Netgedichten

netgedicht (nr. 24.988):

Versmallen tot een entiteit

Ik hing te hangen
tussen
twee eindeloze punten

de aarde schoffelde
wat ongerijmdheden
ze trok de pij
van de zuivering aan

zij zaaide het onder mij uit
als een lint van de twijfel

mijn blik schoot vol
op het stenen bed
van de schuld
en het tablet kleurde rood

ik gorgelde wat wanklanken
door onbestaande tunnels
waardoor hemel en hel welfden
om ongezien te trouwen

ik versmalde
tot op het bot op mijn tong
want niemand zou begrijpen
waarom ik hier hing te hangen

*

De zee voer haar kinderen uit
tot ze elkeen een ark bewoonden
ze zou haar haarvaten uitkammen
tot het laatste restje éénlingen