Alle inzendingen over eenzaamheid

Bewust keek ik hem niet aan, "Wat een zwaarmoedig jong", "Waarom wil hij maar niet gaan?" Dacht ik, bijtend op mijn tong, Ik vraag hem nooit meer hoe het gaat, Als hij met zijn "helpende hand", Weer eens bedelend voor mijn huisdeur staat, In zijn duisternis beland... Met zijn woorden houdt hij me vast, In zijn stilte zuigt hij mij…

Aan de bar waar stemmen klonken in de verte naar het scheen, wat het rotgevoel versterkte dat ik helemaal alleen een omhulsel op een kruk, een niemand leek te zijn, een levend ornament zonder emoties, zonder pijn was daar plots die enkele gedachte die mij terugbracht naar voorheen. Terwijl de bar mijn hoofd kuste (niet zachtzinnig, heel…

Buiten waait de wind en in mijn hoofd begint een melodie in lage klanken Zou je me horen boven de wind uit voel je mijn zielenkus en zwijg je laat je me de zwaartekracht ontdekken Verander in een pluisje en verken de weg naar Dadizele en voel windstoten en vlagen regen Zul je voorzichtig zijn, mijn lief? Langs het pad de vrouwelijke…

kwetsbaar ben ik, en teer, vanbinnen. je ziet het niet aan me, maar ik lijd. vanbuiten lach ik als mensen om mij lachen. het doet me niks, zeg ik. maar vanbinnen, vanbinnen sterf ik van verdriet.…

Je blik is zo wezenloos zo helemaal zonder pit, ik wil zo graag weten waar jij met je gedachten zit. Je kijkt zo treurig staart zo stil voor je heen, van alles blijf je afgezonderd en je bent het liefst alleen. Je hebt dringend hulp nodig en kan de strijd alleen niet aan. ik kan alleen maar toekijken en naast je blijven staan.…

Opgeslorpt door de eenzaamheid kruip ik terug naar vroege jaren waar ik een ontzettende sprong van mijn leven heb opgeslagen. Verward door het goede in het kwade ben ik vele nachten blijven vallen in een gedempte angst om de duisternis te verlaten Benaderd door klappertandende dromen heb ik mijn stijve voetafdrukken nooit kunnen overdenken…

ze was als een taxi ze nam iedereen op taxerend taxiënd de wereld op z'n kop ze was als een taxi iedereen reed mee maar na vele ritjes nog steeds niet tevree ze was als een taxi werd veel gevraagd maar er was er geen die haar heeft behaagd ze was als een taxi alles en alles kon tot de motor haperde en het sterven begon ze was…

Ze liep vaak door het bos Door dorre lanen Met triestheid in haar ziel Waar ook haar hartstocht sliep Geen ruimte was voor tranen En dacht aan eigen leven Waarin geen vogel voor haar zong Die zij kon horen geen warmte haar omringde of om haar werd gegeven en zij ook niemand kon bekoren Tot op een dag een kar zijn sporen trok Met…

vertel me toch hoe ik mijn ogen sluit, mijn ogen sluiten mag bij avond, bij het duisteren, op elke nieuwe dag omdat ik u zo voor me zie als mijn verleden vader. Vader! Op je allerlaatste bed - de witte hyacinten bloeiden - vroeg je mij waarom ik uit betraande wimpers keek naar vroege en vreemde verten. God, ik weet dat u veel dichter…

door nacht en dauw al urenlang verborgen ontwaak ik elders in mijn eigen tuin bezeer me dwalend aan de hopen puin en voel de angst die mij opnieuw wil worgen vermoeid om telkens voor mijzelf te zorgen buig ik mijn hoofd en houd het nog wat schuin een oud omhulsel roerloos leeg en bruin op deze nog te vroege voorjaarsmorgen een zwart satijnen…

mag ik huilen wanneer een woestijnroos haar traan heeft laten vallen mag ik voor haar knielen wanneer zij een blad verliest mag ik voor haar bidden wanneer zij de koude van de nacht moet overleven en mag ik voor haar sterven wanneer de zon haar traan ontneemt…

Onvermoeibaar, trok zij verder, met een grenzeloos vertrouwen, nooit van rusten nog gehoord, groeiende vechtlust zorgde ervoor dat zij het eindpunt haalde, op zichzelf.…

'k Voel me verloren in een grote wereld waar onrecht steeds de overhand heeft, waar mensen elkaar blijven vermoorden de één niet wil dat de ander leeft. Ik ben een vreemde in mijn eigen dorp waar mensen elkaar niet meer groeten, en iedereen zijn eigen leven leidt waar we verplicht nu dingen moeten. Vroeger toen iedereen elkaar kende…

Ze loopt verdwaasd over het strand schopt af en toe een schelp uit 't zand. Haar haren waaien speels in de wind ze merkt 't niet dit verloren kind. Dan staat ze stil tuurt naar de zee loopt in 't water en smeekt zacht neem me mee nu...niet later.…

