Alle inzendingen over filosofie

gelijk een beeld reeds aanwezig in gesteente wacht een tekst op verwoording van wat al is…

het heden vergeet het verleden dat over de toekomst fantaseert morgen is het leed de grap van gisteren als het vandaag niet meer deert altijd die kreet die nooit heeft geroepen dat de dood niet meer keert…

Wat is er nu zo geniaal, Aan de uitvinding van de liniaal. Je kunt, zonder je te vermoeien een rechte lijn niet verknoeien. Voor lijntrekkers daarom ideaal.…

een tijger ontploft in mijn hoofd klauwen grauwen in het denken katrollen worden aangetrokken hersenspinsels rafelen uiteen wilde spinazie wordt geserveerd met dwarsgebakken frietknispers het vuur brandt eeuwenlang in het zwartgeblakerd fornuis knekels en schedels glanzen op het vierkante aanrechtkastje de tijd verpulvert mensenlevens…

Vervlochten drijft de enkeling, tussen uitbundige bladeren van wit op ruime afstand, de schrijver... zit hij diep vervlochten in gedachten weet plaatselijk uitbundigheid met de andere heesters te mengen woorden in exotische kleuren, slingerend aan mythevolle gedachtelianen, want de kunst van schrijven is rijk talrijk en sierlijk doorgesneden…

Alléén in geest is weinig gegeven wat bij géén wezen lukt, blijft maar even, onbeschrijfelijk rukt de smart aan tintelend vel, de essentie van verliefdheid, aangeboren, tussen heelal en de hel, zit veelal tussen beide oren, paradigma om bij de soort te overleven, wat ziel en lijf niet scheidt, meer kon Descartes ons…

Ik heb wel eens vragen En ik weet zeker dat iedereen ze heeft Er zijn wel eens dagen Dat je alles opnieuw beleeft Je hebt me nooit overal antwoord op gegeven Gelukkig verwacht je dat ook niet van mij Want al zou je alles voor een tweede keer beleven Schiet de dag en haar waarheid wederom zo aan ons voorbij…

Uiteindelijk raak ik verzeild in afgesloten kamers, door zinnen, stuwing van het bloed door aderen waarin het hart te groot de geest te nauw, ritme van zin en woord verstijfd in mijn roman, de plaats verkrampt in grijs en groen, in tijd niets meer vernomen, het laten een constante druk van wurging als ik binnen kom, tussen aarden…

alles kunnen ze staven maar ik rijd op een vleeshaak kauw klaver en mompel 'Bewonder de lucide boreling die zich met diatonische zang ijlings aan de navelstreng verhangt' vergeef mij, Spinoza en Heidegger maar ik hoor liever proza van een wauwelende kasseilegger --------------------------------- uit: 'Stil de grain jaune', 1989.…

Deze edele rotting bereikte het rijke volle veld, rijker als elke andere druiventeelt, voor de wijnbouwers, een behoorlijke zoetheid de brave paarse landelijke schapen wisten het wieden net niet te halen, dankzij het speciaal afwezige microklimaat omdat de wijngids de bevallige concurrentie, de aanwezige schimmel moet laten begaan, persen…

Op de snelweg Waar het rustig rijden is Rijdt achter mij, steeds achter mij Het verleden Op dezelfde afstand Rijdt er voor mij, constant voor mij De toekomst, steeds die toekomst Langs lange vage lijnen Op deze weg Precies er tussenin, Daar rijden wij, steeds wij, Langs bijna voorbije strepen Omdat ik zie Dit kort moment, dit…

Als gevoelstijd bij het verouderen alsmaar sneller gaat, de natuur de innovatie van lijf en geest staakt, ingeschapen jeugd-illusie van een eeuwig leven als een kaars uitgaat, dagen naamloos en gelijk worden, woensdag herkennen aan ‘t lawaai van de afvalbak en zondag aan de grote stilte waarin ik je naam snij, generaties een flikkerend…

Ik ben zwart Zo word ik genoemd Ik ben er trots op Ik zou in geen enkele mogelijkheid bleker willen zijn Wel zou het voor mij zwarter kunnen Ik ben zwart, maar geen neger Zoals jij wit bent, maar geen bleekscheet!…

