Alle inzendingen over overlijden

Het harde van het leven dromen in een grote glazen bol altijd moet je blijven geven van verdriet je hart zo vol mooie momenten blijven vergeten om voor anderen door te gaan blijf je het goede met het slechte meten terwijl je op hetzelfde punt blijft staan Altijd fietsend langs de heggen kijkend naar de bloem in de zon wat zou ik ze graag…

Schuchter werkt het prille groen vanuit brekend zand naar ’t licht waar het leven tot in volheid knopt als serene schoonheid zich ontpopt dat zich ned’rig naar d’ aarde richt haar pracht buigt zwaar de ranke steel en teer bloemt zij haar blad'ren wijd die puur van kleur het hart ontbloten wit/groen gerokt; de kern omsloten.. zaden voor ‘…

Ik sluit zacht mijn ogen, en denk sterk aan jou. Ik zie je verschijnen, een heel sterke vrouw. Ik kan gewoon niet geloven, dat jij niet meer leeft. En dat ik een kind ben, dat geen moeder meer heeft. Gesloopt door die ziekte, verwoest en verrot. Ook jij kon niet winnen, ook jij ging kapot! Niet langer meer praten, of lachen om iets…

Eenvoudig als een handkus mysterieus als een gebaar een brand van jaren tot peuk geworden sjekkie is ongezond daarmee gekweld alsof gezondheid terminaal nog telt een troosttrek in de schemering is hem ontraden met laatste krachten zuigen aan het leven dat ‘ongezond‘ is waar maar mag hij voor hij sterven gaat als klein gebaar…

Ik heb van de wereld afscheid genomen Het licht zal mijn lichaam meenemen De strijd tussen pijn en verdriet is gestreden Ik ga mijn leven aan de aarde terug geven Ik heb van de wereld afscheid genomen Zacht geniet ik van heerlijke muziek De pijn is overgegaan in het sterven Ik ga de doodsrivier spoedig oversteken Ik heb van de wereld afscheid…

De stilte is nog vol van jou schreeuwt ons heftig tegemoet in de leegte die jij achterliet en in het schrijnen van ’t verdriet dat zich met pijnlijk missen voedt en ik...pak machteloos mijn pen kras zolang mijn vingers gaan jouw naam op vellen wit papier want dan ben je tenminste hier bij ons...in dit bestaan hulploos kijk ik wat er gebeurt…

Er zijn nog steeds geen dagen dat ik niet meer met je spreek nog altijd dwaze vragen waarom jij toen bezweek Het landschap wordt wel lichter nu zacht de tijd verstrijkt ben nu een and’re dichter vreemd hoe een dood verrijkt De waarde van materie vermindert elke dag vooral nu ik veel meer zie in elke blijde lach.…

Ik heb mijn moeder niet verloren. Daarvoor gaf zij mij teveel. Wat zij mij zei dat blijf ik horen. Van wat ik ben is zij een deel. Ik kom haar overal nog tegen. In wat ik doe in wat ik laat. Zij was en blijft voor mij een zegen waarvan het spoor steeds verder gaat.…

het is de laatste regel waarop ik loop aan het einde wacht ik even dan stap ik op naar het andere blad met onbeschreven regels onzichtbaar in donker licht…

Wanneer mijn lichaam lijk geworden is Was het dan met rode wijn en jasmijn Als je mij zoekt op de laatste dag, me mist Zoek mij dan in het stof, ruik rode wijn Herinner dan mijn stem en lach De boze geesten uit en gedag Toe, dans rondjes bij mijn graf Zing! Strooi bloesems van jasmijn…

Strijden heeft geen zin meer Je gevecht eindigt vandaag Als vrienden nemen we afscheid Leeggestreden lig je nu in afwachting Van het moment van verlichting Strijden heeft geen zin meer Je leven is bijna gesmolten Totdat de dood het overneemt Langzaam versluieren je ogen Je gaat naar de oevers van rust Strijden hoeft niet meer Je lichaam…

Ik heb vannacht een ster uitgezocht voor mijn opa die moest gaan Een ster voor iemand zó bijzonder dat hij eigenlijk alleen moest staan Nu kijk ik naar de sterren en huil ik naar de maan Dan straalt daar weer die éne ster dus is mijn opa eigenlijk nooit weggegaan Hoog in de hemel straalt die éne ster het lijkt dichtbij maar toch te ver…

Onder die vreselijke ziekte ging je gebukt je wilde nog zoveel maar wist niet meer hoe plots werd je uit dit leven weg gerukt een kind vraagt: waar is mamma nu naar toe? Krampachtig trillend houdt hij zijn zoontje vast de wereld verdwijnt onder hun voeten de dood als een onverwachte nare gast die komt en neemt zonder te groeten Zoveel prachtige…

Wie zal in mijn schoenen lopen? Wie van mijn vriendinnen dromen? Wie terecht gelukkig zijn met mijn schilderijen, wie mijn boeken niet lezen, mijn saldi nadelig ontdekken. Maar op is nu eenmaal op. ----------------------------------------------- Uit: 'De warme slager', 1973.…

Op JONKVROUW ISABELLE LE BLON. (Overleden de 28 van Zomermaand 1636) Wie hoor ik op mijn graf? Gij minnaars, gaat’er af! Wat koomt gij rouwe dragen, En mijne dood beklagen? Ai, staakt uw droef gesteen*! Schept moedt, en weest tevreên, En wenst mij niet op aarde Bij u te zijn in waarde. De wereld die is doch Vol valsheid en bedrog.…