Mijn geest zoekt een nieuw Lichaam voor mijn ziel, ik leef Al dagen niet meer. Bevreesd zonder hoop, Bedrogen, leeggezogen Door dit vacuüm Waarin ik als een Levensloze zaaddrager Zweef, vol verlangen Wat grond te vinden Om in te kunnen groeien. Maar zelfs de aarde Laat mij niet in mijn Waarde. Ik werd onbewust Geplukt in onschuld…

Je hebt een strijd met jezelf gestreden om de eenzaamheid te overwinnen. Jarenlang had jij geen mensen gezien totdat je met jezelf de strijd ging beginnen. Je hebt je leven aan je voorbij laten gaan, herinneringen aan vroeger maakten je wakker. Je had zo'n heel mooi leven gehad, en je wist; Ik ben niet zo'n stakker. Toen je vrouw was gestorven…

Maak mij niet wakker Als de dood me beschildert Met verstrooide kleuren In een vertrouwd seizoen Neem me niet mee Als een late roos Nog bloeien wil, Vredig in het herfstgroen Beroof me niet Van mijn stenen schaduw Als bladeren vallen, Verdoofd door de wind Laat me rusten In mijn laatste traan, Die de droeve stilte In leven en in…

Er komt een dag voor iedereen verschillend, voor de ene vroeg, voor de andere laat. Dat zij die jou het leven gaf, het zelf weer verlaat. Er komt een dag dat je alleen bent nooit meer ben je iemands kind, Nooit was iemand je zo dierbaar niemand heeft je zo bemind. Nooit meer dochter van je moeder, je kindertijd voorgoed voorbij. En niemand…

hang je maar op kies de strop voor leugens die je wurgen breek maar je nek je bent gek geworden door de haat en nijd van die fanaat waarvoor je bloedt je was te goed gelovig en devoot hij trok bestaan onder je vandaan je kijkt me aan met ogen zonder leven je bent er in gebleven toen de dood naar buiten sloop eerst rood…

Op mijn schouder hangt een zware schaduw. Neergezonken in de biechtstoel van mijn oor fluistert het bloeddruppels, bedelend om gehoor. Zwarte woorden worden doorweekt in rood, een paars gordijn verzacht de stromende dood. Geprevelde tranen knielen gevonnist op mijn mond, rozenbladeren bedekken mijn adem op de grond. Bedelend schuift…

Ik ren de stilte hard vooruit Ik dans, ik zoek, ik vind De nacht is als een spiegelruit Verlangen dat verblindt Maar 's morgens als de stilte wacht Ingehaald door 't ochtendlicht Ben ik bedrogen door de nacht En zie enkel jouw gezicht…

Kinderpasjes in verse sneeuw Kriskrassend over het tapijt Aan het venster een schrille geeuw Met gepeins: waar is toch die tijd?…

je raapt je schriften uit de plas, lachend fietst "de groep" voorbij. vandaag moest je weer ontgelden, dat je anders bent dan zij. elke dag laten ze je weten: jij hoort er echt niet bij! en hoe je het ook probeert, je bent anders dan zij. je hebt sproeten of je stottert, bent homo, moslim of jood. je bent anders dus dan zij…

IJzeren spijlen voor ogen blikken kilte Wimpers sluiten zon licht buiten tasten stilte Stijlloos ogen de zinnen in nemend besef Bevrijd van twijfel geeft levens lust weer adem…

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

ik heb mezelf in morgenstond en bij nacht zomaar in een ander leven gebracht daar lig ik koud in een ander bed en hoop vurig dat ik het red want mijn aarde is nog ongewarmd en toch voel ik mij omarmd door een kracht die in mij is dat ondanks dat ik alles mis met de koele aarde onder mij die me wakker houdt ik vrij en eenzaam waak en zucht…

Ze ziet dagelijks zijn lege stoel waar hij altijd zijn krant zat te lezen, en krijgt een weemoedig gevoel omdat het nooit meer hetzelfde zal wezen. De kinderen komen soms thuis, maar zijn er alleen op bezoek. De rest van de dag is ze alleen in huis, staart voor zich uit naar die lege hoek. Het eten smaakt niet meer lekker nu hij niet meer…

In eenzame uren van de nacht schrijf ik letters neer, donker en zacht. In mijmerende woorden kan ik een wereld verzinnen, vredig en soms onverwacht. In strelende zinnen kan ik de liefde bespelen, onbereikbaar in kracht. In schreiende verhalen herinner ik stille tranen, door de tijd gezwicht. In de kilte van de nacht verlies ik…

Een plek waar je alle gevoel van tijd verliest, waar er een blijvende, indrukwekkende stilte heerst een plek waar je een gevoel van leegte ervaart, waar hete tranen je de adem afsnijden een plek waar het in je binnenste woelt, waar je gedachten kunnen vluchten in een beven bang een plek waar een dof gesnik een rustplaats vindt…

waar maanlicht mij laat dromen sterren zacht bekoren het duister niet laat schrikken de nacht verlossing brengt ligt er angst in het ontwaken schenkt de morgen weinig hoop kan de zon dit hart niet raken bloeien wensen langzaam dood van een wereld zonder pijn dageraad in dromen waar ontwaken uit de nacht verlossing naar mij bracht…