Alle inzendingen over afscheid

de wind waait anders in zijn aanval op het vallend blad de herfst kleurt bleker rode gloed verdween al in de zomer van dit miniatuur ik tol in dit kleine landschap als een stuurloze kastanje waarmee kale takken diabolo spelen misschien mis ik het dansen nog het meest…

Een vlinder zo mooi van kleur, Zo teder, lief en aardig, Bij iedere bloem even proeven, En ruiken aan de geur. Lieve, zo zag ik jou, Net als een vlinder genieten, In je mooie bloementuin, Altijd in de weer en in touw. Soms teruggetrokken in je cocon, En als de bloemen gingen bloeien, Kwam jij tevoorschijn als een vlinder, Alsof het leven…

Witte reuzen begeleiden zijn laatste reis De Wolkerse wolken fluffig en pedant Hij was groot, groter dan zijn zijn Warrig en onduidelijk zijn praatgrage mond Ieders ogen gekleefd aan de barstige lippen Mierenheuvels, wespennesten in rouw gedompeld Pissebedden, spuugbeestjes, grijsgrauw duingras Vogels, bunzingverdriet......overrompeld.....…

hoogblond de haren dun al dat verlies…

Je zegt doe dit, je zegt doe dat, je tikt me op de vingers en alles weet je beter, bovendien snauw je me af. Maar zal ik je eens wat zeggen schat? Zo zijn we niet getrouwd, kijk, ik ben een man van vrijheid ik wil ruimte voor mijn geest je beklemt me, snijdt me de adem af ik krijg het Spaans benauwd. dus als je nu zo goed wil zijn, zeg me…

Ik zal je gaan missen... Nu jij de beslissing hebt genomen mij te kunnen missen...…

Hier zit ik dan, Niet alleen maar wel eenzaam... In een door mijzelf gekozen ongelukkig leven Met tranen in mijn hart, die niet over mijn wangen mogen vloeien Mijn tranen om jou... Tranen om het vuur dat er tussen ons is ontstaan.. dat niet mag branden. Tranen om onze stralende momenten van samenzijn die niet zo hadden mogen zijn, en nu zullen…

er valt een scherf op de grond gesprongen van een bord dat ooit met liefde werd gedeeld gebarsten was het schild al langer maar de immer parate kleefpasta wist breuken steeds weer te lijmen nu ze eindelijk is uitgemoeid poets ik al onze grijsgedraaide platen en strijk haar kukident in de groeven gelukkig zat er toch al geen muziek…

Zo rustig ligt het land nu de oogst voorbij is en de vlugge vogels henen... Zo rustig ligt het land terwijl de mensen jagen op wat geluk en stilte. Zo rustig ligt het land en jij ligt in de kilte; zo rustig ligt het land en ver zijn al de dromen. Zo rustig ligt het land en wij verlangen naar de vrede die toch niet is gekomen. Zo…

pap soms heb ik van die dagen dat alles tegen zit, en dan denk ik bij mezelf hoe deed papa dat vroeger, en dan denk ik bij mezelf rug recht, en hoofd boven iedereen houden. Soms denk ik waarom moest je weg van ons gaan ik ben nog zo jong en nu 6 jaar zonder jou opgevoed, en dan denk ik soms zou ik anders zijn als jij er bij was? pap soms wil ik…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

Met stomheid geslagen, versuft, niet begrijpend, niet in te voelen... Maar Tineke toch, gisteren nog hebben we samen gelachen, geplaagd niet wetend wat er zo vlug zou volgen... Jij was een vechter, voor jezelf, je man, je kinderen,voor ons en zovelen; je kon relativeren en donker kijken, maar ook weer opstaan en licht ontsteken; hoe…

Zoetgevooisde hymnen en lofzangen bezwangeren de blauwe lucht Woorden zonder betekenis noch toekomst dwarrelen neer als herfstbladeren in het altijd mistig okeren ochtendgloren Terwijl een vrolijke rouwstoet van dierbare herinneringen als een slang door het rottende groen sist en de grond zich opent als een vuilbruine schede gaapt…

hij zo jong nog we gaven hem eigenlijk pas geboren toch kreeg een plaatsje daar op Zorgvlied kerkhof aan de rivier je bent er mooi nooit klaar mee het stormt en regent altijd bij die steen bij al die andere jongskes met gelukkig uitgehouwen ik kan het nog lezen zijn letters verf houdt het hier ook niet twintig al weer zou hij…

In de duistere pracht van je ogen zag ik de onuitgesproken verhalen Ik dacht aan mijn verhalen die onaangeboren vernietigd zijn gegaan verwijtend kijk ik hem aan waarom liet je mij gaan? Ik wilde met jou een verhaal vormen een verhaal van ons samen…

