Alle inzendingen over afscheid

ga nog niet weg blijf nog even en geloof me als ik zeg dat ik zonder jou niet kan leven ik wil niet dat je gaat blijf nog even maar je weet toch vroeg of laat dat je zonder mij niet kan leven…

Stil, stil zit ik in mijn eentje aan de rand van het meer, Het water glinstert mooi door de weerkaatsing van de zon.. Ik blijf naar het water kijken, en kijk daar heb je het weer.. Stil, stil zit ik te denken aan mijn herinneringen aan jou, nu, nu het te laat is, besef ik pas hoeveel je voor me betekent, ik hou van jou.. Nu, nu is het…

vannacht neen er is al een nacht en een jaar voorbij dat je er ineens in bleef ik zei wat ik dacht heel verdrietig over wat nooit kon nooit was je had je deel meer dan gehad recht op zielerust je leed was geleden blijft het rondzeuren of je misschien minder alleen van ons van mij had kunnen gaan vast staat wel althans dat geloof…

~~~ in de zwoele wind van vandaag fluisteren nog steeds de woorden die gisteren al vroeg vertrokken schetsen komen weer tot leven in een pastelgekleurd diorama verleidelijke denkbeelden waaieren uit in vlagen en ik bloos jouw kleur op mijn papier alleen je schaduw loog je leek veel langer -bij me- ~~~…

Een gapend gat, de grond nog vers op wat wormen na. Slapend in vergetelheid rusten hier mijn botten en lig ik te vergaan. Kraaien plukken, bode van de dood, tot alle eindjes bloeden. Zeg me, zwart gezelschap of er voor dit dode lijf, tranen vloeiden.…

Heel even kust ze stilte verlangt rust in avondrood bloeit onverbloemd wanneer armen eenzaamheid vangen oogluikend verdwijnt haar laatste lach in ijzige verte terwijl wij weerloos loslaten sust zij reeds verloren rust…

stoere wildbloem broos vlam je op stil lonkend tussen 't wuivende graan een wonderlijke groet naar de horizon die eenzaam wacht…

Niet alleen de sneeuw vlucht stiekem naar beneden mijn gedachten vloeien mee Even geen ellende geen verderf Alleen witte eenvoud Een veilig laagje bedekt de zorgen Bergt ze even op Even langer Voor altijd Witte eenvoud waakt Vergeet me niet...…

Volkomen onverwacht bleek je afscheidszoen zo zacht dat ik het spontaan nog eens wilde voelen Had ik nou maar bedacht dat ik daarna nog nacht- en lang zou blijven liggen woelen...…

De handleiding was na een aantal jaren eindelijk vertaald Een leven gedeeld dat opeens eindig blijkt Overwinning op overwinning, maar ineens de finish gehaald Niemand die nog met de eer strijkt De enige zekerheid maakt zo onzeker Tijd is niet altijd de wreker De levenslijn hoort niet ineens te breken De gedachte “hoeveel tijd kan ik hier nog…

De kamer was aan kant gedaan voor het opstellen van de kist waarin men hem geborgen wist hij zou nog even hier blijven staan. Drie dagen lang voor rouwbetoon zou de ruimte openstaan voor wie zich wilde laten zien en de enkele die medelijden had met de enige zoon. Bij leven was vader nooit zo lang achtereen in deze kamer geweest maar nu…

Als ik jou lezen kon sloeg ik elke dag een blaadje om, als ik je ruiken kon snoof ik elke dag een beetje, als ik je voelen kon zou ik je strelen, zoals ik dat alleen maar kon, maar het boek is uit het flesje leeg je vertrok en ik heb niets meer te lezen, ruiken en voelen.…

Ach, konden wij teruggaan in de tijd toen wij nog dwaalden in ons beider ogen en blikken niet gekruisigd in mijn spijt van tranen niet bestemd om ooit te drogen Toen wij nog kansen raapten en bevlogen beloftes deden aan een eeuwigheid toen onze onschuld lag in onvermogen; in naam der liefde trof ons geen verwijt Het waren leugens die de…

Vlieg, Femke, vlieg naar de regenboog Laat je leiden door de wind naar het wolkenzachte hemelbed Want daar, Femke, daar waar de zon het water kleurt word je opnieuw geboren Nacht, Femke, nacht…

M'n oudere zwager is erg ziek, heeft nog maar kort te leven. Familie treurt. De één gaat eerder dan de ander, beurt hij ze op, we hebben goed geleefd. Weinig is uit zijn gedrag op te maken geen verdriet, geen angst en beven stapt 's nachts stil uit het leven. Zijn handen ontspannen op het laken wisten dat het werk was gedaan. Kist op de…

