tijd tikt ongenadig verder als doornroosje laat me slapen honderd jaar respijt en dan maak me…

Wanneer ik de buurman zie. drijven gedachten vreemd genoeg naar opa’s groentetuin; een heiligdom dat ik als kind slechts mocht betreden met zijn vingers rond mijn hand. Dat voelde ook wel veilig, want er groeiden veel geheimen leerde opa mij, zoals kroten die gekookt toch rode bietjes bleken, penen en ajuin; wortels, ui met piepers…

Mensen roddelen vaak over elkaar en komen dan soms in gewetensbezwaar dan liggen ze met zichzelf in de knoop en denken wat een puinhoop wat heb ik mijzelf aangedaan hoe kon ik mij zo laten gaan om mee te doen met een ander nee, ik zorg dat ik verander praten dat mag best maar zonder dat je iemand kwetst.…

Soms dan droom ik dat ik ijsbeer en jou weer draag zonder tranen in de nacht Soms dan voel ik weer jouw hoofd op mijn borst, en ons ademen in de schemer Soms fantaseer ik dat alles hetzelfde is, en niets helemaal verdwenen Maar soms, dat is maar soms en de waarheid kost me vaak zoveel moeite om te leven.…

bitter de koekjes van eigen deeg zal ik ervan eten leerzaam…

de flinterdunne stilte landt in de schelp van het ongeoefende oor fluweelzachte voelsprieten beroeren het taaie trommelvlies dat zich van de dove domme houdt niet geraakt, nooit gevlogen hoe vindt gekooide stilte ooit zijn huis?…