Hoe groen is alles nu: de mei vult duizend tinten in die later niet meer te vinden zijn; de wei bezaaid met madelieven, wortels water drinkend uit de bron of uit de lucht. Mijn hart wacht wel nog, kent verlangen, soms heimwee ook, maar zang en zucht ze blijven hier aan kleine dingen hangen. Ons leven: steeds weer zoeken, vragen, herkenning…

letters schrijven in voorbijstromend water is niet zo zinloos als van iemand te houden die geen liefde kan geven zie het leven van een afgedragen jas dragen is beschamend van wegdoen wil je niks weten we vergroeien ermee als bijenwas geeft geen liefde maar gedraagt zich als een broeder schrompel ik in ijzige lucht zou dan ik de zwakke mens…

Het verloren kind, dwaalde eenzaam op het rozenpad van Eden langst het zacht kabbelende water om de bijzondere waarde te zien van alle paden, de belangrijkste landschappen van de binnenkamers van het hart zou het thuiskomen, vullen de ongekende behoefte bereikte wandelend het einde van dit mooie bochtige pad het verhaal van God die…

Als de ademhaling een droom is , is de dood het ontwaken…

Badend in z'n stralend ego staat hij van zichzelf verguld, draaiend op de wieken van de wind en wereld zoals wij hem altijd hebben gekend, om zelf nimmer aan het firmament te verrijzen, scharniert een stilte van victorie luid over daken,loyaliteit in de windroos van geduld, staat hij fier aan top, weigert klachten uit de krop…

Ja, ik heb muziek zelf gecreëerd, Uit mijn dromen, vanuit mijn gedachten, uit verdriet, voor mijn vermaak, Om een lach en een traan mee te delen; Ja, ik heb muziek zelf gecreëerd Ja, ik heb mijn geliefde zelf gecreëerd, Uit verlangens, eenzaamheid, rechtstreeks vanuit mijn dromen, kijkend naar kleuren en bloemen, tijdens een kille helst; Ja,…

Ik weet precies de plek nog waar ik liep te wandelen als kind en iets beleefde, dat een verukking in mij wakker riep waardoor ook ik, heel kort als and'ren leefde. Wij wandelden, een rijke vreemde oom, niet eens een bloedverwant, ging tussen beiden ik-vroeg een wees-hoord'aan zijn hand beschroomd, hoe rijk zijn kind het kinderleven leidde.…

In de hoeken van mijn leven wonen de cirkels, vicieuze en kolkende gedachten, kronkels en bochten. Alles ook chaos is waarheid, Ik ben pentagram. Rechtlijnigheid voedt mijn strijd. Ik zie de puntige realiteit en vlak deze zo nodig af, op dit moment is het niet veel anders.…

Als ogen mijn lijf omsluiten voel ik de plussen en minnen al in mijn eigen hart vertaald.…

hèt moment is nu waarin mijn heelal aanwezig is…

het verleden haalt je in komt de toekomst tegen dus god mag weten hoe dat met het heden moet…

ik hoor ze roepen van ver het is een vreemde dag ontgoocheld en met een dubbel gevoel kleur ik de wereld wakker, kleed ik mij in mistroostige gewaden dat het licht in zichzelf doet keren, herinneringen flitsen voorbij het geestelijk firmament voorbij de horizon wacht een verlangen op mijn thuiskomst, een wereld die niet de mijne is; trekt…

Podiumkunsten, levensecht, theatraal en opvallend in scene gezet, verspreiden erfgoed. Soms geweldig goedkoop sentiment, dat ontroerend overkomt en de toekomstige kenner aanspreekt. Leuke en scherpere teksten, engagement met een tikkeltje zelfspot dat de belangstellende toeschouwer beloont. Openbaar en gigantisch, fel en romantisch…

en nee, ik dacht toen niets het hoofd kent leegheid het eeuwige zwarte gat omdat woorden niet ontbreken is er gehoor en ook op schrift maar het heeft geen inhoud want het is niets…

De zon laat me uit bed opstaan Mijn koelkast doet mij vullen Het vrouwenlijf verwarmt mij Mijn werk mag veel beloven Dag in dag uit adem ik in Ik leef zowaar een droom pur sang Ik heb alleen geen flauw benul Waarvoor ik het in godsnaam doe…

Ik speel niet met gedachten en ook niet met het gevoel van jou en van een ander dat is niet mijn levensdoel. Ik ben waardig in het leven maar met rust moet ik gaan komen tot een beslissing in dit lot het is geen tijd om te blijven dromen.…

in zwarte straten waar het licht verdwijnt opgeslokt door de mensen van schaduw in hun dagelijkse sores verdronken over donkere stoeptegels slepen zij mee hun lot wanneer zij even kijken het vuur geblust ogen als uitgedoofde restjes kolen als dromen niet waargemaakt door slapeloze nachten beloften gebroken te vaak geloofd opgelicht…