Je glimlach verblindde mij En je woorden leken zo oprecht Niets dat leek te wijzen op jouw innerlijk gevecht Je dromen waren je toekomst Je hoop en hele leven Als een bloem nog in de knop Je moest ze alleen nog water geven Vol vertouwen was ik dan ook Dat het je ooit lukken zou Te doen wat je altijd al wilde En wat ik wenste voor jou…

De nacht komt zacht met warme woorden waarin een ander heel zijn liefde legt; de wolken worden zwaar en veel is niet gezegd, maar vrede dekt de velden en de weiden, mijn hart doet pijn: het moet nu scheiden.…

Hoe ga je groeien? Richting zon of maan? Ik vind je zo prachtig je laat je blaadjes los je laat ze gaan De wind voert ze mee naar plekken die jij nooit zal zien Loslaten is een kracht Boom, hoe vind ik die kracht?…

ik roep je waarom hoor je me niet ik zie je daar liggen, ik huil want ik weet niet of je me wel ziet.. Lief klein zusje je mag mijn niet verlaten laat mij niet alleen Ik heb je warmte nodig jouw liefde om mijn heen Beweeg, praat tegen me doe me dit niet aan Ik kan je niet zo laten liggen, ik kan je niet laten gaan... Lief klein…

'k Heb dan met mijn stramme voet, Eindlijk uit d’onstuime vloed, Hollands vaste wal betreden! 'k Heb mijn kromgesloofde leden Op zijn bodem uitgestrekt; 'k Heb hem met mijn lijf bedekt; 'k Heb hem met mijn arm omvademd; 'k Heb zijn lucht weer ingeademd; 'k Heb zijn hemel weergezien, God geprezen op mijn kniên, Al de doorgestane smarte…

Als ik mijn ogen sluit dan zie ik jou dan hoor ik je voetstappen die langzaam vervagen de wind neemt ze met zich mee jouw sporen die gaan nooit verloren ze blijven de herinnering dragen.…

Mijn leven is leeg als een tuin zonder bloemen en jij bent er niet Mijn gevoel is donker als een dag zonder licht en jij bent er niet Mijn verdriet is diep als een zee zonder bodem en jij bent er niet Mijn tranen stromen als een rivier zonder dal en jij bent er niet Mijn hart wordt meegenomen door de wind, want jij, mijn lief, bent er…

mijn schreeuwend, bonzend hart is, in het niets, verdwenen het laat zich niet langer horen het vreemde, stille hart nam plaats ik wil het, niet zomaar, voelen wie behoort het eigenlijk toe ik mis het schreeuwend, bonzend hart al laat het zich niet horen ik tast naar mijn vreemde, stille hart…

bam bam bammerde bam daar ga ik dan bam bam ik lig in de mars der doden bam bammmerde bam klik klikkerde klik luiden de trommels van treurende boden zij slaan op de hik hikkerde hik hik ik hoor het schoffelen als valse violen snaar slof snaar snaar de juiste tred om achter doden te dolen het blijft een hopeloos gebaar slof slof…

De begraafplaats stilt mijn rouw, het leven een enkele reis. Een vagevuur verlicht de bedorven zonde, jouw hel een paradijs. Het meest triest? jouw vertrek doet me niets. Jouw goddelijk kadaver verwens ik, en ik sla de doodskist dicht.…

Mijn liefje zo heel klein Je was mijn wens, mijn droom Ik verlangde zo naar jou Je was alles behalve ‘gewoon’ Ik keek naar je uit Hoe klein je ook nog was Ik hield al met heel mijn hart van jou Ook al was jij er nog maar pas Toen jij in mij groeide Was ik zo ontzettend blij Ik had er nog geen weet van Dat jij zou sterven in mij Nu…

voormaals vertederde ik jou met zachte handen waar jij nu warentig mijn hart verbrijzelt met stenen mijn tred is wankelmoedig alsof ik dreig te verzanden jij ging plots ongerijmd hene…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist steeds weer breuken te lijmen nu schoonmama is vertrokken poets ik alle grijsgedraaide platen en strijk de kukident in de groeven gelukkig zat er geen muziek meer in de liefde…

Er waren eens een jongen en een meisje Die samen vriend en vriendin wilden zijn Ze smolten hun levens aaneen als broos glaswerk Ze deelden van alles: vreugde en pijn Toen kwam de duivel, vol haat en vol afgunst, Hij blies heel langzaam het glaswerk tot bel Daardoor werd het nog mooier vol kleuren Maar het werd ook een gevangenis, een hel…

als iemand dood gaat hou je dan op met houden van ? en als dat zo is waar blijft dat dan ?…