Jij was altijd bij me. Jij was altijd in m'n hart. Jij was alles in m'n leven. Jij was mijn hart mijn ziel mijn leven. Maar jij was veranderd. Veranderd door die ene. Veranderd door die gene. Jij was mijn beste vriendin. Bij jou had ik het altijd naar mijn zin. Jij bleef bij me voor altijd Nu heb je nog geen spijt. Maar jij bent veranderd…

Zoals een blad verkleurt in de herfst zo kleurden de dagen mee in een tijd die wegslipte uit een gescheurde zandloper die vermoeid was van wentelingen, die brak op een dag daar waar wij nu spelen…

In het hoofd schemert het wat vaker en helderheid vervaagt wanneer afscheid nemen overheerst kaal het landschap waarin ik mij bevind leven zo afwezig lijkt tot een vertrouwde stem mijn naam weer noemt…

hoe je de dagen kon vullen gezelschap plande het alleen zijn schuwde (door de blauwe einder breken grillige wolken vol verhalen maar zoveel uren in een dag tegen jezelf praten verveelt al vlug ) hoe je ook na het afscheid ging en toch bleef nooit zo nabij geweest was of hoe een bevend kaarsje uitdooft in een spetterend vuurwerk…

hou niet van me, ik doe je pijn mijn tijd moet nog komen, ik zit in mijn diepste dal en jij weet dat hou niet van me, laat dat maar aan mij over ik zal je pijn doen dat weet ik zeker dus hou niet van me! ga je eigen weg dan doe ik dat ook mijn toestand is slecht dat weet je en daar doe ik je pijn mee ga weg nu het nog kan…

Gevoel geeft vorm Vorm geeft gevoel Vertrouw op jouw ontwikkeling Jouw levensdoel Verdrink niet in het denkproces Vallen, opstaan Hoofd boven water Een gedachtekunstwerk: ook dit zal voorbij gaan……

wat is het toch dat in mij zo dreigt weg te vloeien ligt er misschien een voortschrijdende onthechting te broeien of verlies ik de wereld uit het oog alwaar in de gejaagde mallemolen het steigerend paard mij afwerpt om mij, in wat nog rest aan adem, even rond te laten dolen schuurt de tijd soms aan het stof dat over mijn beleving…

de deur speelt een akelig spel vormt een hindernis naar buiten ik geraak er niet doorheen er moet een raam in een raam blind voor jouw silhouet ik zoek een achterdeur een weg naar weg…

Is het gek wanneer ik zeg dat ik het moeilijk vind te verdragen en dat ik met mijn ogen dicht nog zoveel aan jou wil vragen maar nu pas in het ochtendlicht begint het me te dagen dat het verdriet dat in mij zit ik alleen moet dragen Als ik in de spiegel kijk dan kijk ik in je ogen Tenminste dat is wat mijn familie doet geloven…

Herinnering De bange woorden struikelen soms zachtjes uit je mond - mistig verward in heden of een ver verleden - Dan glinstert weer de glimlach van geluk, een stil verbond en dierbare herinnering van kort of lang geleden. Besef van namen, dagen en de dingen ben je kwijt en tijd is slechts een breek- baar stopwatch in de handen…

zomaar ineens een gat in m'n leven zomaar ineens ben je er niet meer het is zo onbegrijpelijk zo ongeloofwaardig geen afscheid, geen knuffel zomaar, ineens... een diep verdriet diepe pijn en gemis m'n hart huilt tranen een mooie herinnering aan jou blijft over je lach, je bewogenheid met mensen om je heen, een luisterend oor,…

Die nacht Kwam plots het afscheid nemen van jou De beelden raken inmiddels wat versleten. God, wat heb ik mezelf dit vaak verweten: Het bed, de kus des doods, het grind, het hek De gedachte hieraan maakte me langzaam gek Waar blijven ze , de redders In de nood. Te laat en dan Onvermijdelijk de dood. Die droom, dat land, Alles in een…

Wachten tot in de eeuwigheid Op de trein naar het paradijs Je leven herbelevend Als achtergrondmuziek de dodenwijs De trein lijkt niet te komen Voor de ontsnapping uit deze hel Heeft God je niet vergeven? Verdien je de hemel wel? Alleen met je gedachten Verlaten langs het spoor ‘je was een slechte jongen’ fluistert de duivel in je oor…

Wanneer kinderhanden warme tranen vangen neem dan afscheid van vandaag tel de vingertjes voor het wuiven en kus ze zacht voor later als het sprookje verdwenen is roep maar niet zij kijken niet meer om het laatste hoofdstuk zal ooit geschreven worden…

waar zijn de dagen van mijn jeugd zo'n helder beeld van goed en kwaad van wat niet hoort en wat niet deugt en van de charme van de straat heb ik mijn spelletjes te vaak gespeeld op glad ijs immer uitgegleden mezelve 's zondags eindeloos verveeld wat is de draagkracht van dit jong verleden is het ballast, is het weelde slechts een pak vol…