Ze slaat haar ogen neer overspoeld met verdriet ze twijfelt nu niet meer leven en dood staan quitte Ze gaat zich overgeven aan de hemelse pracht naar het oneindige zweven waar ze wordt verwacht Ze kijkt niet meer om niemand die om haar treurt straks slaat de grote trom en is het pijnloos gebeurd...…

Geluidloos glijd je de kamer door Geluidloos als de dood Je weet waarvoor je daar bent… Je stapt langzaam verder Je bent één met die schaduw Maar nooit met het licht Je ziet geen hand voor je ogen Toch weet je waar je moet geraken Je kan alles zien Terwijl een kil gevoel in je binnen sluipt Je weet dat de dood zelf achter de muur loert…

Lust lekte weg Als door een doorzeefde darm Tumult vulde straten Toen jouw waakvlam sidderde De stuip voor de stille sluimer Viel je samen met jouw aanhang Mij en een vuistvol anderen. Versnipperd over het vage koren Versneden in duizend dolle deugden Die verder duren In een landschap dat laait. Ik wil het geloven en beloven Tegen jouw…

media vita in morte sumus gekraakt de allerlaatste roos die rood op geel de ijsselstenen muur besloeg de nacht zo streng en bitter van de dood verwoestte weer wie tijd van leven vroeg ik voel de oude worm hardnekkig knagen ik voel hoe krom en slom hier gangen boort die doorgedrongen tot de liefste lagen gestaag verteert wat nog aan…

Ze lag daar stil Gezicht geslagen op de grond Om haar hoofd een plas van bloed Gestorven in eenzaamheid Mijn geest herinnert mij zo goed Ze was net jarig In de tachtig Een feest waar niemand nog naar kwam Alleen de Dood die onbarmhartig Haar het leven daar ontnam Om zo te sterven Zonder naasten Zonder liefde om je heen Toont hoe grillig…

plots volgt zij de wereld in een blik van vrede ogen draaiend totdat ze troebel zag een kloppend hart voelbaar in haar stem trok het lichaam wit -hemeltje lief-…

Een leven zo kort, maar zoveel liefde gekend. Ik heb een engeltje ontmoet, want ik heb jou gekend. Je kwam in het leven, je bracht veel liefde en geluk. Het mocht niet lang duren, het leven was je te druk. Nu ben je een engeltje, bij de sterretjes in de lucht. Vandaar zul jij waken, over liefde en geluk.…

Ze was een engeltje, zo vredig en stil. Ze voelde koud maar heel zacht aan, Het was Gods wil. Ik zie haar oogjes nog stralen, het was een wonderkind. Ze had een glimlach op haar gezicht, ze werd gedragen door de wind. Jou zal ik nooit vergeten, in mijn hart blijf je bestaan, en als ik engelen hoor zingen, hoor ik fluisterend jouw naam…

Een kistje op maat gemaakt voor een lief klein kind keihard door de wereld geraakt en nu meegenomen door de wind Jij mocht hier niet langer zijn de rede blijft onzichtbaar jij voelt gelukkig geen pijn die ligt nu voor ons klaar Rest ons nu niets anders dan rouwen kleine bloemetjes bij de poort we zullen altijd van je houden in dromenland…

Het was helemaal zwart, Vlak voor mijn ogen Ik wist niet meer waar ik was Mijn hersens waren leeggezogen. Ik voelde me duizelig Akelig en raar Ik zag dingen die niet bestonden Help!!Een duivel daar! Maar opeens besefte ik het Ik voelde de laatste stoot Ik schreeuwde van angst: Help!Ik ben…..dood!…

wanneer ik sterf hoop ik niet te zwaar te zijn heel oud maar niet gebroken en dat de trap waarlangs men mij zal dragen toegankelijk is en niemand mij laat vallen en als dat zo zou zijn dat men dan de gevolgen kan overzien en dat de kosten van mijn begrafenis meevallen en er iemand is die om mij weent iemand die zal zeggen hoe…

Doordringende oogjes die je aankijken bijna smekend om het stukje aandacht klamme handjes die je willen bereiken een hopeloze schreeuw in een kille nacht Tranen van een kind continu in aantocht vreselijke pijn laat zich meedogenloos lezen terwijl het altijd tegen de pijn vocht wordt het nu door het leven afgewezen Absoluut het ergste…

Voor vrijdag zijn de plannen, relax met een alcoholische tint. Op de bank, lekker ontspannen. Omdat het weekend dan begint. Zaterdagochtend, even bewegen, In het bos of langs het strand. Zaterdagavond, kwart voor negen. Schud ik vrienden van mij de hand. Zondag laat ik niets van me horen. Tot de klok het middaguur slaat. Daarvoor mag…

Het woekerend mos waarop geen stap zich waagt omringt de kille plaat, het gesloten luik van het pril bestaan. De fuik in het juist ontloken leven. Wie draagt de glimlach terug en zingt het kinderlied zoals het elders klinkt ? Dit monument vol treurnis verscholen en ook zo dodelijk stil vertolkt zo koud en pijnlijk schril de eeuwige grendel…

Wat zijn de juiste woorden wie reikt ze mij zo aan wat zeg je tegen iemand die een geliefde af moest staan Wat zijn de juiste woorden jou zo te zien doet mij zo`n pijn dan moet het toch voor jou bijna niet te dragen zijn Ik zeg maar beter niets en zit hier nu naast jou want luisteren is volgens mij de enige échte vorm van rouw…